ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 10.3-10.4

บทที่ 10.4 สายลมเย็นที่เฮาหลี่

ปลายฤดูใบไม้ร่วงอากาศเปลี่ยนแปลงเร็วยิ่ง ตอนหยางหวั่นกับเติ้งอิงเดินเข้าประตูเสวียนอู่ลมก็พัดกระโชกเมฆลอยต่ำ ดูท่าฝนใกล้จะตกแล้ว

หลี่อวี๋หอบผ้าที่จะซักนั่งยองๆ อยู่ที่หน้าประตูเรือนพักของเติ้งอิง ดูเหมือนจะรออยู่นานแล้ว ใบหน้าถูกลมพัดจนซีดขาว พอเห็นเติ้งอิงกับหยางหวั่นเดินมาด้วยกันก็มองค้อนทันที

“ผู้บัญชาการเติ้ง ไม่ใช่พูดกันแล้วหรือว่าวันนี้จะไปหน่วยโรงอาบด้วยกัน ข้านั่งอยู่หน้าประตูห้องพักของท่านถึงตอนนี้…แต่ปรากฏว่า…” เขามองหยางหวั่นคราหนึ่ง “ต่อไปคำพูดของพวกท่านทั้งสองคนข้าจะไม่เชื่อแล้ว”

หยางหวั่นยิ้มพลางบอกว่า “เจ้าไม่เชื่อเขายังพอเข้าใจได้ แต่ไม่เชื่อข้าหมายความว่าอย่างไร”

หลี่อวี๋ยืนขึ้นทันที “พี่สาวข้าบอกว่าวันนี้ท่านย้ายออกจากเรือนอู่ นางไปรอท่านที่ตำหนักเฉิงเฉียนแต่ไม่เห็นท่านกลับไปเสียที บ่าวรับใช้ในตำหนักเฉิงเฉียนเวลานี้คนไม่พอ เจ้าหน้าที่สำนักบูรพาเหล่านั้นก็เป็นคนหยาบกระด้าง วางข้าวของระเกะระกะวุ่นวายไปหมด พี่สาวข้าเห็นแล้วทนไม่ไหว จึงออกเวรแล้วไปตำหนักเฉิงเฉียนอีกคราช่วยดูแลให้ท่าน นางให้ข้าบอกท่านว่าห้องท่านที่ตำหนักเฉิงเฉียนวันนี้อยู่ไม่ได้แล้ว!”

“อ้อ” หยางหวั่นยิ้มพลางขานรับ

หลี่อวี๋โพล่งออกมาโดยพลัน “ท่าน ‘อ้อ’ อะไร ท่านกลับเรือนอู่ไม่ได้ ข้าจะดูว่าคืนนี้ท่านจะนอนที่ใด”

เมื่อครู่เขาหงุดหงิดกับการรอคอยมาก จึงระบายอารมณ์ใส่หยางหวั่น ตอนนี้ระบายเสร็จดีแล้วจึงหันไปพูดกับเติ้งอิง

“ไปกันเถิด”

“ได้ ข้าจะไปหยิบเสื้อผ้า”

เติ้งอิงพูดจบก็ข่มกลั้นความเจ็บปวดเดินเข้าไปข้างใน ทว่าบาดแผลที่ข้อเท้าเจ็บมากเกินไป เขาเพิ่งเดินได้ก้าวเดียวก็จำต้องหยุดแล้วเกาะขอบประตูไว้

หลี่อวี๋มองออกว่าเติ้งอิงเดินเหินผิดปกติ จึงรีบเดินตามไปถึงหน้าประตูพลางถามหยางหวั่น “อาการเจ็บข้อเท้าของเขากำเริบอีกแล้วหรือ”

หยางหวั่นเข้าไปช่วยประคองแขนเติ้งอิงพลางตอบรับหลี่อวี๋แล้วกล่าวกับเติ้งอิงว่า “วันนี้อย่าไปเลยดีหรือไม่”

เติ้งอิงสั่นศีรษะ “ไม่เป็นไร”

หลี่อวี๋บอกว่า “ท่านอย่าห้ามเขา เขาสอนพวกเราว่าเป็นคนต้องรักษาความสะอาด ข้ารู้ว่าแต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยพลาดวันอาบน้ำ ถึงได้นั่งรออยู่หน้าประตูมาโดยตลอด” เขาพูดจบก็หอบเสื้อผ้านั่งยองๆ ลงไป เบ้ปากบอกอีกว่า “ผู้บัญชาการเติ้ง ท่านเร็วหน่อยเถิด”

เติ้งอิงยังรับคำว่า “ได้”

หยางหวั่นประคองเติ้งอิงเดินเข้าไปในห้องพัก

เติ้งอิงปล่อยมือหยางหวั่น “เจ้านั่งเถิด ประเดี๋ยวข้าจะให้เจ้าหน้าที่สำนักบูรพาส่งเจ้ากลับไป”

“คำพูดก่อนหน้านี้ของข้ายังพูดไม่จบ”

เติ้งอิงเปิดตู้ไม้ “เช่นนั้นเจ้ารอข้ากลับมาก่อนก็แล้วกัน”

หยางหวั่นมองเติ้งอิงหยิบเสื้อตัวกลางที่ทำจากผ้าแพรสีขาวออกมาจากตู้ไม้ จู่ๆ ก็เอ่ยเสียงเบา “ตำหนักเฉิงเฉียนวันนี้อยู่ไม่ได้ ท่านจะให้ข้านอนกับท่านสักคืนได้หรือไม่”

“ได้…” ตอนเขาเอ่ยคำนี้ หัวไหล่สั่นไหวเล็กน้อยอย่างไม่เป็นที่สังเกต