ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้าสมุทรชุด หัวใจเจ้าทะเล

สายตาของเขามองกลับไปยังขาอันงดงามคู่นั้นของจั้นชิงอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ที่แปลกก็คือนางยืนเท้าเปล่าอยู่บนดาดฟ้าหัวเรือ ทว่ากลับทำให้คนรู้สึกสบายตาอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าสองเท้างดงามคู่นั้นไม่ควรถูกรองเท้าผูกรัดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“ข้าหลงคิดว่าบนเรือไม่ต้อนรับสตรีเสียอีก” เขาถามโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา สายตาจับจ้องไปยังเท้าเปลือยเปล่าที่ยิ่งมองยิ่งสบายตาคู่นั้นอย่างโจ่งแจ้ง

“ก็ไม่ต้อนรับ แต่แม่ของยายหนูแอบหนีขึ้นมาบนเรือตอนตั้งท้อง กว่าพวกเราจะรู้ตัวเรือก็ออกสู่ทะเลแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งหันเรือกลับได้ครึ่งทาง ยายหนูก็รีบคลอดออกมาจากท้องแม่เสียแล้ว เด็กจะคลอดใครก็ห้ามไม่ได้ จริงหรือไม่ ฮ่าๆ” ผู้อาวุโสเปิดปากหัวเราะก่อนเอ่ยต่อ “ตอนหลังนะ พอยายหนูโต นางก็อยากจะขึ้นเรือ ถึงได้คิดทำทุกวิถีทางจนสามารถขึ้นเรือมาได้สมปรารถนา ทำลายข้อห้ามลงได้” แน่นอนว่าความช่วยเหลือของเขาก็เป็นความดีความชอบที่ไม่อาจขาดไป แต่ว่าต่อให้ไม่มีความช่วยเหลือจากเขา ยายหนูเองก็ย่อมคิดหาวิธีขึ้นเรือขึ้นมาได้ เหมือนกับมารดาของนางเช่นนั้น

ถึงแม้ผู้อาวุโสท่านนี้จะพูดเพียงสองสามประโยคอย่างเรียบง่าย เซียวจิ้งกลับรู้ว่าสถานการณ์ที่แท้จริงจะต้องยากลำบากกว่านั้นยิ่ง เขารู้ว่าตั้งแต่โจรสลัดทั่วไปจนกระทั่งคนเรือธรรมดาปกติงมงายกันเพียงใด เห็นได้ชัดว่าคุณหนูใหญ่สกุลจั้นผู้นี้ไม่ได้เป็นเพราะบิดาเป็นผู้นำตระกูลจึงมีสิทธิพิเศษ นับตั้งแต่นางคิดอยากขึ้นเรือ จวบจนกระทั่งมาเป็นผู้นำตระกูลในปัจจุบัน เรื่องราวระหว่างนี้ย่อมลำบากลำบนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สิ่งนี้ไม่ได้เหมือนกับที่เขาคิดเอาไว้แต่แรก

คิ้วทั้งสองของเซียวจิ้งขมวดเข้าหากันน้อยๆ แรกเริ่มเขาหลงคิดมาตลอดว่านางเป็นเพียงแค่คุณหนูสูงศักดิ์คอยวางแผนอยู่บนฝั่ง อาจจะพอมีอำนาจบารมี ทั้งอาจจะฉลาดเฉลียวยิ่ง แต่ก็เพียงรับผิดชอบสวมเครื่องประดับหรูหรา แต่งกายงดงามคอยควบคุมทุกอย่างอยู่บนฝั่ง เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเมื่อมาถึงที่นี่จะได้เห็นนางแต่งกายเหมือนเด็กหนุ่ม ทั้งยังเดินเท้าเปล่าทำงานอยู่บนเรือ อิงจากท่าทีใจเย็นรอบคอบ บุคลิกหนักแน่นของนาง เห็นได้ชัดว่าเป็นนางเองที่คอยนำทางกองเรือสกุลจั้นทั้งหมด

“บรรดาคนเรือจะยอมรับสตรีผู้หนึ่งหรือขอรับ” ยากจะจินตนาการถึงภาพที่บรรดาชายฉกรรจ์เหล่านี้ยินดีเชื่อฟังคำสั่งจากสตรีตรงหน้า ถึงแม้จะเห็นกับตาตนเอง แต่เขาก็ยังคงเอ่ยความสงสัยในใจออกมา

ผู้อาวุโสกรอกสุราเข้าปากอีกอึก ดวงตาเป็นประกายวูบหนึ่ง มุมปากหยักยิ้มลึกลับก่อนจะเอ่ย

“หากว่านางเป็นธิดามังกรสมุทรกลับชาติมาเกิดย่อมยอมรับ”

“ธิดามังกรสมุทรกลับชาติมาเกิด?” เซียวจิ้งเลิกคิ้ว ละสายตาจากจั้นชิงกลับมามองผู้อาวุโส

“เจ้าไม่เชื่อ?” ผู้อาวุโสยิ้มถาม

“ทุกคนบนเรือล้วนเชื่อหรือขอรับ” เซียวจิ้งถามกลับ

“ขอเพียงได้อยู่ร่วมบนเรือกับยายหนูเพียงไม่กี่วัน ไม่คิดจะเชื่อยังทำได้ยาก” ผู้อาวุโสเหลือบมองเขา คลี่ยิ้มร้ายกาจ “ภายหลังเจ้าก็จะได้รู้เองแล้ว”

ภายหลัง? เซียวจิ้งสองคิ้วขมวดเป็นปม “ข้าไม่ได้วางแผน…”

“เจ้าไม่ได้มาสืบข่าวหรอกหรือ”

“หือ” เขามองผู้อาวุโสท่านนี้อย่างตกตะลึงอยู่บ้าง พบว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่กำลังภายในสูง สติปัญญาก็หลักแหลมไม่ธรรมดาเช่นกัน

“คิดอยากทำความเข้าใจมังกรสมุทรตระกูลจั้น ก็มีแต่ต้องขึ้นเรือมาถึงสามารถเข้าใจทั้งหมดได้กระจ่างจริงๆ” ผู้อาวุโสเตือนด้วยรอยยิ้ม แล้วกรอกสุราเข้าปากอย่างสบายใจอีกครั้ง “เจ้าหนู ไม่เข้าถ้ำเสือ จะได้ลูกเสือได้อย่างไร ฮ่าๆๆ”

นับว่าผู้อาวุโสท่านนี้กล่าวไม่ผิด เมื่อมองไปยังใบเรือซึ่งกำลังกลับสู่ตำแหน่งเดิมตรงหน้า กับคนเรือที่ร่างกายสมบุกสมบันทุกคนแล้ว เซียวจิ้งก็อดเอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่นไม่ได้

“คงเป็นถ้ำมังกรกระมังขอรับ”

“ใช่แล้ว” ผู้อาวุโสยิ้มกว้าง เจ้าหนูนี่นับได้ว่าฉลาด แต่ว่ามาถึงถ้ำมังกรแล้ว สิ่งที่ได้ก็คือธิดามังกรสมุทรต่างหากเล่า เมื่อครู่เขาเห็นบรรยากาศแปลกประหลาดระหว่างยายหนูกับอีกฝ่าย เจ้าหนูนี่ควรจะเป็นคนที่มีวาสนากับยายหนูกระมัง มีชีวิตอยู่มาจนอายุปูนนี้ สิ่งที่ควรจะมองออก เขาก็ยังคงมองออก สายตาแหลมคมเป็นอย่างยิ่ง

ผู้อาวุโสเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วยิ้มตาหยี พี่ใหญ่ ดูท่าว่าละครฉากสนุกๆ กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!