With Love
ทดลองอ่าน ร้อยพันหมื่นปีขอมีแค่เธอ บทที่ 2
เยี่ยจื่อชิวยืนเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง จดจ้องสิ่งของทุกอย่างอย่างละเอียดพลางนึกย้อนวิธีใช้ที่โม่เหยาสอนเอาไว้ เมื่อรู้สึกว่าพอใช้เป็นแล้วก็กลับไปที่ห้องของนางเพื่อหาเสื้อผ้า
ในตู้มีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชุด เยี่ยจื่อชิวหาไปหามาก็เลือกชุดยาวถึงเข่า (ความจริงแล้วเป็นชุดนอน) นางค้นตู้รอบหนึ่งก็ไม่เจอตู้โต้วกับกางเกง จึงทำได้เพียงหยิบชุดนอนสีส้มตัวหนึ่งไปอาบน้ำด้วยความท้อใจ
หลังจากอาบน้ำร้อนซึ่งเป็นประสบการณ์ที่แปลกประหลาด เยี่ยจื่อชิวก็นำเสื้อผ้าที่เปลี่ยนมาซักแล้วใช้กำลังภายในอบตู้โต้วกับกางเกงให้แห้งก่อนจะนำมาสวมใส่ มัดชุดนอนเสร็จแล้วก็เดินออกไป
โม่เหยาอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังยุ่งอยู่ในครัว
กลิ่นหอมโชยมาจากห้องครัว เยี่ยจื่อชิวออกแรงสูดดม หิวโหยจนน้ำลายเริ่มท่วมท้นอีกครั้ง นางกลืนน้ำลายลงไปแล้วเอ่ยปากด้วยความตกตะลึง
“ศิษย์พี่ ไม่คิดว่าท่านเข้าครัวด้วย!”
“รออยู่ข้างนอก อีกเดี๋ยวก็เรียบร้อยแล้ว” โม่เหยากล่าวโดยไม่ได้หันหน้ามา
“บุรุษอยู่ให้ห่างครัว!” เยี่ยจื่อชิวกล่าวอย่างเด็ดขาดสมเหตุสมผล
“ออกไป ถ้าพูดมากอีกก็อย่าได้กินเลย!” สองมือของโม่เหยากำลังยุ่ง ปากก็กล่าวข่มขู่
เยี่ยจื่อชิวได้ฟังก็เปลี่ยนสีหน้าทันที ถูมือทั้งสองข้างพลางเอ่ยเอาอกเอาใจ “ศิษย์พี่ทำอะไรหรือ”
“สปาเกตตี้” โม่เหยาใส่วัตถุดิบเช่นข้าวโพด แครอต แฮม แล้วผัดคลุกเคล้าให้เข้ากัน
“เจ้าค่ะ” เยี่ยจื่อชิวลูบท้องที่ร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา มองไปยังกระทะในมือของโม่เหยาตาปริบๆ แล้วกล่าวขอร้องด้วยคำพูดน่าฟัง “ศิษย์พี่ เยี่ยจื่อหิวจนกลืนวัวได้ทั้งตัวแล้ว ทำบะหมี่ ‘สาลี่’ ให้มากหน่อยเถิด เยี่ยจื่อยังไม่เคยกินบะหมี่ที่ทำจากสาลี่มาก่อนเลย”
โม่เหยามือสั่น เกือบจะถือตะหลิวเอาไว้ไม่อยู่ หันหน้าไปตวาดอย่างเดือดดาล “ถอยไป!”
เยี่ยจื่อชิวเอะอะครู่หนึ่งก็หายตัวไปจากหน้าประตูครัว
ผ่านไปสักพักโม่เหยาก็ยกจานสองใบมาวางไว้บนโต๊ะในห้องอาหาร มองดูเด็กสาวที่นั่งรอตาเป็นประกายอยู่ที่โต๊ะนานแล้ว
สีส้มเหมาะสมกับเยี่ยจื่อชิวมาก ขับให้ใบหน้าของนางขาวนวลสดใส ผมหลังจากสระแล้วก็ไม่ได้ยุ่งเหยิงหรือเป็นกระจุกอีกต่อไป ดูยาวตรงนุ่มสลวย เนื่องจากเบิกบานใจพวงแก้มจึงขึ้นสีแดงระเรื่อ ดังคำกล่าวที่ว่าคนพึ่งเสื้อผ้า เยี่ยจื่อชิวเดิมทีก็รูปร่างหน้าตางดงาม เป็นหญิงงามโดยกำเนิดตามมาตรฐาน เวลานี้ทั้งร่างกายเพียงจัดการให้สะอาดสะอ้าน ความงามนั้นก็พลันเพิ่มมากขึ้นระดับหนึ่ง กระทั่งโม่เหยาซึ่งมีภูมิคุ้มกันมาก่อนตั้งแต่เล็ก เคยเห็นสาวสวยมานับไม่ถ้วนก็อดไม่ได้ที่จะมองดูหลายครั้ง
“ศิษย์พี่ เยี่ยจื่อไม่เกรงใจแล้วนะ!” เยี่ยจื่อชิวดึงจานที่ใส่เส้นไว้ค่อนข้างมาก ไม่ได้สนใจมองโม่เหยา หยิบตะเกียบได้ก็ก้มหน้ากินคำใหญ่อย่างถึงอกถึงใจ
นางหิวมากจริงๆ แหละ เพียงชั่วเวลาที่กะพริบตาสองหน นางก็กินสปาเกตตี้หมดไปแล้วครึ่งหนึ่ง โม่เหยาถือตะเกียบมองท่าทางการกินของเด็กสาวที่กินอาหารตรงหน้าหมดภายในชั่วพริบตาอย่างประหลาดใจ
เขาเห็นว่าสปาเกตตี้จานใหญ่เหลืออยู่ไม่กี่คำแล้วก็มองดูสปาเกตตี้ในจานของตัวเองที่ยังไม่ได้แตะต้องแม้แต่คำเดียวก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทอดถอนใจพลางตักแบ่งสปาเกตตี้ครึ่งจานใส่ลงในจานของเยี่ยจื่อชิว
ทำนองว่าคนหน้าตาสะสวยจะทำท่าทางอย่างไรก็เจริญตาเจริญใจ ท่าทางการกินของเยี่ยจื่อชิวสามารถเรียกได้ว่าตะกละมูมมาม ท่าทางการกินระดับนี้หากเป็นคนทั่วไปคงทำให้ทัศนียภาพเสื่อมเสียและขัดลูกตาอย่างแน่นอน แต่เยี่ยจื่อชิวกลับไม่เป็นอย่างนั้น ท่าทางกิริยาเดียวกันแต่นางทำออกมาแล้วเพียงแค่ดูเปิดเผยตรงไปตรงมาเท่านั้น ดึงดูดเพียงความเห็นอกเห็นใจของเขาแทนที่จะเป็นความรังเกียจ อย่างเช่นโม่เหยาที่ถูกทำให้โกรธครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังอดไม่ได้ที่จะแบ่งสปาเกตตี้ให้นางครึ่งจาน
“อิดอี้…” เยี่ยจื่อชิวเงยหน้ามองด้วยแววตาซาบซึ้งใจ ดวงตาดอกท้อเปียกชุ่มแลดูไร้เดียงสาน่าสงสาร ขณะเดียวกันก็เพิ่มเศษเสี้ยวความงามที่ทำให้หลงใหลขึ้นอย่างไร้สาเหตุ “อิดอี้ อ้านอ้าง…ฮือๆ ดี!”
หากในปากไม่ได้เต็มไปด้วยอาหาร เยี่ยจื่อชิวจะต้องโผเข้าไปกอดศิษย์พี่ที่รักไว้แน่นอย่างแน่นอน เพื่อแสดงถึงความรู้สึกซาบซึ้งใจที่นางมีให้
ศิษย์พี่พูดไม่ขาดปากว่านางไม่ใช่คู่หมั้นของเขา แต่ผลลัพธ์ไม่เพียงพานางกลับบ้าน ยังทำอาหารให้กินอีกด้วย แม้ว่าจะดุดันอยู่ตลอด แต่ก็เป็นมาตรฐานของความปากร้ายแต่ใจดี เขาเองก็หน้าตาหล่อเหลาดูดียิ่งนัก อย่างนี้จุดโคมไฟก็ยากจะหาพบ บุรุษที่ดีถึงเพียงนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเคราะห์ไม่ดีถูกนางจับจองเอาไว้ล่วงหน้า!
น้ำตาหยดหนึ่งรินไหลออกจากดวงตา นี่เป็นน้ำตาที่เต็มไปด้วยความปีติยินดี! เยี่ยจื่อชิวตื้นตันใจกับความโชคดีของตนเอง หลายปีมานี้อารมณ์ด้านลบที่กังวลว่าศิษย์พี่จะอยู่ร่วมกันได้ยากหรือความประพฤติไม่ดีทำนองนี้ก็พลันกระจัดกระจายหายไปหมดสิ้น
โม่เหยาคิดว่าเด็กสาวกินเร็วเกินไปจึงสำลัก จึงกล่าวอย่างเสียอารมณ์ “กินช้าหน่อย ไม่มีใครแย่งกับเธอหรอก”
เยี่ยจื่อชิวผงกศีรษะอย่างรุนแรง ปาดน้ำตาแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ
ฝีมือการทำอาหารของศิษย์พี่ดีจริงๆ บะหมี่ที่ทำออกมาอร่อยจนนางปรารถนาเป็นอย่างยิ่งที่จะกลืนกินลงไปในคำเดียว เพราะว่าเคี้ยวและกลืนเร็วเกินไปจึงพลาดกัดลิ้นอยู่หลายหน เจ็บจนน้ำตาคลอ
เยี่ยจื่อชิวกินสปาเกตตี้จนไม่เหลือสักเส้น หลังจากกลืนคำสุดท้ายลงไปก็ประคองท้องที่นูนป่องออกมาด้วยความพึงพอใจ หากไม่เคยลิ้มรสความทรมานของความหิวโหยเหลือทน จะทะนุถนอมความหวานช่วงขณะที่กินดื่มเพียงพอได้อย่างไร
“กินอิ่มแล้วก็กลับห้องไปนอนซะ พรุ่งนี้ฉันไม่ไปทำงาน ตอนเที่ยงถึงจะตื่นนอน เธอหิวแล้วก็ไปหาอะไรกินในตู้เย็นตามสบาย อย่าส่งเสียงดังเกินไป ถ้าทำเสียงเอะอะจนปลุกฉันตื่นขึ้นมา ก็รับผิดชอบผลที่ตามมาด้วยล่ะ!”
โม่เหยากินสปาเกตตี้ที่เหลืออยู่ครึ่งจานเสร็จพอดี กำชับเสร็จแล้วก็ถือจานกับตะเกียบไปล้างที่ห้องครัว เรื่องประเภทนี้เขาไม่กล้าเสี่ยงอันตรายให้เด็กสาวไปทำ ใครจะรู้ว่าเธอจะยิ่งเพิ่มความยากลำบากให้เขาหรือเปล่า
หลังกินอิ่มดื่มจนพอใจ จิตใจก็ผ่อนคลาย เยี่ยจื่อชิวพลันรู้สึกอ่อนล้าไปทั้งตัว กลับห้องไปนอนหลับอย่างว่านอนสอนง่าย
Comments
