ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้าสมุทรชุด หัวใจเจ้าทะเล

ในตอนที่จั้นชิงเดินเข้าไปใกล้ถึงได้รับรู้ว่าเพราะเหตุใดเหล่าอู๋จึงไม่ได้พาตัวเด็กสาวกลับไปเลยแต่แรก เด็กคนนั้น…ไม่อาจเรียกได้แม้กระทั่งเป็นเด็กสาว นางเป็นเพียงแค่เด็กอายุประมาณสิบขวบเท่านั้น แต่บรรดาโจรสลัดกลับล่ามโซ่หนักหลายชั่งที่ทั้งแขนและขานาง ทั้งยังขังนางอยู่ในกรงไม้ราวกับสัตว์อย่างไรอย่างนั้น!

บนพื้นข้างนอกกรงไม้มีชามปากบิ่นใบหนึ่งบรรจุน้ำสกปรกวางอยู่ ที่ด้านข้างบนอ่างล้างหน้าซึ่งมีรอยร้าววางขนมเปี๊ยะชิ้นใหญ่ไว้หนึ่งชิ้น บนนั้นมีราเขียวปรากฏขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าถูกวางเอาไว้นานแล้ว

จั้นชิงเดินขึ้นไปด้านหน้า เด็กหญิงคนนั้นมองนางเข้าไปใกล้ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ทว่ากลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น และไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมาด้วยเช่นกัน มีเพียงดวงตาคล้ายสัตว์ป่าคู่นั้นที่ทอประกายหวาดระแวง

ในตอนที่จั้นชิงได้เห็นรอยช้ำและบาดแผลบนร่างของเด็กหญิงคนนั้น ความคิดที่ตามมาทันทีคือต้องการจะจัดการบรรดาโจรสลัดเหล่านั้นให้เจ็บปวดสักรอบ!

“ไม่ต้องกลัว ข้ามาช่วยเจ้า” นางคลี่ยิ้ม แสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้มีเจตนาร้าย

เด็กหญิงนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำ ยังคงจ้องมองนางอย่างระมัดระวังเช่นเดิม

จั้นชิงเองก็ไม่ถือสา หันกลับไปคิดอยากเรียกเสี่ยวโจวมาช่วยปลดโซ่ หารู้ไม่ว่ากลับกระแทกเข้ากับแผ่นอกของเซียวจิ้งที่เดินตามหลังนางมาติดๆ คบเพลิงจึงตกลงไปที่พื้นและดับลงด้วยเหตุนี้

“ให้ตายสิ เจ็บชะมัด!” นางไม่ทันระวัง ดั้งจมูกชนเข้าให้กับคางของเขาแบบเต็มๆ นางเจ็บจนเอามือกุมดั้ง ถลึงตามองเขาพร้อมเอ่ยถามอย่างโกรธจัด “ท่านมาทำอะไรที่นี่!”

“มาช่วย” คุณหนูจั้นผู้นี้ดูเหมือนตั้งมั่นว่าจะเกลียดเขาแน่นอนแล้ว เซียวจิ้งอดยิ้มขื่นไม่ได้ ในเรือยังมีแสงเลือนราง เขาจึงมองเห็นโทสะบนใบหน้าของนาง หรือต่อให้มองไม่เห็นก็ยังฟังออกถึงน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

หลังอาศัยแสงเรืองรองหยิบคบเพลิงบนพื้นขึ้นมาส่งให้นางแล้ว เซียวจิ้งก็เดินเข้าไปหากรงไม้

“มาช่วยอะไรกัน ท่านเองก็ปลดโซ่ไม่เป็นเสียหน่อย!”

นางเพิ่งจะกล่าวจบก็ได้ยินเสียงโซ่ที่ขังกรงไม้นั้นตกลงพื้น จั้นชิงรีบจุดคบเพลิงขึ้นมา จึงได้เห็นเซียวจิ้งไม่รู้ว่าทำเช่นไร เพียงพริบตาเดียวก็ไขกุญแจตามข้อมือข้อเท้าเด็กหญิงคนนั้นออกมาได้หมดแล้ว

เขาอุ้มเด็กหญิงออกมา ในตอนที่เดินผ่านนางก็ยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าคิดว่าข้าทำได้นะ”

นางเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ทำได้เพียงถลึงตามองเขาอย่างกระอักกระอ่วน

“ขึ้นมาเถอะ สหายโจวกำลังรออยู่นะ” ในตอนที่เซียวจิ้งอุ้มเด็กหญิงคนนั้นขึ้นบันไดไม้ก็ยังไม่ลืมเรียกนางให้ตามมา

“ไม่ต้องให้ท่านบอกหรอก!” จั้นชิงรู้สึกคับข้องอยู่ในอก เดินตามหลังไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์