ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้าสมุทรชุด หัวใจเจ้าทะเล

เขายันกำแพง มองสตรีหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ที่ยืนเกร็งอยู่ตรงหน้า ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้ยิ้มขึ้นมา

“ช่างเถอะ เจ้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจ เป็นข้าผิดเองที่ไม่ควรหยุดอย่างกะทันหัน”

เห็นสีหน้าเขาไม่ได้ดูดุร้ายเหมือนเมื่อครู่อีก แต่บนใบหน้ายังคงแฝงด้วยความเจ็บปวด สายตาของจั้นชิงก็เหลือบไปมองส่วนที่ได้รับบาดเจ็บของเขาโดยไม่รู้ตัว บนใบหน้าปรากฏสีแดงระเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง เอ่ยถามอย่างกระอักกระอ่วน

“เอ่อ…ท่านต้องการ…ไปหาหมอก่อนหรือไม่”

เซียวจิ้งมุมปากกระตุกอย่างจนปัญญา

“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของเจ้า แต่รอพวกเราซื้อชุดให้โม่เอ๋อร์ก่อนเถิดแล้วค่อยไว้ว่ากันอีกที”

“เอ๋?” พอได้ยินเขายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด นางถึงพลันนึกขึ้นมาได้ว่าเขาบังคับลากนางมาถึงที่นี่เพราะอะไร แต่ตรอกแห่งนี้จะมีร้านผ้าได้อย่างไร

เห็นสีหน้านางงุนงง ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เซียวจิ้งจึงยื่นมือชี้ไปทางประตูลานเรือนด้านขวาที่เปิดอยู่

“เจ้าดูนั่น”

“อ้อ” จั้นชิงมองตามที่เขาชี้ ถึงได้พบว่าในลานเรือนแห่งนั้นกลับมีอาภรณ์สตรีตากอยู่หลายชุด ทั้งมองไปแล้วยังดูใหม่ถึงแปดส่วน

ยามนี้ความเจ็บปวดที่ตำแหน่งสำคัญของเซียวจิ้งลดลงไปไม่น้อยแล้ว แต่กลับเริ่มรู้สึกถึงอาการบวมบนใบหน้าแทน เขายกมือขึ้นมาลูบแก้ม ถอนหายใจอย่างปลงตกในความโชคร้ายของตนเองแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าคิดว่าในตัวเมืองแห่งนี้น่าจะไม่มีอาภรณ์ตัดเย็บสำเร็จชุดใหม่ขาย หากมีเด็กสาวที่อายุใกล้เคียงกันอยู่ ขอเพียงพวกเราเข้าตรอกไปดูลานเรือนของชาวบ้านทั่วไป ก็จะสามารถหาชุดที่โม่เอ๋อร์สามารถสวมได้พบ ถึงแม้จะไม่ใหม่ แต่อย่างน้อยก็พอดีตัว สามารถใช้แทนกันได้ชั่วคราว รอจนกระทั่งไปถึงเมืองฉางอัน ย่อมต้องจอดพักขนสินค้าลงหลายวัน ถึงเวลานั้นพวกเราค่อยไปซื้อเสื้อผ้าให้นางหลายๆ ชุดที่ร้านผ้าอีกทีก็พอแล้ว”

นึกไม่ถึงว่าความคิดอ่านของเขาจะรอบคอบถึงเพียงนี้ สามารถเสนอความเห็นเช่นนี้ขึ้นมาได้ ยิ่งเป็นเช่นนี้จั้นชิงก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเขา โดยเฉพาะในยามที่เห็นเขากุมแก้มบวมแดงทั้งสองข้าง

นางรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง เอ่ยอย่างลังเล

“ใบหน้าของท่าน…ยังดีอยู่หรือไม่”

“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า” เขายิ้มขื่น

“ขออภัย…” สีหน้านางกระอักกระอ่วน พึมพำเอ่ย

“ช่างเถิด ไม่ต้องพูดแล้ว เจ้าพาโม่เอ๋อร์ไปเจรจากับชาวบ้านก่อน หาอาภรณ์ที่เหมาะสมให้นางใส่ พวกเขาน่าจะยอมขายกัน”

“เช่นนั้นท่าน…” นางยังคงลังเล

เซียวจิ้งรู้ดีว่าในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ตนยังคงไม่อาจยืนขึ้นตรงๆ ได้ ท่าทางเช่นนี้ก็ไม่อาจให้คนอื่นพบเห็นได้จริงๆ จึงเอ่ยขึ้นว่า

“พวกเจ้าเข้าไปกันก็พอ ข้าจะรออยู่ที่นี่”

“อืม” เข้าใจว่าที่ระหว่างต้นขาของเขาน่าจะยังคงเจ็บ สองแก้มของจั้นชิงจึงแดงขึ้นมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้ นางผงกศีรษะอย่างเกรงใจ แล้วรีบจูงโม่เอ๋อร์ไปเคาะประตูหลังของบ้าน ไม่กล้ามองเขาอีก