With Love
ทดลองอ่าน ร้อยพันหมื่นปีขอมีแค่เธอ บทที่ 2
ด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่างโม่เหยาจึงอาศัยอยู่ในพื้นที่ระดับกลางของเขตที่พักอาศัยทั่วไปเพียงลำพัง ราคาห้องของที่นี่ไม่ถือว่าแพง อาคารเหล่านี้เพิ่งสร้างได้ไม่ถึงหนึ่งปี ทุกอย่างจึงดูใหม่มากทั้งหมด
อาคารมีทั้งหมดยี่สิบชั้น โม่เหยาอาศัยอยู่ที่ชั้นสิบห้า
หลังจากขับรถเข้าไปในโรงจอดรถและล็อกรถเรียบร้อยแล้ว โม่เหยาก็พาเยี่ยจื่อชิวที่กำลังมองไปรอบๆ อย่างสงสัยเข้าไปในตัวอาคาร
“บ้านที่ศิษย์พี่อยู่สูงยิ่งนัก!” เยี่ยจื่อชิวแหงนหน้าขึ้นมองอาคารสูงพลางทอดถอนใจ นางตามติดด้านหลังชายหนุ่มพลางเอ่ยถาม “สูงถึงเพียงนี้ ราคาน่าจะไม่น้อย ต้องเป็นเงินกว่าพันตำลึงกระมัง”
โม่เหยามือข้างหนึ่งหิ้วสิ่งของที่ซื้อกลับมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือที่รอดตายเพราะถูกวางทิ้งไว้บนรถตอนกระโดดลงแม่น้ำเพื่อ ‘ช่วยคน’ เขายืนอยู่หน้าลิฟต์กดปุ่มขึ้นก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบ
“สามห้องนอน หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องนั่งเล่น สองห้องน้ำ ซื้อมาสี่ล้าน”
“สี่ล้าน!” เยี่ยจื่อชิวร้องเสียงแหลมดังก้องก่อให้เกิดเสียงสะท้อนบนชั้นหนึ่งอันเงียบเชียบ แต่ครู่เดียวนางก็สำรวมอารมณ์หุนหันพลันแล่นไว้ด้วยความยากลำบากเนื่องจากสายตาไม่สบอารมณ์ของโม่เหยา ‘ลูกล้างผลาญ’* สามพยางค์นี้วนไปมาอยู่ที่ปลายลิ้น สุดท้ายนางก็เคลื่อนฝีเท้าเบาๆ อย่างใช้ความคิด เข้าประชิดโม่เหยาพลางฝืนยิ้มแล้วเอ่ยถาม “ความจริงแล้วที่ศิษย์พี่พูดคือ…สี่ล้านเหรียญทองแดงกระมัง”
โม่เหยาชำเลืองมองเด็กสาวแวบหนึ่ง ไม่สนใจที่จะตอบคำถามไอคิวต่ำนี้
มีเสียงดังติ๊ง ประตูลิฟต์เปิดแล้ว
“เข้าไป” โม่เหยาคว้าแขนเสื้อของอีกฝ่ายก้าวเข้าไปในลิฟต์
เมื่อเข้ามายืนอยู่ในลิฟต์ มองดูประตูลิฟต์ที่เปิดออกและปิดเองได้อัตโนมัติ ดวงตาทั้งสองข้างของเยี่ยจื่อชิวก็เป็นประกายอยู่ตลอด พุ่งตัวเข้าไปที่หน้าประตูลูบซ้ายเคาะขวาพลางเอ่ยชมไม่หยุดปาก
“กลไกนี้ทำได้งดงามประณีตจริงเชียว! ข้าเคยเห็นแต่ประตูกลไกหิน นี่ทำมาจากอะไรน่ะ เหล็กหรือ”
โม่เหยามองดูเด็กสาวเคาะประตูลิฟต์ดังกึงๆ อยู่ตลอด ใช้หูแนบเพื่อ ‘ทำการศึกษา’ เป็นครั้งคราว สีหน้าเขาก็พลันเคร่งเครียด เขากวาดตามองดูตำแหน่งกล้องทั้งหมดภายในลิฟต์แล้วตะคอกด้วยความรู้สึกขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง
“ทำอะไรน่ะ กลับมายืนให้ดี!”
ในตอนที่สังเกตเห็นว่า ‘ห้องลับ’ ที่พวกเขาอยู่นั้นลอยขึ้นอย่างรวดเร็วมั่นคง เยี่ยจื่อชิวที่ทั้งดีใจระคนประหลาดใจ ดวงตาเป็นประกายแวววาว ก็หยุดศึกษาอย่างเชื่อฟังแล้วเดินกลับมาเอ่ยขึ้น
“น่าอัศจรรย์จริง! มิน่าเล่าศิษย์พี่มาถึงแคว้นของราชวงศ์เทียนแล้วไม่อยากกลับไปอีก ห้องลับนี้ผู้ใดเป็นคนสร้างขึ้นหรือ เก่งกาจยิ่งนัก! ถ้ามีโอกาสจะต้องไปเยี่ยมเยียนถึงบ้านให้จงได้ คงจะดีมากหากได้รับคำชี้แนะจากท่านอาจารย์ที่มีชื่อเสียง! ห้องลับที่น่าอัศจรรย์และเคลื่อนที่ได้เช่นนี้ไม่รู้ว่าจำต้องใช้เงินเท่าไรจึงจะสามารถซื้อมาได้”
โม่เหยาเลือกที่จะนิ่งเงียบอีกครั้ง เยี่ยจื่อชิวเห็นท่าทีนั้นก็รู้ว่าไม่ควรถามอะไรอีก
ถึงชั้นสิบห้าแล้ว ประตูลิฟต์ก็เปิดอัตโนมัติ โม่เหยาก้าวเท้าอย่างรวดเร็วและฉวยโอกาสคว้าตัวเด็กสาวที่อดใจไม่ไหวลูบไปมาอยู่ที่ประตูลิฟต์ออกไปด้วย
ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง โม่เหยาหันหน้ากลับไปมองกล้องวงจรปิดภายในลิฟต์ ภาวนาให้ภาพภายในลิฟต์อย่าได้ถูกเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบของโครงการสังเกตเห็นเข้า เพราะเขาไม่อยากเสียหน้ากับเรื่องนี้เลย
เขาใช้กุญแจเปิดประตูเข้าไปแล้วเปิดไฟ ขณะเปลี่ยนรองเท้าแตะที่บริเวณโถงประตูก็รั้งเด็กสาวที่อารมณ์คึกคักเป็นพิเศษให้เข้าไปข้างในด้วย จากนั้นก็ยื่นรองเท้าแตะสีแดงให้แล้วออกคำสั่ง
“เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะแล้วค่อยเข้าไป”
เยี่ยจื่อชิวซึ่งอยากเดินเข้าไปศึกษาหลอดไฟบนเพดานเปลี่ยนไปใส่รองเท้าแตะอย่างเชื่อฟัง หลังจากลองเดินกลับไปมาสองสามก้าวก็ชื่นชอบในทันที เอ่ยพึมพำกับตัวเอง
“รองเท้าเช่นนี้ใส่สบายขึ้นเยอะเลย ศิษย์พี่อนุญาตให้ข้าเปิดเผยเท้าต่อหน้า นี่หมายความว่า…คิกๆๆๆ”
“หัวเราะอะไร ยังไม่เข้ามาอีก!” เสียงรำคาญใจของโม่เหยาตัดบทฝันหวานที่ไม่สมจริงของเยี่ยจื่อชิว
“เจ้าค่ะ” เยี่ยจื่อชิวรู้สึกว่าตนคาดเดา ‘ความคิด’ ของศิษย์พี่ได้ หากเขารู้เข้าจะโกรธ ดังนั้นนางจึงระงับอารมณ์อย่างเข้าจิตเข้าใจ แสร้งทำเป็นมองไม่ออกและเดินเข้าไปด้วยสีหน้าจริงจัง
ลักษณะของบ้านศิษย์พี่แปลกประหลาดแปลกตา หากมีเวลานางจะต้องศึกษาให้ละเอียดถี่ถ้วน
“เธอพักห้องนี้ไปก่อน ลูกพี่ลูกน้องของฉันมาพักที่นี่สองสามวันบ้างเป็นครั้งคราว ในตู้มีเสื้อผ้าของผู้หญิงอยู่ เธอเลือกชุดที่เหมาะแล้วไปเปลี่ยนหลังอาบน้ำซะ” จบคำพูด โม่เหยาก็พาเด็กสาวไปยังหน้าประตูห้องน้ำ เปิดไฟข้างในแล้วเอ่ยว่า “เข้าไปอาบน้ำข้างใน ดึกมากแล้ว อาบน้ำฝักบัวแก้ขัดไปก่อนเถอะ”
เยี่ยจื่อชิวมองดูห้องน้ำที่ค่อนข้างเล็ก สิ่งของที่วางอยู่ภายในแปลกตามากสำหรับนาง มองดูอยู่รอบหนึ่งก็เอ่ยถามอย่างไร้สาเหตุ
“ไม่มีถังอาบน้ำ เยี่ยจื่อจะอาบน้ำได้อย่างไรเล่า”
เมื่อสบตากับสายตาที่งุนงงของเด็กสาว โม่เหยาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อดกลั้นความหุนหันพลันแล่นที่ใกล้คลุ้มคลั่งอธิบายวิธีใช้บรรดาสิ่งของทั้งหมดอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ชักโครกในห้องน้ำ อ่างอาบน้ำ ฝักบัว แชมพูสระผม ครีมอาบน้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีใช้ชักโครกกับฝักบัว สุดท้ายก่อนที่ความอดทนจะหมดลง เขาก็เข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำส่วนตัวที่ห้องนอนหลักด้วยใบหน้าดำคล้ำ
Comments
