ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้าสมุทรชุด หัวใจเจ้าทะเล

นางแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ชอบพวกบัณฑิตที่เอาแต่พูดจาเกินจริงเหล่านั้น คิดไปว่าพวกเขาก็ได้แค่พูด ทำไม่เป็น มือไม่มีแม้แต่แรงจะมัดไก่ ตลอดทั้งร่างไม่มีกล้ามเนื้อที่ใช้ประโยชน์ได้เลย เอาแต่อาศัยเพียงปาก แค่เอ่ยวาจาก็ทำให้ใต้หล้าวุ่นวาย โดยเฉพาะคนประเภทเขาที่ปากหวานซ่อนดาบ รอยยิ้มซ่อนมีด

ในตอนที่จั้นชิงกำลังบ่นอยู่ในใจนั้นเอง เซียวจิ้งพลันเงยหน้ามองมาที่นาง ยามที่หลบไม่ทันจึงต้องมองสบดวงตาใสกระจ่างดุจตาน้ำคู่นั้นของเขา ความคิดของนางก็อดสะดุดไปครู่หนึ่งไม่ได้

จ้องตาเขาอยู่ครู่ใหญ่ รับรู้ถึงมุมปากของเขาที่ยกขึ้นเป็นมุมโค้ง นางถึงได้ตีหน้าเย็นชา ละสายตาออกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ทว่าในใจกลับลอบรับรู้ คนที่มีดวงตาใสกระจ่างเช่นนั้นไม่มีทางเป็นคนประเภทดีแต่พูดอย่างที่นางกำลังคิดอยู่ในใจ

แต่ว่าการรับรู้นี้ก็ทำให้ในก้นบึ้งหัวใจของนางอดหวั่นไหวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางไม่ชอบความรู้สึกไม่คุ้นเคยที่เกิดขึ้นเพราะเขาเช่นนี้ จิตใต้สำนึกสัมผัสได้ว่าอันตราย…

อันตรายตรงไหนกันเล่า

นางไม่รู้ นี่เป็นเพียงสัญชาตญาณของนางเท่านั้น แต่ที่ผ่านมานางล้วนเชื่อสัญชาตญาณของตนเองมาโดยตลอด

ดังนั้นหลังกินอาหารมื้อนี้เสร็จเรียบร้อยจั้นชิงจึงตัดสินใจ…

นางจะต้องพยายามหลีกเลี่ยงเขาให้ถึงที่สุด

หลายวันผ่านไป ทุกอย่างล้วนเงียบสงบ

หลังเรือสำเภาบรรทุกสินค้าสามลำของสกุลจั้นไปถึงเมืองซานหยางและพักผ่อนเล็กน้อยแล้วก็เคลื่อนผ่านเขื่อนเข้าไปยังแม่น้ำไหวเหอ น้ำในแม่น้ำไหวเหอเป็นดินโคลนมากกว่าน้ำในคลอง และมีคลื่นใหญ่กว่าเล็กน้อย แต่เซียวจิ้งยังคงไม่ได้อาเจียนเละเทะเหมือนดั่งที่จั้นชิงคาดการณ์ไว้ เขาสามารถยืนอยู่บนเรือได้อย่างมั่นคง ทั้งยังค่อนข้างมีความสุขกับการโคลงเคลงเหล่านั้น

ฝีมือในการตกปลาของเขายังคงไม่ก้าวหน้า แต่เขาไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ทุกวันยังคงถือเบ็ดตกปลานั่งตกปลาอยู่บนดาดฟ้าหัวเรืออย่างผ่อนคลาย

ส่วนจั้นชิงก็นั่งศึกษาแผนที่มหาสมุทรและแม่น้ำอยู่ในห้องทั้งวัน การเปิดเส้นทางเดินเรือเส้นใหม่นี้ไม่ได้หมายความว่านางจะละทิ้งเส้นทางทางทะเล

โดยพื้นฐานแล้ว อิงจากทักษะการเดินเรือของสกุลจั้นในทะเลมานานปี ความจริงแล้วการเดินเรือทางทะเลนั้นเร็วกว่าทางแม่น้ำ เพราะว่าแม่น้ำใหญ่ยาวพันลี้* เส้นนี้ถึงแม้จะเชื่อมต่อระหว่างแม่น้ำหวงเหอถึงแม่น้ำฉางเจียง ทว่าระดับความลึกของแม่น้ำทุกสายไม่เท่ากัน ดังนั้นในทุกๆ พื้นที่ของระดับน้ำที่แตกต่างกันจึงมีประตูน้ำ ทำนบ หรืออาจจะต้องถมดินเพิ่มเส้นตัดบางส่วน ในยามที่ต้องผ่านพื้นที่แบบนี้พวกเขาจำเป็นต้องยกทั้งเรือขึ้น หรือวางลง หรือดึงรั้ง ขยับเคลื่อนสินค้า เทียบกับทะเลแล้วยุ่งยากกว่ามาก ดังนั้นการเดินเรือครั้งนี้สำหรับสกุลจั้นแล้วก็นับได้ว่าเป็นความท้าทายอย่างหนึ่ง ตลอดเส้นทางนางจำเป็นต้องจดสถานการณ์ของทุกๆ พื้นที่อย่างละเอียด ดูว่าตรงไหนจำเป็นต้องตั้งจุดขนถ่าย ตรงไหนจำเป็นต้องส่งต่อเรือบรรทุก จากนั้นศึกษาหาเส้นทางที่ประหยัดเงิน ประหยัดเวลา และประหยัดกำลังมากที่สุด

วันนี้จั้นชิงกำลังถือพู่กันจดบันทึกสถานการณ์ที่เมืองซานหยางอยู่ในห้อง พลันได้ยินเสียงทอดสมอดังมาจากท้ายเรือ ความเร็วในการเคลื่อนไปข้างหน้าของเรือสำเภาทั้งลำชะงักงัน เพียงขยับไปข้างหน้าอีกไม่กี่ฉื่อก็หยุดลง

จั้นชิงจับน้ำหมึกที่เกือบจะหกจากแท่นหมึกเอาไว้ได้ ก่อนเดินออกไปสังเกตการณ์ที่ข้างนอก

“เกิดอะไรขึ้น” ทันทีที่ออกมา นางก็ได้เห็นว่าเรือสำเภาลำด้านหน้าเองก็หยุดลง และเรือสำเภาลำด้านหลังกำลังทอดสมอลงเช่นกันเพื่อไม่ให้มาชนกับลำด้านหน้า

“เรียนคุณหนูใหญ่ ดูเหมือนว่าลำข้างหน้าจะชนเรือตั๊กแตนลำหนึ่งคว่ำขอรับ” เสี่ยวหวังที่อยู่ตรงหัวเรือรีบเอ่ยตอบ

“ตั๊กแตน?”

เสียงที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้จั้นชิงสะดุ้งไปทีหนึ่ง เมื่อหันไปมองก็ได้เห็นเซียวจิ้งไม่รู้มาอยู่ข้างหลังนางตั้งแต่เมื่อไร ที่มือขวายังคงถือเบ็ดตกปลา

“บนแม่น้ำมีตั๊กแตนมาจากไหนกัน” เซียวจิ้งถามด้วยใบหน้างุนงง ความจริงแล้วที่เขายิ่งไม่เข้าใจก็คือแค่ชนตั๊กแตนตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งจำเป็นจะต้องหยุดเรือเลยหรือ

“ไม่ใช่ตั๊กแตนที่เป็นแมลงสีเขียวตัวเล็กๆ แบบนั้น ตั๊กแตนคือเรือลำเล็กแบบหนึ่ง” นางถลึงตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ทีหนึ่ง จากนั้นจึงตะโกนกำชับ “เสี่ยวหวัง! สมอท้ายเรือหนักไม่พอ เอาสมอเรือหลักลงด้วย ทำให้ลำเรือมั่นคง! อารอง ข้าต้องการจะไปดูที่ด้านหน้า ท่านอยู่ที่นี่คอยดูแลด้วย”

“รับทราบขอรับ” เสี่ยวหวังตอบรับ เดินไปยังกลางเรือนำสมอหลักที่หนักหลายร้อยชั่ง มาทอดลง

“ยายหนู ระวังด้วย” ฉีซื่อเจินเตือน “จากฝีมือของพวกเด็กๆ แล้วไม่มีเหตุผลที่จะชนเรือลำอื่นได้”

“ข้ารู้” จั้นชิงผงกศีรษะด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นเพียงสะกิดปลายเท้าขึ้นลงสองสามครั้งก็โดดไปถึงเรือสำเภาบรรทุกสินค้าลำข้างหน้าแล้ว