ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

ความหวังที่ริบหรี่อยู่แล้วยิ่งถูกปิดตายไร้ทางไปต่อเพราะความปากไวแบบไม่คิดหน้าคิดหลังของตนเอง อวี้หมี่อยากหาเข็มเย็บผ้าสักเล่มมาเย็บปากให้รู้แล้วรู้รอด

“หากเจ้ายืนกรานเช่นนั้นจริงๆ ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางประนีประนอม” หลังจากนั้นเขาก็โพล่งขึ้นและมองนางอย่างคนมีแผน

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านแม่ทัพใหญ่เป็นคนน้ำใจประเสริฐ…” นางสุดแสนปรีดาเมื่อได้ยินดังนั้น

“ในหนึ่งวันเจ้าออกจากจวนไปกี่ชั่วยาม ก็ต้องเก็บมาบวกทบเพื่อชดเชยทีหลัง” เขาทำหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “คำนวณตั้งแต่ต้นจนจบก็เท่ากับว่าเจ้าต้องอยู่ในจวนต่อสิบถึงสิบห้าวัน หากเจ้าตกลงตามนี้ ข้าก็ยินดีจะอะลุ้มอล่วยเป็นน้ำใจ แล้วผ่อนปรนให้เจ้า”

ผ่อนปรนกับผีสิ!

อวี้หมี่แทบกระอักเลือด นางใช้ปลายนิ้วสั่นระริกชี้จมูกโด่งเป็นสันของเขาอยู่นาน สุดท้ายก็เค้นเสียงดุดันได้เพียง “อย่าได้คิด! ไม่มีทาง! ฝันไปเถิด!”

ไหนแม่นมเหยียนบอกว่า ‘ท่านแม่ทัพใหญ่องอาจห้าวหาญ แต่ก็เป็นคนใจคอกว้างขวางมากคนหนึ่งเช่นกัน’ เหลวไหลชัดๆ! โลกนี้ยังมีใครใจคอคับแคบ คิดเล็กคิดน้อย ขี้ตืดขี้เหนียวไปกว่าเขาอีก นางแค่ลักซื้อปลาหนึ่งตัวกับข้าวอีกสองโต่วของจวนเขา นี่ก็อุตส่าห์เข้าจวนมาขายฝีมือไถ่โทษแล้ว เขายังจะเอาอย่างไรอีก!

เยียนชิงหลางไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่มองนางเรียบๆ ด้วยท่าทางหนักแน่นมั่นคงดุจเขาไท่ซาน

นางถลึงตาจ้องหน้าชายหนุ่มอยู่นาน ความเดือดดาล ความโมโห ความกังวล ความคับแค้นผสมกันยุ่งเหยิงอยู่ในใจ ขอบตาเริ่มแดงก่ำ หัวอกอัดอั้นขมขื่นอย่างห้ามไม่อยู่

คนใหญ่คนโตที่แสนสูงศักดิ์อย่างเขาจะเข้าใจความรู้สึกของชาวบ้านตัวเล็กๆ ที่ต้องปากกัดตีนถีบเพื่อเอาชีวิตรอดอย่างนางกับน้องชายได้อย่างไรกัน

จวนเยียนกั๋วกงยิ่งใหญ่โอฬาร บ่าวไพร่เดินสวนกันให้ว่อน จวนแม่ทัพพิทักษ์บูรพามีข้ารับใช้นับไม่ถ้วน ตัวเขาเองยังมีทหารกล้าแสนนายอยู่ในมือ สั่งคำเดียวมีแต่คนรอรับบัญชา ไหนเลยจะรู้ซึ้งถึงความยากลำบากของลูกกำพร้าที่บ้านแตกสาแหรกขาด เหลือแค่สองพี่น้องที่ต้องพึ่งพาอาศัยกัน

อวี้หมี่ตื้อในลำคอ พยายามระงับก้อนความขมขื่นที่พลุ่งพล่านขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจกลับลงไป

เยียนชิงหลางเห็นนางขอบตาแดงก่ำ ทว่ากลับกัดริมฝีปากล่างแน่นอย่างดื้อรั้นก็ปวดแปลบในใจ ลืมเรื่องไม่สบอารมณ์ทุกอย่างไปสิ้น หัวใจปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก

“เจ้า…อย่าร้องไห้เลย”

“ลูกตาข้างไหนของท่านเห็นว่าข้าร้องไห้” นางใช้มือถูหน้าโดยแรง แล้วกัดฟันกรอด “อวี้หมี่คนนี้เป็นถึงเจ้าของร้านอาหารริมทางชายแดนตะวันออก มีแขกอุปถัมภ์เนืองแน่นชายคา ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ข้าไม่ใช่สตรีที่ดีแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นพวกนั้น อย่าดูถูกกันให้มากนักเลย!”