ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

บทที่ห้า

 คืนนั้นอวี้หมี่นอนกระสับกระส่ายหลับไม่สนิท ซ้ำยังลุกขึ้นมานั่งเป็นพักๆ เหม่อมองมือขวาที่ถูกเยียนชิงหลางกุม นางพลิกตัวกลับไปกลับมาอยู่บนเตียงทั้งคืนราวกับย่างแผ่นแป้ง เพิ่งจะเริ่มสะลึมสะลือปิดตาลงตอนฟ้าสว่างรำไร แต่พอได้ยินเสียงไก่ขันด้านนอกก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีก สุดท้ายเลยต้องขยี้ตาอ้าปากหาวหวอดพลางลงจากเตียง

“นอนไม่หลับทั้งคืนเพราะมือข้างเดียว เจ้าทำอะไรอยู่กันแน่” นางถลึงตาดุดันใส่ใบหน้าอ่อนเพลียในกระจกทองแดง “อวี้หมี่โง่เง่า อวี้หมี่จอมเขลา”

นางตำหนิตนเองจนสาแก่ใจ ตามปกติไปเทน้ำในหม้อน้ำร้อนออกมาล้างหน้าด้วยตนเอง ไม่เคยรอให้เจี้ยนหลันเข้ามาปรนนิบัติ แต่เมื่อคืนจิตใจปั่นป่วนว้าวุ่น เช้านี้ก็หนังตาหนักอึ้งเสียเหลือเกิน นางจึงเดินไปที่บ่อน้ำ ตักน้ำเย็นเฉียบเข้ากระดูกดำมารดหน้า แล้วต้องตัวสั่นงันงกด้วยความหนาว

แต่มีข้อดีอยู่อย่างคือนางตาสว่างโดยสมบูรณ์ ไม่เอาแต่พะวักพะวนเรื่องมือข้างนั้นอีกแล้ว

เด็กสาวม้วนแขนเสื้อ เทแป้งสามชามใหญ่ลงบนโต๊ะทำครัว ขุดตรงกลางให้เป็นหลุมเล็กๆ โรยเกลือนิดน้ำตาลหน่อย แล้วค่อยๆ เทน้ำลงไปผสมไม่ให้แห้งหรือแฉะเกินไป มือเล็กทั้งสองข้างออกแรงดัน กด ม้วน นวด ฟาด ตี อย่างชำนาญ เพียงครู่เดียวก็ได้แป้งผสมเนื้อเนียนหยุ่นนุ่ม นางพักแป้งไว้บนโต๊ะโดยใช้ผ้าชุบน้ำคลุม จากนั้นก็ตักงาดำชามใหญ่ขึ้นมาจากหนึ่งในไหกระเบื้องสิบกว่าใบที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

นางบดงาจนละเอียดด้วยครกหินใบเล็ก นำลงไปคั่วเร็วๆ กับน้ำมันถั่วลิสงในกระทะขนาดใหญ่ กลิ่นหอมงากับกลิ่นหอมถั่วลิสงลอยฟุ้ง นางรีบตักน้ำตาลเคี่ยวเหนียวหนับใส่ลงไปหนึ่งช้อนอย่างว่องไว พอยกกระทะขึ้นมาก็ได้งาดำเคี่ยวร้อนๆ กลิ่นหอมฉุย

เตาไฟอีกเตาตั้งหม้อตุ๋นน้ำแกงไก่จนเป็นสีเหลืองทองเจือขาวขุ่นแบบน้ำนม นางตรวจดูไฟเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปแบ่งแป้งที่ขึ้นตัวดีแล้วเป็นก้อนกลมเล็กๆ แผ่ออกให้แบน ทาเนยกับงาดำเคี่ยวลงไป ม้วนแป้ง จากนั้นก็แผ่ให้แบนใหม่ ทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งก็ได้เซาปิ่ง^* กลมที่มีไส้สอดแทรกเป็นชั้นๆ นางหยิบแปรงเล็กมาจุ่มน้ำป้ายลงบนหน้าขนม โรยงาขาวลงไป จากนั้นก็เอาไปติดแนบไว้กับผนังด้านในเตาเหล็กที่ทำขึ้นโดยเฉพาะ

มะเขือสีม่วงเข้มที่วาววับจนขึ้นเงาสามลูกใหญ่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ อย่างว่องไว ใส่เนื้อแพะสดใหม่ลงไปผัดในกระทะที่ตั้งน้ำมันจนหอม ปรุงรสด้วยน้ำส้ม สุรา พริกหอม ต้นหอมหั่นท่อน กระวานดำ พุทราแดง อบเชยเทศ ขิงแว่น เติมน้ำเปล่าลงไปให้เดือด สุดท้ายก็ใส่มะเขือลงไปผัดแล้วปิดฝากระทะ รอจนได้กลิ่นหอมก็ยกขึ้นจากเตา ได้เป็นเนื้อแพะผัดมะเขือม่วงแสนอร่อยอีกหนึ่งจาน

สำนวนที่ว่าเนื้อแพะผัดมะเขือม่วงอร่อยลิ้น ผู้เฒ่ากินเพลินเพลิดจนจุกตาย หมายถึงอาหารท้องถิ่นชายแดนตะวันออกที่หอมเผ็ดเครื่องเทศจานนี้นี่แหละ

เซาปิ่งกลมที่ผิงจนเป็นสีน้ำตาลทองแล้ว นางนำออกมาเรียงพักไว้ให้คลายร้อนเพื่อคงสัมผัสกรอบนอกนุ่มใน ระหว่างนั้นก็ทำยำแตงกวามันฝรั่งเส้นอย่างรวดเร็ว แล้วจัดเรียงใส่ถาดใหญ่พร้อมด้วยน้ำแกงไก่ เนื้อแพะผัดมะเขือม่วง และเซาปิ่งหน้างาขาว

เฮ้อ…ดีจริงที่คนเรามีงานให้ทำ พอยุ่งกับงานก็ไม่มีเวลามาหมกมุ่นกับความคิดไร้สาระในหัว

เจี้ยนหลันที่ยืนรอหน้าประตูโรงครัวเล็กอยู่นานน้ำลายสอกับกลิ่นอาหารอย่างห้ามไม่อยู่

“แม่นางเจี้ยนหลัน ข้าทำเซาปิ่งไส้งาดำเคี่ยวกับเนื้อแพะผัดมะเขือม่วงเอาไว้เยอะเลย อีกเดี๋ยวพอว่างจากงานแล้วมาชิมรสมือข้าหน่อยเป็นอย่างไร” อวี้หมี่บอกยิ้มๆ

เจี้ยนหลันรีบปฏิเสธแทบไม่ทัน “บ่าวมิกล้า”

“บ่าวกล้ามิกล้าอะไรเล่า ระหว่างเราสองคนยังไม่แน่เลยว่าใครเป็นบ่าว อีกอย่างอาหารทำไว้ให้คนกิน ถ้าเจ้ากินแล้วชอบ แม่ครัวอย่างข้าก็ปลื้มใจ”

“แม่นางอวี้เป็นแขก ไม่ใช่บ่าวเจ้าค่ะ”

“เจ้าเคยเห็นแขกคนใดโดนคุมตัวให้มาติดไฟทำกับข้าวทุกวันหรือไม่เล่า” หรือว่าจวนแม่ทัพพิทักษ์บูรพาจะปฏิบัติกับแขกไม่เหมือนที่อื่น

“เดี๋ยวบ่าวยกอาหารให้เองเจ้าค่ะ” เจี้ยนหลันไม่กล้าพูดถึงรายละเอียดเบื้องลึก ขณะรับถาดมาถือไว้เองด้วยกิริยาคล่องแคล่วแช่มช้อย