ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 18 – หน้า 2 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 18

หลังจากหยางหวั่นซื้อร้านชิงปอก่วนมา นี่เป็นครั้งแรกที่เติ้งอิงมาที่นี่

หยางหวั่นไม่ได้เปลี่ยนแปลงการตกแต่งจัดวางข้าวของในร้านมากนัก ห้องโถงด้านนอกใช้สำหรับจัดวางหนังสือต่างๆ ตามหมวดหมู่ เมื่อเดินผ่านห้องโถงด้านนอกจะเป็นระเบียงทางเดินเชื่อม บนระเบียงมีอ่างน้ำเครื่องลายครามสีฟ้าขาววางอยู่สองใบ ในอ่างปลูกดอกบัวไว้ ต่อจากหน้าระเบียงมีประตูกั้นอยู่บานหนึ่ง เดินเข้าไปก็จะเป็นลานของโรงพิมพ์ด้านใน

หยางหวั่นผลักประตูห้องหนึ่งออก ก้มลงจุดตะเกียงน้ำมันที่หน้าประตู ยอบกายลงไปเปลี่ยนรองเท้าคู่หนึ่งแล้วหยิบอีกคู่หนึ่งวางไว้ข้างเท้าเติ้งอิง

“เปลี่ยนรองเท้า”

เติ้งอิงก้มหน้าลงมอง นั่นเป็นรองเท้าแตะที่ทำจากผ้าคู่หนึ่ง คล้ายรองเท้าอู๋ชวน* ข้างในบุด้วยปุยฝ้าย ด้านหลังตรงส้นเท้าไม่ได้เย็บปิด

“ข้าก็ไม่รู้ว่าเรียกรองเท้าอะไร แต่ใส่อยู่ในเรือนสบายอย่างยิ่ง แผลที่ข้อเท้าท่านนับวันยิ่งย่ำแย่ลง ข้าเห็นเมื่อครู่ท่านเดินตามข้าอย่างยากลำบาก ต่อไปถ้าไม่ได้ออกไปที่ใด ท่านก็สวมรองเท้านี้เถิด”

“ได้”

หยางหวั่นก้มหน้ามองไปที่เท้าของเติ้งอิง ยิ้มพลางบอกว่า “ขอบอกก่อน รองเท้าของท่านคู่นี้ข้าไม่ได้เป็นคนทำ ฝีมือข้าไม่ดีเพียงนั้น”

เติ้งอิงถามขึ้น “แม่นางซ่งเป็นคนทำหรือ”

หยางหวั่นสั่นศีรษะ “ไม่ใช่ เป็นพี่หญิงทำให้ท่าน”

“พระชายาหรือ” เติ้งอิงตกตะลึง พูดจบก็รีบถอดออก

“อย่าถอด”

มีเสียงสตรีผู้หนึ่งดังมาจากนอกประตู เติ้งอิงหันกายไปก็เห็นหยางสวี่ นางผูกแขนเสื้อขึ้น ถือตะกร้าเย็บปักใบหนึ่งยืนอยู่

“พระชายา” เติ้งอิงคุกเข่า หมอบลงโขกศีรษะ

หยางสวี่ส่งตะกร้าเย็บปักให้หยางหวั่น ก้มตัวลงประคองเติ้งอิง “รีบลุกขึ้นเถิด”

เติ้งอิงไม่กล้าลุกขึ้น

หยางหวั่นก้มหน้าบอกว่า “ถ้าท่านไม่ลุกขึ้นมาก็อย่าให้พี่หญิงต้องก้มอยู่เช่นนั้น”

“พ่ะย่ะค่ะ…บ่าว…”

“บ่าวอะไรกัน” หยางหวั่นตัดบทเขา “นี่เป็นเรือนของข้า นางเป็นพี่สาวข้า ท่านยังไม่ยอมถอดหนังที่คลุมอยู่บนร่างท่านออกหรือ”

“ข้า…”

หยางสวี่เหยียดกายขึ้นตรง มองท่าทางทำอะไรไม่ถูกของเติ้งอิงก็อมยิ้มกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หวั่นเอ๋อร์ ผู้บัญชาการเติ้งเพิ่งกลับมา เจ้าอย่าพูดจารุนแรงเกินไป”

“เจ้าค่ะ” หยางหวั่นรับคำแล้วหันมากล่าวกับเติ้งอิง “พี่สาวปกป้องท่าน ข้ายอมแล้ว”

เติ้งอิงไม่กล้ามองหยางสวี่ ก้มหน้าถามว่า “เหตุใดพระชายาถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

หยางสวี่ยิ้มอย่างอบอุ่น “หวั่นเอ๋อร์พาข้ามา” พอพูดจบก็ยอบกายคารวะเติ้งอิงตามมารยาทสตรี “หนิงเฟยป่วยตายไปแล้ว ผู้บัญชาการเติ้งไม่ต้องเรียกบรรดาศักดิ์แล้ว ถ้าท่านเต็มใจก็เรียกชื่อเถิด ข้ามีนามว่า ‘สวี่’ ”

เติ้งอิงประสานมือบอกว่า “เติ้งอิงมิกล้า”

หยางหวั่นยิ้ม “ช่างเถิด แม้แต่อวิ๋นชิงบางครั้งยังเปลี่ยนคำเรียกไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขา”

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in ทดลองอ่าน

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.2

บทที่ 17.2 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ที่ประตูหลักกำลังผลัดเปลี่ยนเวร ขอบฟ้าเปลี่ยนเป็นสีขาว ดวงอาทิตย์ยามเช้าค่อ...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.1

บทที่ 17.1 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ‘เส้นแบ่ง’ คำนี้ราวกับจี้เข้าไปตรงใจกลางกะโหลกศีรษะของหยางหลุน เขารีบกล่าวก...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.3

บทที่ 17.3 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ราชสำนักฝ่ายในเลี้ยงอาหาร เหล่าขุนนางออกจากตำหนักแล้วก็เข้าไปที่ห้องทำงานตร...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.4

บทที่ 17.4 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ยามเฉินผ่านไปแล้ว หยางหวั่นเดินออกมาจากด้านหลังประตูอุทยานกล้วยเพียงคนเดียว...

community.jamsai.com