ทดลองอ่าน ร้อยพันหมื่นปีขอมีแค่เธอ บทที่ 3

บทที่ 3 จอมยุทธ์หญิงล้วนกังวลเรื่องออกเรือน

เยี่ยจื่อชิวนั่งอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกสับสน ทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่ล้วนแตกต่างไปจากที่ตนรู้จัก ใต้หล้าแบ่งเป็นสองแคว้น ต่อให้แคว้นหนึ่งจะเจริญรุ่งเรืองกว่าอีกแคว้นสักเพียงใดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแตกต่างกันถึงขั้นนี้! แม้จะเคยสงสัย แต่ก็ถูกความปีติยินดีที่หาศิษย์พี่พบสกัดกั้นเอาไว้ ทว่าเมื่อครู่ศิษย์พี่บอกว่าที่นี่คือปีคริสต์ศักราชที่สองพันสิบสอง ไม่ใช่รัชศกเป่ยหยวนที่สี่ร้อยสามสิบแปดอย่างที่นางเข้าใจ

เยี่ยจื่อชิวอยากร้องไห้แล้ว หากที่นี่เป็นอีกโลกหนึ่ง อย่างนั้น ‘ศิษย์พี่’ ที่อยู่ข้างนอกก็ไม่ใช่คนที่นางตามหาใช่หรือไม่

ไม่เอา! เยี่ยจื่อชิวส่ายศีรษะอย่างแรงเป็นการปฏิเสธ ไม่ว่าที่นี่จะเป็นสถานที่ใด ราชวงศ์อะไร ศิษย์พี่ก็ยังคงเป็นศิษย์พี่คนนั้น! เขาเพียงแค่มาที่นี่โดยบังเอิญเหมือนกับนางก็เท่านั้นเอง!

คล้ายกับคว้าฟางช่วยชีวิตเอาไว้ก็ไม่ปาน เยี่ยจื่อชิวสะกดจิตตัวเองซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด

โม่เหยายืนอยู่หน้าประตู เห็นสีหน้าย้อนแย้งสับสนของเด็กสาวแล้ว แววตาของเขาก็มีประกายแห่งความยินดี หากเธอมาจากต่างโลกจริง อย่างนั้นบนโลกนี้เธอก็ยิ่งไม่มีญาติหรือเพื่อนฝูงอะไร ด้วยการรับรู้ที่เป็นศูนย์ของเธอเกี่ยวกับโลกนี้ ไม่มีทางที่จะอยู่รอดได้เลย

“ศิษย์พี่” เยี่ยจื่อชิวเห็นโม่เหยากำลังยืนอยู่หน้าประตูเงียบๆ ก็กระโดดลงพื้นก่อนถลาเข้าสู่อ้อมกอดเขา โอบล้อมลำคอเขาแน่นพลางกล่าวด้วยความหวาดกลัว “ที่นี่แปลกประหลาดมาก เยี่ยจื่อกลัว ต่อไปเยี่ยจื่อจะไม่ทำสิ่งของของศิษย์พี่เสียหายตามใจชอบอีก ศิษย์พี่อย่าได้ทอดทิ้งเยี่ยจื่อนะเจ้าคะ…ฮือๆ”

เนื่องจากการแสดงออกอย่าง ‘ไม่รู้ประสา’ เรื่อยมาของเยี่ยจื่อชิว เขาจึงมองเธอเป็นเด็กที่สมองไม่ค่อยดีมาตลอด ทว่าเวลานี้เมื่อเส้นโค้งเว้าอรชรอ้อนแอ้นของเพศหญิงแนบสนิทกับร่างกายตนเองก็ทำให้เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนความเข้าใจเสียใหม่ เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว

โม่เหยายิ้มขื่น ร่างกายแข็งทื่อ ก่อนจะใช้สองมือผลักร่างอ้อนแอ้นในอ้อมแขนพลางเอ่ยปลอบโยน “ไม่ร้องไห้นะ ตอนที่เธอยังหาที่ไปไม่ได้ก็อยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวก่อนได้”

เยี่ยจื่อชิวที่ถูกผลักออกไปได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าเล็กที่งดงามก็เปี่ยมด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจไม่มีที่สิ้นสุด เกาะติดเขาราวกับปลาหมึกยักษ์อีกครั้ง นางคล้องลำคอของโม่เหยาเอาไว้พร้อมกล่าวเสียงดัง

“เยี่ยจื่อไม่ไป เยี่ยจื่อจะอยู่กับศิษย์พี่ตลอดไป!” นางซบหน้าลงบนอกของชายหนุ่มพลางร้องไห้ ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ศิษย์พี่ที่นางพึ่งพาอาศัยถึงขั้นบอกอย่างชัดเจนว่านางอาศัยอยู่ที่นี่ได้เป็นการ ‘ชั่วคราว’ เท่านั้น นางทั้งโกรธเคืองทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ แรงของสองแขนเพิ่มมากขึ้น ปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่าจะบีบลำคอของเขาให้หัก น้ำตาที่ระบายออกมาทั้งหมดล้วนเช็ดถูกับเสื้อผ้าตรงหน้าอกของเขา

กลิ่นบนร่างกายของศิษย์พี่หอมเป็นอย่างยิ่ง เป็นลมหายใจของบุรุษที่เย็นสดชื่นและสะอาดสะอ้าน แผ่นอกกว้างหนาแข็งแกร่ง ซบลงบนนั้นรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะหวาดกลัวเยี่ยจื่อชิวจึงหุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะถึงได้ทำกิริยาใจกล้าถึงเพียงนี้ ต่อมาเมื่อสภาพจิตใจค่อยๆ สงบลงแล้วก็โมโหขึ้นอีกครั้งเพราะคำพูดของโม่เหยา นางเลยคับอกคับใจ ยิ่งเขาสลัดอย่างสุดกำลังนางยิ่งบีบลำคอของเขา บีบจนตายก็ช่าง ถ้าจะไม่สบาย ทุกคนก็ไม่สบายไปด้วยกัน!

ระหว่างที่ทั้งสองคนพัวพันกันอยู่ กริ่งประตูก็ดังขึ้น

“ฉันจะไปเปิดประตู” โม่เหยารู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดก็ปลีกตัวออกมาได้ เขาผลักตัวคนที่หยุดเอาแต่ใจออกไปแล้วเปิดประตูด้วยสภาพเหงื่อท่วมศีรษะ

คุณชายจากครอบครัวเศรษฐีสวมชุดแบรนด์เนมทั้งตัวเดินเข้ามาในห้อง หน้าตาของเขาหล่อเหลาสง่างาม ตัวเตี้ยกว่าโม่เหยาอยู่บ้าง ผิวขาว อวัยวะบนใบหน้าค่อนข้างงดงามละมุนละไมคล้ายผู้หญิง ทำให้เขาดูเจ้าเล่ห์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูไม่ได้มีความเป็นผู้หญิงอะไร ไม่มีใครเข้าใจเพศของเขาผิด สรุปว่าเป็นชายหนุ่มผิวขาวหน้าสวยคนหนึ่ง

ชายหนุ่มหน้าสวยเดินยิ้มตาหยีเข้ามาในห้อง เขาเลิกคิ้วเอ่ยกับโม่เหยา “ฉันมาดูหลอดไฟที่บ้านนาย หลอดไฟพวกนี้เป็นสินค้าใหม่นำเข้าจากอิตาลีทั้งหมด บางดวงเป็นรุ่นลิมิเต็ด สินค้าที่คุณชายอย่างฉันช่วยเลือกให้นายด้วยตัวเองไม่ถึงครึ่งปีก็เสียทั้งหมดอย่างไร้เหตุผล เรื่องน่าตลกคือหลอดไฟพวกนี้ถึงขั้นเสียพร้อมกันทั้งหมดอย่างกับปรึกษากันมายังไงยังงั้น ช่วยบอกฉันทีว่านายทำอะไรกับพวกมัน ถึงกับต้องทำให้พวกมัน ‘ทำลายตัวเอง’ เพื่อปกป้องความบริสุทธิ์อย่างไม่ลังเลเลยเหรอ”

เยี่ยจื่อชิวเดินเช็ดน้ำตาออกมาจากห้อง เมื่อเห็นว่าแขกที่มาเป็นชายหนุ่มรูปงามก็อดตกตะลึงไม่ได้

หนุ่มหน้าสวยที่กำลังพูดหยอกล้อเห็นเด็กสาวที่สวมชุดนอนเดินออกมาพร้อมดวงตาแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะร้องไห้มาก็ตะลึงงัน จากนั้นก็รีบมองไปยังคราบน้ำตาบนหน้าอกของโม่เหยาที่เขาเห็นตอนเดินเข้ามาแต่ไม่ได้สนใจ หลังนิ่งอึ้งไปสองสามวินาทีก็พลันตะโกนลั่น

“เจ้าเด็กนี่ถึงกับรังแกเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ! ที่แท้สิ่งที่นายทำตัวไร้เหตุผลใส่ไม่ใช่หลอดไฟนำเข้าพวกนั้นแต่เป็นน้องสาวคนนี้เหรอ!”

“ไสหัวไปเลย!” โม่เหยาจ้องมองคนที่พูดเพ้อเจ้อไร้สาระด้วยสายตาตักเตือน ก่อนมองไปทางเยี่ยจื่อชิวพลางพูด “เธอเป็นคนที่ฉันช่วยมาจากแม่น้ำเมื่อคืนด้วยความหวังดี จะอยู่ที่นี่ก่อนเป็นการชั่วคราว เธอร้องไห้เพราะคิดถึงบ้าน”

“อ่าฮะ” หนุ่มหน้าสวยไม่ค่อยเชื่อข้ออ้างที่โม่เหยาใช้แก้ต่าง มือลูบคางพลางกลอกตามองไปมาระหว่างโม่เหยากับเยี่ยจื่อชิวไม่หยุดด้วยสายตาคลุมเครือ

โม่เหยารู้จักนิสัยของเพื่อนรักดีจึงรู้สึกทั้งโมโหทั้งจนใจ เขาส่ายศีรษะแล้วแนะนำให้เยี่ยจื่อชิวที่มีสีหน้าอยากรู้อยากเห็น