ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“เดี๋ยวข้าจะให้หมอในจวนมาจับชีพจรให้” คิ้วดกหนาขมวดแน่น เขายอมผ่อนแรงมือหลังจากที่ลังเลเล็กน้อย แต่ยังไม่วางใจปล่อยมือเสียทีเดียว ด้วยเกรงว่านางจะไม่สบายตรงไหน “หากเจ้าป่วยก็พักผ่อนให้มากๆ ดีกว่า”

“ข้าไม่เป็นไรๆ เมื่อครู่นี้แดดแรงไปหน่อย ข้าเลยตาลาย” นางเงยหน้าขึ้นมาพยายามฉีกยิ้มสดใสสุดความสามารถ หากไม่เพราะเมื่อครู่นี้เขาเห็นอยู่ทนโท่ว่านางหน้าซีดเพียงไรคงถูกตบตาไปแล้ว

“อย่าพูดอะไรที่ทั้งเจ้าและข้าต่างก็ไม่เชื่อเลย” เขาหรี่ตามองนางด้วยสายตาคมกริบ “หรือเจ้าไม่เชื่อมั่นในตัวข้า ว่าข้าปกป้องคุ้มครองความปลอดภัยของเจ้าได้”

คำพูดของเขาเหมือนมีนัยแอบแฝง นางฟังแล้วใจเต้นโครมคราม รู้สึกเหมือนถูกเขาล่วงรู้ความลับแล้วอย่างนั้น

อวี้หมี่ลนลานถอยหลังก้าวใหญ่เพื่อหนีจากรัศมีการปกป้อง…หรือพันธนาการของเขา แล้วปั้นหน้ายิ้มแย้มใสซื่ออย่างสุดความสามารถ

“พะ…พูดอะไรอย่างนั้นเจ้าคะ ท่านแม่ทัพใหญ่คิดมากเกินไปแล้ว ข้าสบายดีจริงๆ ไม่เป็นไรเลย กระโดดโลดเต้นได้ด้วยซ้ำ” พูดพลางไม่ลืมกระโดดสองทีเป็นการพิสูจน์ “หากท่านไม่วางใจ อีกเดี๋ยวข้าน้อยจะยืนยันด้วยการขี่ม้าให้ท่านดูดีหรือไม่”

“ยังจะขี่ม้าอยู่อีก?” เยียนชิงหลางทำตาดุใส่ “ไม่ห่วงร่างกายตนเองบ้างเลยหรือ”

เด็กสาวทำคอหด แล้วบอกเสียงค่อย “ข้าไม่เป็นไรจริงๆ”

“กลับไปพักผ่อนที่เรือนเสีย ไว้ให้หมอตรวจดูอาการก่อนค่อยว่ากัน” เขาสั่ง

“แต่ทางเสี่ยวเหลียง…”

“ข้าจะไปคัดเลือกแม่ครัวแล้วไปหาเสี่ยวเหลียงเอง” เขาบอกเสียงเข้มอย่างเผด็จการ

“ท่านจะไปเอง?!” นางแทบอ้าปากหวอ

“เจี้ยนหลัน” แม่ทัพหนุ่มเรียกเบาๆ

ไม่รู้ว่าสาวใช้คนงามปรากฏกายจากหลังพุ่มไม้พุ่มไหน แล้วก้าวออกมาขานรับอย่างนอบน้อม “บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ”

“เจ้าคุมนางกลับเรือน ‘ด้วยตนเอง’ แล้วให้หมอลู่มาตรวจชีพจรนาง”

“เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว”

“ข้าไม่เป็นไรจริงๆ…ไม่ได้ไม่สบายเสียหน่อย เดี๋ยว…ฟังข้าอธิบายก่อน… ฮือ…ข้าอยากขี่ม้า”

ภายใต้การอารักขาของเจี้ยนหลันผู้เป็นเสมือนเครื่องพิสูจน์ชั้นดีว่าความงามและความแข็งกร้าวก็ผสมผสานกันได้อย่างลงตัว อวี้หมี่แหกปากร้องโหยหวนตลอดทางเหมือนจะตายเสียให้ได้ แต่ก็ยังไม่อาจเปลี่ยนแปลงชะตากรรมที่ถูกคุมตัวกลับเรือนอยู่ดี

“ฮือๆ ท่านแม่ทัพใหญ่เป็นคนโกหก…คนนิสัยไม่ดี…”

เสียงโอดครวญที่ลอยมาตามลมสร้างความขบขันให้เยียนชิงหลางผู้กำลังขึงหน้าเคร่งเครียดได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

“สตรีผู้นี้นี่…” เขาหัวเราะพลางส่ายหน้า

แต่หวนคิดถึงความผิดปกติของนางเมื่อครู่ รอยยิ้มในดวงตาของชายหนุ่มก็ถูกแทนที่ด้วยประกายแสงหม่นๆ แห่งความกังวล

“หากข้าเดาไม่ผิด…” หัวใจหนักอึ้ง เขาหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง แววตาสับสนอ่านยาก “ไม่ ข้าจะต้องเดาผิดแน่”