ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้าสมุทรชุด หัวใจเจ้าทะเล

หลังได้ฟังเรื่องราวที่โม่เอ๋อร์ประสบพบ ชาวบ้านในบ้านหลังนั้นก็ตอบตกลงขายเสื้อผ้าให้จั้นชิงทันที พอได้เปลี่ยนเป็นชุดที่พอดีตัวแล้ว โม่เอ๋อร์ก็ดูสดใสขึ้นมาไม่น้อย

หลังเดินออกมาจากลานหลังบ้านของผู้อื่น ทันทีที่จั้นชิงเห็นเซียวจิ้ง ใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาดูไปก็คล้ายจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่สายตาของนางยังคงอดมองไปตรงที่ที่เขาได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่ไม่ได้อยู่ดี

นางไม่ใช่คุณหนูสูงศักดิ์ธรรมดาทั่วไป ด้วยเติบโตมาบนเรือตั้งแต่เด็ก ย่อมเคยได้ยินบรรดาลุงๆ บนเรือสนทนากันเกี่ยวกับเรื่องตลกที่คลุมเครือเหล่านั้น แน่นอนว่าต่อหน้านางย่อมไม่มีใครกล้าพูดเรื่องพวกนี้ แต่นางก็สนใจใคร่รู้ ถึงได้คิดหาวิธีแอบฟัง ตอนแรกๆ ที่ฟังก็ไม่เข้าใจนัก แต่พอนานเข้า คิดอยากไม่เข้าใจยังค่อนข้างยากเย็น อีกทั้งเป็นเพราะว่านางแอบฟัง บรรดาบุรุษพวกนี้ไม่รู้ เรื่องตลกใต้สะดือที่พูดยิ่งดิบเถื่อนเป็นที่สุด บุรุษกลุ่มหนึ่งอยู่บนทะเลขาดแคลนมานาน ไม่ว่าจะเรื่องใต้สะดืออะไรล้วนมีคนพูด หลายปีมานี้นางได้ยินจนหูแทบเน่าแล้ว

ดังนั้นนางย่อมรู้ว่าตรงนั้นของบุรุษถูกกระแทกย่อมเจ็บมาก นับประสาอะไรกับที่นาง ‘เหยียบโดน!’

คิดมาถึงตรงนี้ สีแดงบนใบหน้าของนางก็ยิ่งเข้มขึ้น เมื่อก่อนเคยได้ยินว่ามีคนที่ ‘ตรงนั้น’ ได้รับบาดเจ็บ จึงไม่อาจ…ได้ตลอดไป

หากเป็นเพราะฝ่าเท้าเมื่อครู่นั้นของนางทำให้เขาไม่อาจมีทายาทสืบสกุลได้ต่อไป เช่นนั้น…

เช่นนั้น…

“ระวัง!” เซียวจิ้งเห็นสตรีผู้นี้เดินสติหลุดลอย ถึงกับมองไม่เห็นกำแพงหินที่อยู่ด้านหน้า เขารีบยื่นมือออกมารั้งนางเอาไว้ ป้องกันไม่ให้นางเดินชนจนตาลาย “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เหตุใดถึงได้ไม่มองทาง”

คิดอะไรอยู่ คิดถึงเขา…

จั้นชิงมองใบหน้างามที่อยู่ใกล้ตรงหน้า ความร้อนผ่าวที่สองแก้มลามไปถึงใบหูและลำคอทันที ขาดแค่ยังไม่มีควันออกมาเท่านั้น

“ไม่…ไม่มีอะไร” นางตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก รีบปัดมือของเขาที่จับแขนอยู่ออกอย่างรวดเร็ว เดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ เหตุใดถึงได้หน้าแดงเพียงนี้” สีหน้าเขาเป็นกังวล

“ข้าไม่เป็นอะไร” จั้นชิงเอ่ยประโยคนี้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นจึงจูงโม่เอ๋อร์หมุนตัวเดินออกจากตรอกอย่างรวดเร็ว

ไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือ

เซียวจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินตามมาที่ข้างหลังนาง ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดใบหน้าของนางจึงแดงจนกลายเป็นแบบนั้น

ทว่าใบหน้าของนางมีสีแดงระเรื่อเพิ่มเข้ามา ดูไปแล้วก็ให้ความน่าสนใจอีกแบบหนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่ายามที่ลูบสีชมพูบนแก้มของนางจะให้ความรู้สึกนุ่มลื่นเหมือนยามที่มองดูเช่นนั้นหรือไม่

พอมาถึงถนนใหญ่ก็เห็นบุรุษจำนวนไม่น้อยมองมาที่แก้มแดงๆ ของนางโดยไม่ละสายตา ชั่วพริบตานั้นเขาพบว่าตนเองยอมให้นางกลับไปสวมชุดบุรุษดีกว่า อย่างน้อยแบบนั้นนางก็จะดูเหมือนเด็กหนุ่ม ต่อให้หน้าแดงก็ไม่มีทางดึงดูดประกายสายตาของบุรุษมากมายได้

เซียวจิ้งเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น รีบเดินเข้าไปติดด้านหลังคนทั้งสอง แสดงให้ผู้คนรอบๆ เห็นถึงสิทธิ์ของตนเอง ประกายตาที่เดิมมองประเมินนางอย่างไม่เกรงใจถึงได้ค่อยๆ เก็บกลับไปบางส่วน

จั้นชิงที่ก้าวเดินอย่างเร่งรีบเดิมตั้งใจว่าจะออกจากเมืองแล้วกลับขึ้นเรือทันที แต่ระหว่างทางได้เห็นร้านขายรองเท้าแห่งหนึ่ง พลันคิดถึงรองเท้าคู่นั้นของเสี่ยวโจวที่ผ่านการเย็บมาหลายหน ควรจะเปลี่ยนตั้งนานแล้ว นางจึงหยุดอยู่หน้าร้านรองเท้าร้านนั้น

“เถ้าแก่ ข้าอยากซื้อรองเท้าคู่หนึ่ง” เถ้าแก่คนนั้นเห็นลูกค้ามาเยือนก็ยิ้มแย้มออกมาต้อนรับ

“คุณหนู ท่านมาถูกที่แล้ว ที่นี่มีรองเท้าปักงดงามจำนวนมาก ท่านต้องการไหมน้ำเงินปักลายวิหค หรือต้องการไหมแดงปักคู่นกยวนยาง*”

“ข้าต้องการซื้อรองเท้าบุรุษ” จั้นชิงเอ่ยความต้องการออกมา แล้วเหลือบไปมองโม่เอ๋อร์ที่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ อย่างเชื่อฟัง พลันนึกขึ้นมาได้ว่าโม่เอ๋อร์เองก็ยังไม่มีรองเท้า จึงชี้ไปยังโม่เอ๋อร์แล้วเพิ่มไปอีกประโยค “แล้วก็หยิบรองเท้าไหมน้ำเงินปักลายวิหคให้นางเพิ่มด้วยอีกคู่หนึ่ง”

เถ้าแก่ร้านเดิมทีไม่เข้าใจว่าคุณหนูผู้นี้เหตุใดจึงต้องการซื้อรองเท้าบุรุษ หากเมื่อได้เห็นเซียวจิ้งที่ยืนอยู่ด้านหลังก็เข้าใจผิดไปว่ารองเท้าคู่นั้นเป็นของเขา จึงมองไปยังจั้นชิงกับเซียวจิ้งพร้อมเอ่ยถามอย่างเกรงใจ

“เรียนถามคุณชายกับคุณหนูน้อยท่านนี้สวมรองเท้าขนาดใด”

“ไม่ใช่ให้เขาใส่” จั้นชิงขมวดคิ้วน้อยๆ

“เอ๋?” เถ้าแก่มองครอบครัวสามคนอย่างไม่เข้าใจเท่าไรนัก พวกเขาไม่ได้มาด้วยกันอย่างนั้นหรือ เขายิ้มให้จั้นชิงอย่างขออภัย “คุณหนูท่านนี้ เช่นนั้นบุรุษผู้นั้นของท่านสวมรองเท้าขนาดใดและแบบใด”