ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้าสมุทรชุด หัวใจเจ้าทะเล

น้ำตาซึมออกมาจากหางตาของนาง เปียกชุ่มไปที่ฝ่ามือของเขา จั้นชิงเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ท่านช่วยรับปากข้าเรื่องหนึ่ง…ได้หรือไม่”

“เรื่องใดกัน”

จั้นชิงลืมตาขึ้น หันไปมองเขาแล้วเอ่ย

“หากว่า…หากว่าข้าไม่รอด…”

“ไม่มีทาง…” เขาคิดอยากจะพูดอีกครั้งหากกลับถูกปรามเอาไว้

นางยื่นมือออกไปปิดปากเขา หอบเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างโศกเศร้า

“ถ้าหาก…ข้าตายแล้ว ขอให้ท่านช่วยตามหาน้องชายของข้าให้ข้าด้วย”

“เด็กโง่ เลิกคิดไร้สาระได้แล้ว ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่มีทางเป็นอะไรไป!” เขากุมมือของนางพร้อมกล่าวตำหนิเบาๆ อย่างอดไม่ได้

“ได้โปรด…” จั้นชิงอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา “เขาชื่อว่าปู้ฉวิน ที่หูขวาสวมต่างหูหยกมังกรสมุทรสีน้ำเงินขาวแบบเดียวกันกับข้าเช่นนี้ ได้โปรดช่วยตามหาเขาให้พบ”

“ข้าไม่สัญญาเรื่องน่าเบื่อเช่นนี้!” เซียวจิ้งปฏิเสธนางอย่างโมโหเล็กน้อย “ใต้หล้ากว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ หากต้องการจะตามหา รอเจ้าแก้พิษได้แล้วค่อยไปตามหาเอาเอง!”

“ท่าน…” จั้นชิงได้ยินดังนั้นก็มีโทสะขึ้นมาบ้างแล้ว นางไม่เคยขอร้องใครมาก่อน เขากลับปฏิเสธนางเช่นนี้! ทันใดนั้นความร้อนสายหนึ่งก็พวยพุ่งจากกลางอกขึ้นมาที่เบ้าตา นางรู้สึกว่าตนได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง ถึงแม้จะพยายามอดกลั้น แต่น้ำตาก็ยังคงคลอเบ้าแล้วไหลออกมา

สมควรตาย! เซียวจิ้งเห็นนางร้องไห้อีกแล้ว ในใจก็ลอบสบถด่าตนเองว่าเจ้าทึ่ม สตรีล้วนต้องการคนเอาอกเอาใจมิใช่หรือ เหตุใดเขาต้องมาหาเรื่องนางในเวลาเช่นนี้ด้วย ถึงอย่างไรเขาก็มั่นใจว่านางจะต้องไม่เป็นอะไร รับปากไปก่อนแล้วจะเป็นอะไรไป แต่ว่า…เห็นนางแสดงท่าทีสั่งเสียเช่นนั้น ในอกเขาก็กระวนกระวายขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ยิ่งรู้สึกโกรธที่นางไม่เชื่อในคำพูดของเขา จริงๆ เลย!

เซียวจิ้งโกรธความบุ่มบ่ามนี้ของตนเอง ทว่าก็ไม่อาจควบคุมความกังวลในใจได้ ยามนี้ได้เห็นนางถูกตนเองทำให้ร้องไห้ ในหัวใจนอกจากความรู้สึกผิด พะวักพะวน ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ยังมีความปวดใจอยู่ด้วยหลายส่วน

“ขออภัย” เขารีบร้อนเช็ดน้ำตาให้นาง “เจ้าอย่าร้องไห้ ข้าตอบตกลงเจ้าก็ได้”

จั้นชิงปัดมือเขาออกด้วยความโกรธ สะอึกสะอื้นกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า

“หลีก…หลีกไป ไม่…ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนดี รอ…รอข้าหายดีแล้ว ข้าจะไปตามหา…ด้วยตนเอง…”

“คุณหนูจั้น…” เซียวจิ้งถูกนางปัดมือทิ้ง เพียงรู้สึกทั้งไม่ดีและกระอักกระอ่วน

“ไม่ต้องเรียกข้า! ท่าน…ท่านหลีกไป! หลีกไป…” นางโวยวายราวกับเป็นเด็กๆ เช่นนั้น ในความอ่อนล้ายังผสมไปด้วยเสียงสะอื้นไห้ ท่าทีแบบสบถด่าคนสักนิดก็ไม่มี ทำเอาตัวนางได้ยินเองแล้วยิ่งรู้สึกเศร้าโศก น้ำตาไหลหนักกว่าเดิม

ชั่วขณะหนึ่งเซียวจิ้งไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ทำได้เพียงขืนตัวไว้ จะไปก็ไม่ใช่ ไม่ไปก็ไม่ใช่

จั้นชิงเห็นเขาไม่ขยับ ลำบากที่ตนเองก็ไม่มีแรงจะไล่คน ทั้งยังไม่อยากให้ท่าทางร้องไห้เละเทะของตนอยู่ในสายตาของเขา จึงทำได้เพียงหันหลังให้เขาแล้วสะอื้นไห้ รู้สึกว่าตนเองช่างไม่เอาไหนถึงที่สุดแล้วจริงๆ

“จั้น…” เขาคิดอยากจะเรียกนาง แต่เพียงคิดถึงประโยคเมื่อครู่ของนาง เสียงกลับหายเข้าไปในลำคอ แต่สุดท้ายเขาก็ทนให้นางร้องไห้ต่อไปไม่ได้ ทำได้เพียงเตรียมใจถูกนางปฏิเสธอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มนางมานั่งบนตักของตัวเอง โอบนางไว้ในอ้อมกอดแล้วเอ่ยปลอบเสียงอ่อนโยน “ขออภัย เจ้าอย่าร้องไห้อีกเลย ร้องไห้เช่นนี้ไม่ดีต่อร่างกายนะ”

จั้นชิงไม่มีแรงต่อต้านเขา อีกทั้งถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่เดิมแล้วนางก็ต้องการใครสักคนมาปลอบใจ ยิ่งไปกว่านั้นดีไม่ดีนางอาจจะใกล้ตายแล้ว จะยังมัวสนใจปัญหาเสียหน้าไม่เสียหน้าที่ไหนกัน จึงยอมอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างว่าง่าย ซุกใบหน้าลงกับอกเขาร้องไห้ต่อไป

“ชู่ว…เด็กดี ไม่ต้องร้องแล้ว…” เขาโอบกอดนาง ลูบผมอย่างอ่อนโยน กระซิบปลอบนางเบาๆ ที่ข้างหู “ข้าจะช่วยเจ้าตามหาน้องชาย เจ้าเองก็จะมีชีวิตอยู่จนได้พบเขา ดังนั้นไม่ต้องร้องไห้แล้ว ทุกอย่างจะต้องไม่มีปัญหา เชื่อข้า…”

ภายใต้แสงโคมสลัว เขาคอยปลอบโยนนางอยู่อย่างนี้ จนกระทั่งน้ำมันในตะเกียงเหือดแห้ง นางถึงได้สงบลงและหลับลึกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เซียวจิ้งเกรงว่าการขยับตัวเล็กน้อยของตนอาจจะทำให้นางตื่น จึงไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย ให้นางได้นอนหลับสนิทไปทั้งแบบนั้น

หลังจากนั้นไม่นาน เป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน เขาเองก็ปิดดวงตาหลับลงพักผ่อนเช่นกัน

ดวงจันทร์ที่นอกหน้าต่างยังคงอยู่ เมฆครึ้มได้สลายไปแล้ว ดวงดาวทอประกายแสงอ่อนท่ามกลางความมืด บางคราวแว่วเสียงกบร้องดังมาจากที่ห่างไกล ลมกลางคืนฤดูร้อนพัดโชย แฝงไปด้วยความเย็นสบายสายหนึ่ง…

(ติดตามต่อในเล่ม)