ทดลองอ่าน วงกตลายตะวัน บทที่8-บทที่9

 

บทที่ 9

บทเพลงแห่งวงกต

 

ก๊อปปี้ไรเตอร์สาวก้าวพ้นจากสถานีรถไฟฟ้าได้ไม่ทันไรก็เห็นรูปปั้นสีเทาเหมือนจริงตั้งอยู่ตรงทางเชื่อมหน้าหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร แต่งกายด้วยกระโปรงสุ่มสวมหมวกปีกกว้างเหมือนหญิงสาวในภาพเขียนของโมเนต์ แต่พอรูปปั้นขยับกายกางร่มเท่านั้น นักท่องเที่ยวที่เดินไปมาบนสกายวอล์กทางเดินเชื่อมห้างสรรพสินค้าละแวกนั้นถึงกับออกอาการประหลาดใจไม่ต่างจากเธอ เมื่อรู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นนักศึกษาหญิงเพ้นต์ตัวเองด้วยสีเทาทั่วตัว ยืนนิ่งเหมือนหุ่นดึงความสนใจคนย่านนี้

สัปดาห์นี้มีนิทรรศการดีๆ เรียงคิวมาจัดที่หอศิลป์ฯ มากมาย ตอนแรกพริมาตั้งใจจะนั่งฟังบรรยายของนักเขียนชื่อดังที่ได้รับรางวัลวรรณกรรมยอดเยี่ยมจากฝรั่งเศส แต่ดันชนกับเวลาที่แสงวิทย์เจ้าของร้านโคมไฟไบรเทนนัดหมายเอาไว้

ตอนแรกเธอกะชวนอินทัชมาด้วย เพราะตั้งแต่เริ่มทำงานมาเขายังไม่ได้พบหน้าแสงวิทย์เลยสักครั้ง แต่พอเห็นสภาพอินทัชเมื่อคืน พริมาจึงตัดสินใจมาที่นี่คนเดียว เธอมาถึงก่อนเวลานัดเกือบหนึ่งชั่วโมง จึงเดินชมนิทรรศการภาพเขียนของศิลปินไทยมีชื่อ และเดินชมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสะดุดกับภาพเขียนสีน้ำมันภาพหนึ่งเข้า

“คุณคิดยังไงกับภาพนี้”

หญิงสาวสะดุ้งโหยง ดวงตาเบิกโพลงเมื่อตระหนักได้ว่านี่คือเสียงของวาริศไม่ผิดแน่

ว่าแต่…เขามาที่นี่ได้อย่างไร

“ไม่ได้ยินที่ผมถามเหรอ”

พริมาถอนหายใจ รวบรวมความกล้าหันไปสบตาเขาซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ แต่กลับพบว่าใบหน้าคมสันโน้มเข้าใกล้อยู่ห่างเพียงคืบ

“ว่าไง…คุณคิดยังไงกันแน่” คำถามของวาริศกำกวมจนเธอไม่กล้าตีความ

“ถ้าคุณหมายถึงภาพวาด คำจำกัดความสำหรับฉันก็คือ สั่นคลอน…ซ่อนเร้น…”

“สั่นคลอน? ซ่อนเร้น?” เขาทวนคำอย่างกินนัย “เป็นสิ่งที่ผมคิดไว้ แต่กลับนึกคำคำนี้ไม่ออก คุณนี่เก่งจริงๆ สมแล้วที่เป็นก๊อปปี้ไรเตอร์”

พริมาสัมผัสได้ว่าเขาแสร้งชื่นชมเธอเพื่อซื้อใบเบิกทางสู่บทสนทนา หาใช่รู้สึกเช่นนั้นจากใจจริง หญิงสาวจ้องลึกลงไปในดวงตาคมฉายแววระยับอย่างท้าทาย ราวกับต้องการหยั่งถึงก้นบึ้งจิตใจคนตรงหน้า แต่กระบวนการนั้นกลับต้องสะดุดลงด้วยประโยคคำถามที่ยากแก่การรับมือ

“แล้วถ้าเป็นผมล่ะ คำจำกัดความของผมคืออะไรสำหรับคุณ” วาริศเผยรอยยิ้มฉาบเลศนัย “สั่นคลอน…หรือว่าซ่อนเร้น…เหมือนภาพนี้รึเปล่า”

คำตอบของพริมามีเพียงความเงียบงัน ริมฝีปากเม้มหนักสะกดความรู้สึกหลากหลาย เขาน่าจะรู้ดีว่าเธอรู้สึกเช่นไร คำสองคำนั้นอธิบายตัวตนอันน่าพิศวงของเขาได้ครอบคลุมที่สุดแล้ว

เมื่อรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ตรงนี้ต่อ พริมาจึงตัดสินใจผละหนี ไม่มีคำถามชวนว้าวุ่น เพราะถึงถามไป วาริศก็ไม่มีทางตอบตามความจริงอยู่ดี

“คุณนี่เดายากจริงๆ…” เขารั้งข้อมือเธอไว้ แรงดึงนั้นทำให้พริมาหันมาเผชิญหน้าวาริศอีกครั้ง “ผมเข้ามาทัก เพราะนึกว่าคุณจะรัวคำถามเก่าๆ ใส่ผมเหมือนครั้งก่อนเสียอีก ทำไมผมต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริงด้วย ถ้าผมไม่ใช่เพื่อนเก่าของคุณที่ชื่อฌานนท์อะไรนั่น ทำไมผมถึงไปโผล่ที่งานแต่งเพียงแพรเมื่อคืน”

“เพราะฉันไม่อยากถามแล้วน่ะสิ”

“…”

“ถึงถามไป คุณก็คงพูดแต่คำตอบเดิมๆ อยู่ดี ต่อจากนี้ฉันจะเรียกคุณว่าวาริศตามที่คุณต้องการ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเชื่ออยู่ดีว่าคุณคือฌานนท์”

“…”

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าคุณปิดบังตัวตนที่แท้จริงเพื่ออะไรกันแน่”

“ถ้าสุดท้ายแล้ว ผมไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นของคุณ…คุณจะทำยังไง”

“ฉันจะเลิกยุ่งกับคุณ เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีก”

หากมองไม่ผิด แววตาของเขาไหวระริกราวกับขบขันคำพูดของเธอเสียเต็มประดา “ได้ยินแล้วใจหายเหมือนกันแฮะ”

“…”

“ผมชักอยากจะเป็นผู้ชายคนนั้นขึ้นมาซะแล้วสิ”

พริมานิ่งงัน เกลียดคำพูดของเขาและความรู้สึกร้อนผ่าวเหนือขอบตา เพียรบอกตัวเองว่าร่างสูงตรงหน้าเป็นเพียงภาพมายา

หาใช่ฌานนท์คนที่เธอเคยอยากให้เขาเป็น

 

วาริศจำใจปล่อยพริมาเดินลงทางลาดเอียงไปยังชั้นล่างของหอศิลป์ฯ จนลับสายตา เมื่อหญิงสาวเอ่ยขอตัวว่าต้องไปธุระต่อ เขาเองก็หมดเหตุผลรั้งไว้ ทั้งที่ใจหนึ่งกำลังสนุกกับการปั่นหัวเธอ แต่อีกใจกลับแย้งว่าพอแค่นี้ก่อน…

เขากับเธอยังต้องเจอกันอีกนาน

ชายหนุ่มเดินขึ้นไปชมงานศิลปะราวครึ่งชั่วโมงก็พบว่าถึงเวลานัดหมาย จึงมุ่งหน้าไปยังบันไดเลื่อน เคลื่อนตัวลงไปชั้นหนึ่งอย่างไม่เร่งรีบ วาริศนัดกับรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเรียนด้านการออกแบบที่นิวยอร์กเช่นกัน เขาคนนั้นน่าจะนั่งรอที่ร้านกาแฟดังบรรยากาศเรียบง่ายภายในหอศิลป์ฯ เรียบร้อยแล้ว

“วาริศ!”

รุ่นพี่คนนั้นลุกจากเก้าอี้ไม้โบกมือให้ทันทีที่เห็นเขาปรากฏตัวตรงทางเข้าหน้าเคาน์เตอร์ชงกาแฟดริป แสงวิทย์ไม่ได้นั่งภายในร้านเพียงลำพัง แต่มีหญิงสาวอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ…คนเดียวกับที่เพิ่งอธิบายความหมายภาพเขียนสีน้ำมันว่ากำลังสั่นคลอนและซ่อนเร้นความนัยแก่ผู้ชมอย่างเธอเพียงใด

“อึ้งไปเลยล่ะสิ คิดว่าฉันควงสาวที่ไหนมาด้วยสิท่า”

ไม่ใช่เขาหรอกที่อึ้ง คนที่ตะลึงจนตัวชาทันควันดูเหมือนจะเป็นพริมามากกว่า

“นั่งก่อนๆ” แสงวิทย์ตบมือลงบนเก้าอี้ไม้ตัวข้างๆ ให้เขานั่ง วาริศจำต้องหย่อนกายลงบนนั้น ทำให้องศาการเผชิญหน้าระหว่างเขากับเธอนั้นตรงกันราวกับสวรรค์จัดเรียง ทว่าพริมากลับเบือนหน้าหนี เธอคงไม่คิดว่าจะได้พบกับเขาอีกครั้งที่ร้านกาแฟแห่งนี้

“คุณพริมครับ นี่รุ่นน้องผมเอง รู้จักกันสมัยเรียนที่นิวยอร์ก ชื่อวาริศ…เป็นครีเอทีฟเหมือนคุณพริมเลย”

พริมาผงกศีรษะส่งยิ้มนิดๆ คงเยือกเย็นให้เขาเห็นตามมารยาท ก่อนจะยกถ้วยกาแฟดริปขึ้นจิบข่มอารมณ์หลากหลาย เธอคงสงสัยและเคลือบแคลงใจมากมายว่าทำไมจังหวะการปรากฏตัวของเขาถึงได้พกพาความรู้สึกไม่มั่นคงมาเยือนเธอเสมอ

“ส่วนนี่คุณพริมาจากแอดดิกต์ ที่รับทำโฆษณาให้ร้านฉันเอง” แสงวิทย์หันมาแนะนำความเป็นมาของเธอให้เขารับทราบบ้าง “ว่าแต่ทั้งสองคนเคยเห็นหน้าค่าตากันบ้างรึเปล่า เป็นคนวงการเดียวกัน น่าจะเคยเห็นกันมาบ้าง”

นาทีนั้น…เขาอยากรู้เสียจริงว่าเธอจะตอบอย่างไร

“ก็คุ้นๆ เหมือนกันนะคะ แต่ไม่ได้รู้จักหรือสนิทสนมเป็นพิเศษ”

พริมา…เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ นอกจากทักษะยอดเยี่ยมเรื่องการทอดทิ้งคนที่รักและไว้ใจเธอแล้ว ดูเหมือนพริมาสามารถเอาดีด้านการโกหกได้อีกด้วย ช่างเป็นผู้หญิงครบเครื่อง สร้างความประหลาดใจให้กับเขาได้ตลอดเวลา แต่ช่างเถอะ จริงๆ แล้วเขาเข้าใจเธอนะ ขืนเธอบอกแสงวิทย์ไปว่าเคยรู้จักเขาดีแค่ไหน คงลำบากใจในการตอบคำถามต่างๆ นานาเป็นแน่

“ว่าแต่อาร์ตไดเร็กเตอร์คนใหม่ที่มาแทนคุณหนุ่มไม่มาด้วยเหรอครับ” แสงวิทย์ถามพริมาด้วยคำถามที่วาริศมั่นใจว่าตัวเขารู้คำตอบเป็นอย่างดี

“คือ…พอดีอินทัชเขาติดธุระด่วนน่ะค่ะ พริมเลยมาคนเดียว”

ติดธุระงั้นหรือ วาริศได้ยินแล้วอยากจะหัวเราะ เขาต้องสะกดกลั้นความรู้สึกขำขันไว้ในอกอย่างถึงที่สุด ลอบมองพริมาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ คนอย่างอินทัชเนี่ยนะติดธุระ ติดเหล้าจนโงหัวไม่ขึ้นมากกว่า

“ชื่ออินทัชเหรอครับ ใช่คนคนเดียวกับที่เป็นลูกชายของคุณศักดารึเปล่า”

“ค่ะ คนเดียวกัน”

“โอเคครับ งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า พอดีผมต้องบินไปดูงานที่ญี่ปุ่นวันอังคารนี้ ยังไงขอเลื่อนนัดพรีเซนต์งานจากที่เคยนัดไว้อาทิตย์หน้ามาเป็นวันจันทร์นี้ตอนเที่ยงแทนนะครับ”

พริมาได้ยินอย่างนั้นดูเหมือนจะตกใจกับคำบอกกล่าวกึ่งบังคับของแสงวิทย์อย่างมาก “ทำไมถึงได้กะทันหันแบบนี้ล่ะคะ”

“ก็ครั้งก่อนคุณพริมเคยบอกผมว่าคิดคอนเซ็ปต์ได้ระดับหนึ่งแล้วนี่ครับ นี่ก็ผ่านมาจะเดือนนึงแล้ว น่าจะคืบหน้าพอสมควร ยังไงพรุ่งนี้รบกวนมาพรีเซนต์ที่ร้านเลยนะครับ ผมจะได้เคาะเลยว่าเอาไอเดียไหน อ้อ อีกเรื่อง…ผมฝากขอโทษคุณไก่ด้วยที่ไม่ได้ติดต่อคุณพริมผ่านเธอกับเออีในทีมโดยตรง”

พริมาไม่อาจฝืนความต้องการของแสงวิทย์ได้ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลจัด ในใจเธอคงคิดว่ามีเวลาสะสางงานเพียงแค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น ช่างบีบคั้นหัวใจคนเป็นครีเอทีฟเหลือเกิน เอาเถอะน่าพริมา แม้แสงวิทย์จะไม่ใช่ลูกค้ารายใหญ่ แต่ก็ควรถนอมความสัมพันธ์ไว้มิใช่หรือ

“ไม่แรงไปหน่อยเหรอวะ” แสงวิทย์เอ่ยขึ้นกับวาริศทันทีที่พริมาเดินออกจากร้านขอตัวกลับไปเคลียร์งานด่วน

“ไม่หรอกพี่วิทย์” เขายิ้มพราย

“นี่ฉันกลายเป็นลูกค้าจอมโหดไปแล้วเหรอเนี่ย เอาจริง…ใครหน้าไหนมันจะไปทำทันวะ”

“จะเละหรือรุ่ง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้”

“นี่ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็นน้องสนิท ฉันคงไม่ช่วยขนาดนี้ ถามจริง…ตกลงเหยื่อที่แกฝากฉันแกล้งจริงๆ แล้วเป็นใครกันแน่วะ ผู้หญิง…ผู้ชาย…หรือว่าทั้งสอง”

วาริศไม่เอ่ยว่าเป็นหญิงหรือชาย

แต่เลือกระบายยิ้มเยียบแทน

 

“คุณหายไปไหนมา ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันเลย?!”

อินทัชประหลาดใจเมื่อพริมาลุกพรวดจากโซฟาในโซนล็อบบี้ของคอนโดมิเนียมตรงมาหาเขาที่เพิ่งก้าวพ้นประตูกระจกบานหนา สายตาของเขาพุ่งไปที่หน้าปัดนาฬิกาแขวนเรือนใหญ่ตรงผนังทันที พริมามาทำอะไรที่นี่ตอนสามทุ่มครึ่ง

“คุณมาทำอะไร แล้วรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่” เขางุนงงกับการปรากฏตัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของเธอ

“งานเข้าเราสองคนแล้วล่ะ” พริมาไม่ตอบ รีบจั่วหัวเข้าประเด็นแทน “คุณแสงวิทย์ต้องการให้เราพรีเซนต์งานพรุ่งนี้เที่ยง”

“ว่าไงนะ?!”

พริมาเม้มริมฝีปากแน่นหลายอึดใจคล้ายกังวลว่าควรบอกเขาดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเธอก็เอ่ยออกมาในที่สุดว่า “เมื่อตอนบ่ายฉันไปพบคุณแสงวิทย์มา ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกคุณ ฉันเห็นว่าคุณกำลังทุกข์ใจเรื่อง…”

ประโยคนั้นขาดหายไป อินทัชรู้ดีว่าหมายถึงเรื่องเพื่อนรักของเธอ

“คุณเห็นผมเป็นคนยังไงพริม?!” น้ำเสียงของเขาแสดงความขัดข้องเต็มอารมณ์

“อย่าเพิ่งทะเลาะกันได้มั้ย เราสองคนไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น”

อินทัชระบายลมหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ที่ผ่านมาเขากับพริมาพูดถึงแบรนด์ร้านขายโคมไฟไบรเทนเพียงน้อยครั้ง รูปร่างหน้าตาของลูกค้าที่ชื่อแสงวิทย์เป็นอย่างไรอินทัชยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

“เอางี้ละกัน…ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ขึ้นไปเคลียร์งานบนห้องผมก่อน”

“หา?!” พริมาอุทานเสียงหลงจนอินทัชต้องหรี่ตามอง

“ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรคุณหรอกน่า”

เธอเชิดหน้ายืนกรานว่าไม่ได้คิดมาก “ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

ไม่ถึงสามนาทีบานประตูห้องชุดของอินทัชก็ถูกเปิดกว้าง ร่างสูงหลีกทางให้พริมาก้าวเข้าไปข้างใน เปิดทางให้เธอได้สำรวจบรรยากาศโดยรอบ เห็นที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะอาหาร ข้างๆ มีขวดวิสกี้กับแก้วเปล่าที่หลงเหลือร่องรอยการมีอยู่ของน้ำสีอำพันชัดเจน

“รู้อะไรมั้ย คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาเหยียบห้องนี้เลยนะ”

คำพูดไม่ได้คิดอะไรมากของเขาทำเธอชะงัก หันขวับมามองด้วยสายตาตั้งคำถามว่าควรภูมิใจกับเกียรติที่ได้รับครั้งนี้หรือไม่

“นั่งก่อนสิ” อินทัชผายมือไปที่โซฟาหนังสีดำ

“ความจริงฉันคิดไอเดียไว้คร่าวๆ แล้วล่ะ” พริมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตามคำเชิญ แล้วจัดการหยิบสมุดสเก็ตช์คู่ใจออกจากกระเป๋าสะพาย พลิกหาหน้ากระดาษที่จดไอเดียโฆษณาของร้านขายโคมไฟไบรเทนยื่นให้อินทัชดู ชายหนุ่มรับมาพินิจใกล้ๆ อ่านลายมือไม่มีหัวของพริมา ดีทีเดียว…อินทัชยอมรับในใจ แต่กลับเอ่ยออกไปอีกอย่างว่า

“ผมว่าไอเดียคุณมันยังไปไม่สุดเท่าไหร่”

พริมาถอนหายใจ “แล้วแบบไหนถึงจะเรียกว่า ‘สุด’ สำหรับคุณ”

อินทัชไม่อาจตอบคำถามเธอได้ เขาจึงเสมองออกไปนอกหน้าต่างดูแสงไฟจากตึกรามบ้านช่องยามค่ำคืน “ความจริง…เอามาต่อยอดสักหน่อยก็น่าจะช่วยให้งานเสร็จเร็วขึ้น”

พอเห็นเธอขยับยิ้มอย่างเป็นต่อราวกับผู้มีชัย ชายหนุ่มก็พอจะเดาออกว่าเธอคิดอะไร “ไม่ต้องมายิ้มเลย”

พริมาหุบยิ้มพลัน แต่ยังหลงเหลือแววขบขันในดวงตา ราวกับรู้ตัวว่าคนที่น่าจะพึ่งพาได้มากที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เขา…แต่เป็นเธอ

วินาทีนั้นอินทัชลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเมื่อวานกับวันนี้เขาเจอเรื่องแย่ๆ อะไรมาบ้าง เพียงเพราะรอยยิ้มน่ามองของก๊อปปี้ไรเตอร์สาวตรงหน้า พริมาเป็นคนยิ้มสวยและมีเสน่ห์อย่างมาก เขาอยากบอกความจริงข้อนี้ให้เธอรู้ เผื่อเธอจะได้ยิ้มบ่อยๆ อย่างน้อยก็ช่วยกลบความเศร้าในดวงตาสวยคู่หม่นได้บ้าง แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างห้ามเขาไว้ไม่ให้พูดคำนั้นออกไป เขาเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งที่เมื่อเช้ายังคิดถึงเรื่องอยากเป็นเพื่อนกับเธออยู่เลย

ชายหนุ่มจมอยู่กับความคิดเรื่องอยากผูกมิตรจนเผลอยืนนิ่งไปหลายอึดใจ กระทั่งพริมาสะกิดเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสงสัยว่าเป็นอะไรไปอีก เขาถึงรู้สึกตัว เดินไปหยิบแม็กบุ๊กในห้องนอนออกมาวางบนโต๊ะกลางหน้าโซฟา เปิดโปรแกรมสำหรับวาดและตกแต่งภาพ พร้อมแล้วสำหรับการทำแบบร่างโฆษณาเพื่อนำไปเสนอแสงวิทย์พรุ่งนี้

ขณะที่ทั้งเขาและเธอนั่งสุมไฟเผางานจนลืมเวลา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของพริมาพลันดังขึ้นเหมือนระฆังบอกเวลาเที่ยงคืนในนิทานเรื่องซินเดอเรลล่า แม่ของพริมาเป็นคนโทรมา อินทัชฟังเธอตอบคำถามก็พอจะเดาออกได้ว่าปลายสายถามไถ่ถึงเรื่องใด เหตุใดพริมายังไม่กลับบ้าน ต้องให้แม่โทรตามเหมือนเด็กๆ แบบนี้ หญิงสาวจึงรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ บอกไปว่าตอนนี้กำลังเร่งเคลียร์งานด่วนที่บ้านเพื่อนอยู่ ประโยคถัดมาเธอเอ่ยตอบว่า ‘ผู้หญิง’ สงสัยแม่พริมาคงถามว่าเพื่อนที่ว่านั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงแน่นอน

พอพริมาวางสาย อินทัชจึงชวนเธอออกไปทานข้าวต้มมื้อดึกไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดฯ เขาและเธอเดินเคียงกันไปบนทางเดินริมถนนใหญ่ ไม่พูดไม่จาอะไรจนถึงร้าน อินทัชไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะเขาไม่มีเรื่องจะคุยกับพริมาจริงๆ หรือเป็นเพราะอย่างอื่นกันแน่ นี่เขากำลังเขินพริมาอยู่งั้นหรือ ไม่น่าใช่มั้ง อินทัชพยายามยืนยันกับตัวเองว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ

เนื่องจากที่ร้านมีลูกค้าเยอะทุกคืน ทั้งแม่ครัวและพนักงานเสิร์ฟต่างทำงานมือเป็นระวิง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครว่างมาเก็บจานชามของลูกค้ากลุ่มที่เพิ่งลุกออกไปเสียที อินทัชจึงยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟให้มาเก็บกวาดความเสียหายโดยด่วนพร้อมขอเมนูอาหารให้พริมาเปิดดูไปพลางๆ ระหว่างรอ เมื่อพบเมนูถูกใจ คู่หูสาวของเขาจึงจัดแจงสั่งผัดผักบุ้งไฟแดง ไชโป๊ผัดไข่ ยำไข่เค็ม ไข่เจียวหมูสับใส่ใบโหระพา ไส้ตันทอดกระเทียมพริกไทย พอเธอตั้งท่าจะสั่งอีกเมนู อินทัชจึงรีบร้องห้าม

“หิวโซมาจากไหนเนี่ย”

“ก็คืนนี้เราต้องโต้รุ่งทำงานกันนี่ เสร็จจากนี้คุณต้องพาฉันแวะซื้อกาแฟที่ร้านสะดวกซื้อด้วยนะ”

อินทัชไม่อยากเชื่อเลยว่าตลอดมื้ออาหารยามดึก ท่าทีกระด้างกระเดื่องที่เขาและเธอเคยมีให้กันก่อนหน้านี้จะค่อยๆ มลายหายไป พริมาเองก็รักษาน้ำใจเขาด้วยการหลีกเลี่ยงบทสนทนาเกี่ยวกับเพียงแพร

กาแฟสดจากร้านสะดวกซื้อใกล้คอนโดฯ ทำเอาเขาและเธอตาสว่างพร้อมลุยงานต่อ กระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าตีสี่ อินทัชจัดการร่างแบบโฆษณาจนแล้วเสร็จ ทันทีที่กดบันทึกงานชายหนุ่มวางเม้าส์ปากกาลงบนแท่นวาด ชูแขนยาวทั้งสองข้างบิดไล่ความเมื่อยล้า ทว่าสายตากลับหยุดที่พริมาซึ่งบัดนี้ฟุบหลับสนิทไปแล้วบนโซฟาข้างๆ เขา

อินทัชหัวเราะหึในใจ ไหนเธอบอกจะลุยงานโต้รุ่งกับเขาไง แล้วนี่อะไร กำลังฝันร้ายอยู่สิท่า หัวคิ้วทั้งสองข้างถึงได้ขมวดมุ่นขนาดนี้

 

“So I start a revolution from my bed

’Cos you said the brains I had went to my head

Step outside, summertime’s in bloom

Stand up beside the fireplace

Take that look from off your face

You ain’t ever gonna burn my heart out”

พริมาไม่แน่ใจนักว่าตัวเองหูแว่วหรือเปล่าขณะก้าวไปตามทางเดินแคบๆ โอบล้อมด้วยผนังสูงฉาบด้วยปูนเปลือยทั้งสองข้าง เธอเลี้ยวซ้ายขวาตามเหลี่ยมมุมและทางแยกบังคับเดินอันซับซ้อนคล้ายติดอยู่ในวงกต ตามหาต้นตอของเพลงคุ้นหูก่อนดวงตะวันอ่อนแสงจะลาลับขอบฟ้า

แต่แล้วหญิงสาวพลันสะดุดที่แผ่นหลังของร่างสูงอันคุ้นตา

…ฌานนท์ปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร

เขาส่งยิ้มเยียบเย็นให้เธอเพียงนิด ก่อนจะย่างเท้าไปยังซอกมุมอันเร้นลึกของวงกต ความรู้สึกสลดหดหู่สั่นคลอนหัวใจของพริมา เธออยากตามเขาไป แม้เส้นทางข้างหน้าจะดูน่ากลัวสักเพียงใด แต่เท้าทั้งสองข้างกลับนิ่งค้างราวกับถูกใครตอกตะปูตรึงไว้

“ฌาน…เดี๋ยวก่อน…รอเราด้วย…ฌาน…ฌาน!”

พริมาสะดุ้งตื่นจากฝัน หายใจหนักหน่วงคล้ายหอบ ยกมือขึ้นลูบหน้าเรียกสติ แล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนบนโซฟาหนังตัวเดิมกลางห้องรับแขกในห้องชุดของอินทัช เครื่องเสียงสเตอริโอยี่ห้อดังกำลังเล่นเพลงเดียวกับที่เธอได้ยินในฝัน

“ตื่นแล้วเหรอ”

พริมาหันขวับไปมองร่างสูงที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องนอนพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมเปียกชุ่มหลังการอาบน้ำ

“เพลงนี้…”

“Don’t Look Back in Anger ของโอเอซิสไง” อินทัชเอ่ย “คนรุ่นเราโตมากับยุคบริตป็อปนี่”

หญิงสาวอึ้งงัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าวาจาของอินทัชจะกระตุ้นสำนึกให้หวนระลึกถึงคำพูดของฌานนท์เมื่อสิบปีก่อน

‘นี่พริมไม่รู้จักเพลงของโอเอซิสจริงๆ เหรอ ยุคบริตป็อปออกจะรุ่งเรือง’

“ความจริงแล้วเนื้อหามันเศร้ามากเลยล่ะ แต่ผมกลับรู้สึกว่า…เพลงมันสว่างอย่างบอกไม่ถูก” อาร์ตไดเร็กเตอร์หนุ่มดึงพริมากลับสู่บทสนทนาปัจจุบัน “ว่าแต่เมื่อคืนเหอะ ไหนว่าจะโต้รุ่งด้วยกัน ชิงหลับไปก่อนซะงั้น”

“ฉันขอโทษ”

“ช่างเหอะ ยังไงงานก็เสร็จเรียบร้อยดี ขอเวลาผมแต่งตัวแป๊บนึง เดี๋ยวจะขับรถไปส่งที่บ้านให้คุณได้อาบน้ำ แล้วค่อยเข้าออฟฟิศพร้อมกัน ให้พี่ตระการช่วยดูไอเดียก่อนไปเสนอลูกค้า”

อินทัชว่าเป็นฉากๆ ก่อนเข้าไปแต่งตัวต่อ เขาใช้เวลาเพียงสิบนาทีก็ก้าวออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปกดำรับกับกางเกงยีนเนื้อดี พร้อมกลิ่นน้ำหอมลอยมาจางๆ ขณะนิ้วยาวทั้งสองข้างเซ็ตผมสั้นดำหนาแบบลวกๆ

รถยนต์มาดเยอรมันของอินทัชใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงในการเคลื่อนตัวมาถึงหน้าบ้านพริมา หญิงสาวรีบลงจากรถเข้าไปในตัวบ้านทันที อินทัชร้องถามไล่หลังว่าใจคอเธอจะไม่ให้เขาเข้าไปนั่งรอในบ้านเลยหรือ พริมาจึงหันมาบอกให้เขานั่งรอในรถแค่สิบห้านาทีเท่านั้น เธอออกมาแน่นอน อินทัชเบ้ปากเหมือนไม่อยากเชื่อ ผู้หญิงอย่างเธอน่ะหรือจะใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวแค่สิบห้านาที แต่แล้วพริมาก็พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอเป็นคนตรงต่อเวลามากแค่ไหน

ทั้งสองมาถึงออฟฟิศแอดดิกต์ก่อนแปดโมงเช้า พี่ตระการยังคงสงสัยไอเดียโฆษณาในหลายๆ จุด ก่อนจะช่วยตบให้แน่นขึ้น พริมากับอินทัชต่างเร่งมือแก้ไขชิ้นงานตัวอย่างให้ทันก่อนเที่ยง โดยไม่ทันสังเกตเห็นคุณศักดาก้าวเข้ามาในห้องเพื่อคุยกับหัวหน้าครีเอทีฟทีมอื่นเกี่ยวกับแผนโฆษณาคอนโดมิเนียมของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่

“ไอ้แทน ไอ้พริม มาดูอะไรนี่เร็ว” วอแวเรียกทั้งคู่ลั่นห้องทำงานแผนกครีเอทีฟ พลางกวักมือไหวๆ ให้หันมาสนใจข่าวในโทรทัศน์

และทั้งสองคนเป็นอันต้องชะงักไปเมื่อเห็นภาพข่าวบนจอ

“ตอนนี้เรากำลังอยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าของบริษัทคอนเนคต์แอนด์ลิงก์ค่ะ หลังจากประสบปัญหาขาดทุนสะสมมานานหลายปี วันนี้คอนเนคต์แอนด์ลิงก์ได้สรรหากลยุทธ์ใหม่เพื่อเพิ่มยอดผู้ใช้บริการ ด้วยการเนรมิตสถานีรถไฟฟ้าต้นทางกับปลายทางให้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่อันน่าตื่นตาตื่นใจของกรุงเทพฯ ตอนนี้เรากำลังอยู่กับคุณวิวัฒน์ อรรถพร กรรมการผู้จัดการคอนเนคต์แอนด์ลิงก์ และคุณธนา พิชิตผล ประธานเอเจนซี่แอคต์แพลเน็ต ผู้อยู่เบื้องหลังไอเดียแปลงโฉมสถานีรถไฟฟ้าแห่งนี้ สวัสดีทั้งสองท่านค่ะ…” ผู้สื่อข่าวหญิงผมสั้นท่าทางทะมัดทะแมงของสถานีโทรทัศน์ช่องดังรายงานเสียงเจื้อยแจ้ว ก่อนจะยื่นไมโครโฟนไปที่วิวัฒน์

“ก่อนอื่น ผมต้องขอขอบคุณทางแอคต์แพลเน็ตอย่างยิ่งที่ทุ่มเทให้กับงานนี้อย่างมาก ถ้าไม่ได้คุณธนากับลูกทีม บรรยากาศของที่นี่คงเงียบเหงาเหมือนเดิม ผิดกับตอนนี้ที่ดูคึกคักมาก เป็นภาพที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เห็นครับ”

คราวนี้ผู้สื่อข่าวหญิงขยับไมโครโฟนไปที่ธนาบ้าง “สำหรับความตั้งใจของแอคต์แพลเน็ต เราอยากเห็นสถานีรถไฟฟ้าคอนเนคต์แอนด์ลิงก์เป็นสถานีแห่งความสุขครับ รถไฟฟ้าทุกขบวนจะต้องทำให้ผู้โดยสารรู้สึกเซอร์ไพรส์ ตื่นเต้น และสนุกสนานเหมือนได้ออกเดินทางไปยังสถานที่แปลกใหม่ทุกครั้ง”

พริมาค่อยๆ หันไปมองอินทัช เขาตัวแข็งทื่อเหมือนวันนั้น…วันที่เขาแพ้อย่างราบคาบ…วันที่เขาคิดว่าไอเดียที่ตระเตรียมมาดีแล้วกลับห่างชั้นจากวาริศชนิดเทียบไม่ติด หญิงสาวจึงสะกิดให้เขาหันมาสนใจแก้ไขร่างงานโฆษณาตรงหน้าต่อ เพราะรู้ดีว่าหากปล่อยให้เขาจมอยู่กับความดีความชอบของวาริศไปมากกว่านี้ สมาธิของอาร์ตไดเร็กเตอร์คู่หูอาจหลุดจากสิ่งที่ต้องโฟกัสได้

ร้านขายโคมไฟแบรนด์ ‘ไบรเทน’ ของลูกค้าหน้าใหม่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองไม่ไกลจากออฟฟิศเอเจนซี่แอดดิกต์นัก อินทัชดันประตูบานใหญ่ก้าวนำพริมาเข้าไปในร้าน แล้วพบว่าโคมไฟหลากดีไซน์ถูกจัดวางอย่างลงตัว ว่าชิ้นไหนควรเป็นพระเอก ชิ้นไหนควรเป็นตัวประกอบ ดูเหมือนการจัดหน้าร้านของที่นี่จะดูดีและมีรสนิยมกว่าที่อินทัชคาดไว้มาก พริมาเห็นแววชื่นชมในตาเขา

“เราสองคน…มาทำงานชิ้นนี้ให้เต็มที่กันเถอะ” พริมาเอ่ยขึ้น หลังพนักงานร้านคนหนึ่งเข้ามาทักทายและเชื้อเชิญเขากับเธอให้ขึ้นไปนั่งรอในห้องประชุมขนาดเล็กบนชั้นสองของร้าน

“ผมเต็มที่มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

พริมาเปล่งเสียงหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้ามั่นอกมั่นใจของเขา “ผิดกับเมื่อตอนเห็นข่าวคอนเนคต์แอนด์ลิงก์เลยเนอะ”

“จะพูดถึงเรื่องนั้นให้เสียอารมณ์ทำไม”

“ก็เผื่อวาริศจะเป็นแรงผลักดันที่ดีให้คุณได้”

ทว่าอินทัชกลับหัวเราะคล้ายเยาะความคิดของเธอ “ผมไม่อยากยึดหมอนั่นเป็นแรงกระตุ้นเลยสักนิด”

“ไม่ว่ายังไง ฉันเชื่อว่าคุณทำได้” น้ำเสียงของเธอจริงจังจนเขาประหลาดใจ

“คุณเชื่อในตัวผมด้วยเหรอ”

พริมาส่งยิ้มบางแทนคำตอบ อินทัชเองก็คงไม่อยากเชื่อว่าเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงของคืนวานจะช่วยร้อยรัดความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอให้ชิดเชื้อมากขึ้นถึงเพียงนี้

ทว่าสัญญาณการงอกเงยของมิตรภาพระหว่างทั้งคู่หาได้มีส่วนกู้คืนความเชื่อมั่นของลูกค้าหน้าใหม่ให้เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาและเธอกำลังนำเสนอเลยสักนิด

“บอกผมทีว่านี่เป็นไอเดียที่ผ่านการคิดมาแล้ว?!”

พริมาสัมผัสได้ว่าอินทัชพยายามนิ่งเงียบข่มกลั้นอารมณ์ไว้หลังได้ยินถ้อยปรามาสของแสงวิทย์อย่างถึงที่สุด ส่วนเธอน่ะหรือ…จะทำอะไรได้นอกจากแสร้งตีหน้ายิ้ม ในใจครุ่นคิดหาวิธีรับมือ

“พริมคิดว่าทั้งสองคอนเซ็ปต์ที่เราคิดมาไม่ว่าจะเป็น Spark Your Day…Spark Your Way หรือ Turn on Your Dream สามารถตอบโจทย์แบรนด์ไบรเทนที่ช่วยจุดประกายเรื่องดีๆ ให้เกิดขึ้นกับลูกค้าได้แน่นอนค่ะ”

“บอกตามตรง ผมคาดหวังว่าจะเห็นสักสี่ห้าคอนเซ็ปต์ แต่นี่อะไร ให้เวลาไปทำตั้งนาน ได้มาแค่สองคอนเซ็ปต์เองรึ น่าผิดหวังจริงๆ แอดดิกต์คงเห็นผมเป็นแค่ลูกค้ารายเล็กๆ เท่านั้น สู้เอาเวลาไปทุ่มให้ลูกค้ารายใหญ่ยังจะคุ้มซะกว่า”

“คุณแสงวิทย์คะ” พริมาขัดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ”

“ไม่ต้องแก้ตัวให้เหนื่อย พวกคุณกลับไปได้แล้ว ผมไม่ชอบสักไอเดีย ถ้าคิดมาให้ดีกว่านี้ไม่ได้ ก็อย่ามาคุยกันเลยดีกว่า ปล่อยให้ครีเอทีฟทีมอื่นมาทำแทนเถอะ” แสงวิทย์มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างขุ่นเคือง

“ไม่ครับ พวกเราจะทำจนกว่าคุณจะพอใจ และเห็นค่าในความตั้งใจของพวกเรา”

พริมาเห็นชัดถึงสายตาของแสงวิทย์ขณะชำเลืองมายังเจ้าของเสียงห้าวลึก

“ได้โปรด…เชื่อมั่นในตัวผมกับพริมเถอะครับ” อินทัชขอโอกาส

“คุณจะเอาอะไรมารับประกัน ถ้าการพรีเซนต์ครั้งหน้าพวกคุณยังเอาไอเดียห่วยแตกมาขายอีก”

“ผมไม่มีอะไรมารับประกัน นอกจากว่าจะทำจนกว่าคุณจะพอใจ”

“นั่นเป็นเรื่องธรรมดาที่ครีเอทีฟต้องทำให้ลูกค้าอยู่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรใหม่”

“ถ้าอย่างงั้น…คุณแสงวิทย์ต้องการอะไรครับ”

“ถ้าคุณทำให้ผมพอใจไม่ได้ ผมจะยอมเป็นฝ่ายผิดสัญญากับแอดดิกต์ เปลี่ยนไปใช้บริการเอเจนซี่อื่นแทน แถมตอนนี้ผมก็มีเอเจนซี่ในใจแล้วด้วย พวกเขาไม่มีทางทำให้ผมผิดหวังเหมือนที่คุณทำกับผมแน่!”

 

มีคนเคยพูดว่า…หากอยากรู้ว่าพระเจ้ามีจริงหรือไม่ ให้ลองมาทำงานโฆษณาดู

อินทัชรู้ซึ้งถึงประโยค ‘ลูกค้าคือพระเจ้า’ ดีกว่าครั้งไหนๆ แถมยังเป็นลูกค้าที่แสนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้เสียด้วย

“แล้วคุณแสงวิทย์ต้องการให้เราเข้าไปพรีเซนต์อีกทีวันไหน” พี่ตระการถามรายละเอียดต่อ หลังเขากับพริมาเล่าถึงเหตุการณ์แสงวิทย์ฆาตกรรมไอเดียพวกเขาแบบตายทั้งเป็นที่ร้านไบรเทน

“พรุ่งนี้ครับ”

“พรุ่งนี้?!” หางเสียงของพี่ตระการขึ้นสูง “ไหนคุณแสงวิทย์บอกจะไปดูงานที่ญี่ปุ่นพรุ่งนี้ไง”

“เห็นบอกว่าจะไปไฟลต์ค่ำน่ะค่ะ ให้เราเข้าไปพบตอนเที่ยง” พริมาขยายความด้วยน้ำเสียงซ่อนความเหนื่อยอ่อนไว้ไม่มิด

“พรุ่งนี้พี่มีงานด่วนต้องบินไปสิงคโปร์ตั้งแต่เช้าซะด้วย ขอโทษด้วยจริงๆ ไม่มีโอกาสได้ปกป้องเราสองคนเลย” คนเป็นหัวหน้าทีมพูดด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจอย่างยิ่ง

“อย่าคิดมากเลยค่ะพี่ตระการ พวกเราเอาตัวรอดได้” พริมาตอบไปอย่างนั้นทั้งที่เธอเองก็ไม่มั่นใจนัก อินทัชสัมผัสได้

“เอาเป็นว่าคืนนี้พริมกับแทนนั่งเคลียร์งานที่ออฟฟิศนะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเอง”

อินทัชพยักหน้ารับทราบ รู้ดีว่าไม่อาจหลีกหนีวิถีครีเอทีฟที่ใช้ชีวิตไม่ต่างจากมนุษย์ค้างคาวได้ เขาเหลียวมองพริมา อยากรู้ว่าเธอมีสีหน้าเช่นไรเมื่อต้องอยู่ทำงานโต้รุ่งกับเขาอีกคืน พอเห็นหญิงสาวไม่ได้แสดงความรู้สึกยินดียินร้ายใดๆ ออกมา อินทัชไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมถึงได้รู้สึกพึงใจอย่างประหลาดถึงเพียงนี้ ทั้งที่เขากับเธอก็แค่ทำงานด้วยกันในฐานะคู่หูเท่านั้น

“ผมว่าจะไปสูดอากาศที่สวนข้างบนสักหน่อย”

อินทัชพูดขึ้นหลังพี่ตระการเดินออกไปจากห้องทำงานแผนกครีเอทีฟ พริมาจำต้องละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์หันมามองเขาอย่างงุนงงว่าตกลงแล้วประโยคที่เขาเปรยเมื่อครู่นั้นเป็นประโยคบอกเล่าหรือขออนุญาตกันแน่

โชคดีที่วอแวกับชินทรไม่อยู่ในห้องนี้พอดี อินทัชเดาว่าคู่หูคู่เพี้ยนน่าจะหลบอยู่ใน ‘ห้องรีแลกซ์’ คลายเครียดจากเรื่องงานด้วยการสวมบทเป็นนักสอยคิวมือทองที่โต๊ะผ้าสักหลาดเขียวกลางห้อง ไม่เช่นนั้นอินทัชคงได้เห็นภาพการตวัดนัยน์ตาของสองคนนั้นเค้นความในใจจากเขาอย่างพร้อมเพรียง

“ขึ้นไปสวนลอยฟ้าด้วยกันไหม” อินทัชตัดสินใจรวบรวมความกล้าเอ่ยกับพริมาไปในที่สุด อึดใจนั้นอาร์ตไดเร็กเตอร์หนุ่มกลัวเหลือเกินว่าดวงตาคมปลาบของเขาอาจเผยความรู้สึกลุ้นจัดให้เธอรู้

ว่าแต่ทำไมเขาต้องลุ้นด้วย…ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิด ก็แค่ชวนเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งขึ้นไปนั่งพักผ่อนรับลมใต้เงาไม้เลื้อยด้วยกันบนชั้นดาดฟ้าของตึกรวมเท่านั้น

“เอาสิ”

อินทัชไม่เข้าใจ แค่พริมาตอบรับน้ำใจทั่วไป ทำไมต้องดีใจขนาดนี้ด้วย

“คุณนี่…ง่ายกว่าที่ผมคิดแฮะ”

พริมาขมวดคิ้วก่อนจะเผยยิ้มบาง ราวกับสัมผัสได้ว่าเจตนาของเขาหาใช่จงใจขัดอารมณ์เธอให้ขุ่นมัว แต่เป็นเพราะอยากเห็นเธอปล่อยวางความกังวลเป็นการชั่วคราวมากกว่า “อะไรของคุณเนี่ย เป็นคนชวนขึ้นไปด้วยแท้ๆ พูดให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้รึไง” หญิงสาวแขวะตอบพอเป็นพิธี แล้วเดินนำเขาออกไปจากห้องทำงานแผนกครีเอทีฟทันที

ขณะที่เขาและเธอก้าวตรงไปยังประตูทางออกของออฟฟิศแอดดิกต์ ก็พบว่ามีเมสเซนเจอร์หนุ่มวัยฉกรรจ์คนหนึ่งก้าวฉับผ่านหน้าทั้งคู่มุ่งไปที่เคาน์เตอร์พนักงานต้อนรับอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษนะครับ คือผมนำพัสดุมาส่ง ถึงคุณ…เอ่อ…อินทัช เจนนุรักษ์”

จังหวะก้าวของอินทัชชะงักเมื่อได้ยินเมสเซนเจอร์เอ่ยชื่อตัวเอง

“อ้อ คุณอินทัชคะ มีพัสดุส่งถึงคุณค่ะ” เสียงใสหลังเคาน์เตอร์ร้องบอกเขาโดยพลัน พริมาจึงพยักพเยิดเป็นนัยให้เขาเดินไปรับของที่เคาน์เตอร์

“พัสดุถึงผม? ใครส่งมาเหรอครับ”

“นี่ครับ” นิ้วชี้ของเมสเซนเจอร์เลื่อนมาหยุดที่หน้ากล่องตรงตัวอักษรภาษาอังกฤษสี่ตัว

 

‘C H A T’

 

“ชาติ?”

“อ้อ มีพัสดุจากรายนี้ส่งถึงคุณศักดาด้วยครับ นามสกุลเหมือนคุณเลย ไม่ทราบว่าเป็นญาติกันรึเปล่า”

“พ่อผมเอง”

“ดีเลยครับ รบกวนคุณอินทัชเซ็นรับของแทนคุณศักดาด้วยครับ”

อินทัชจำต้องรับพัสดุเพิ่มอีกกล่อง ทั้งขนาดและน้ำหนักไม่ต่างจากของเขานัก น่าจะหนักประมาณสองกิโลกรัมเห็นจะได้ พริมาก้าวเข้ามาใกล้ เธออาสาช่วยเขาถือพัสดุอีกกล่องของพ่อขึ้นไปยังห้องทำงานบนชั้นสอง

“มีอะไร” น้ำเสียงของพ่อต้อนรับอย่างแข็งกระด้าง เมื่อเห็นเขากับพริมายืนอยู่หน้าประตูเข้ามาขัดจังหวะการสนทนากับพี่ตระการพอดี สีหน้าของพ่อและพี่ตระการดูเคร่งเครียดไม่น้อย จนเขาอยากรู้ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ว่าทั้งคู่คุยกันเรื่องอะไร

“มีคนส่งพัสดุมาให้ครับ” อินทัชรายงาน

“จากใคร” สุ้มเสียงของพ่อฉายชัดถึงความแปลกใจ

“เห็นว่าชื่อชาติครับ”

“ชาติ?” คิ้วทั้งสองข้างของพ่อแทบจะผูกเข้าหากัน หันไปขอความเห็นจากพี่ตระการว่ารู้จักหรือไม่

“เท่าที่รู้จักก็มีแต่คุณชาติผู้บริหารบริษัทประกันลูกค้าเราครับ” พี่ตระการตอบ

พ่อพินิจลายมือตรงกรอบรายละเอียดผู้ฝากส่งที่เขียนคำว่า CHAT ด้วยหมึกดำไว้หนาชัด ฉับพลันนั้นนัยน์ตาพญาเหยี่ยวพลันเบิกกว้างอย่างตกตะลึงเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก ดวงหน้ากร้านเปลี่ยนไปเป็นเครียดขึง เห็นได้ชัดว่าพยายามควบคุมอารมณ์แตกกระเจิงเอาไว้อย่างถึงที่สุด

“พริม…ออกไปก่อน” พริมาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับอนุญาตให้รับรู้เหตุการณ์ต่อจากนี้ เธอจำต้องรับคำสั่งคนเป็นนายและก้าวออกไปอย่างว่าง่าย แม้สายตาของเธอจะบ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็นมากแค่ไหนก็ตาม

ทันทีที่พริมาปิดประตู พ่อจัดการเปิดกล่องพัสดุนั้นทันควัน มือไม้สั่นด้วยความลนลาน ราวกับไม่คาดคิดว่าจะได้เจอสิ่งนี้…

หลอดไส้ถูกทุบแตกบรรจุอยู่เต็มกล่อง!

อินทัชเห็นอย่างนั้นจึงรีบเปิดกล่องตามทันที คนชื่อชาติเป็นใครกันแน่ถึงได้ส่งของพรรค์นี้มาให้เขากับพ่อ

เขาเห็นพ่อดึงซองจดหมายที่ถูกติดแนบมากับฝากล่องด้านใน จัดการฉีกซองทิ้งหยิบแผ่นกระดาษแข็งขนาดเท่าโปสการ์ดออกมาอ่าน ดวงตาของพ่อเบิกกว้าง ขยำกระดาษราวกับต้องการบดขยี้ให้แหลกคามือแล้วปาลงพื้นอย่างคนเจ้าโทโส อินทัชสงสัยว่าเป็นข้อความอะไรกันแน่จึงก้มลงไปหยิบขึ้นมาคลี่อ่านเต็มสองตา แล้วรีบหยิบแผ่นกระดาษออกจากอีกซองที่แนบมากับฝากล่องซึ่งระบุชื่อเขา ถึงรู้ว่าเป็นข้อความเดียวกัน

 

‘ครีเอทีฟหมดไฟ

ความบรรลัยบังเกิด’

 

ข้อความนั้นคล้ายจงใจยั่วยุโทสะของพ่อให้เดือดปุด รังสีแห่งความโกรธเกรี้ยวพลุ่งพล่านทั่วห้องยากเกินกว่าจะควบคุม พ่อปากล่องนั้นลงบนพื้นเต็มแรงจนเศษหลอดไส้กระจายเกลื่อนทั่วพื้น อาจเป็นเพราะหลอดไฟเปรียบเสมือนหัวคิดของครีเอทีฟซึ่งต้องพร้อมจุดประกายไอเดียตลอดเวลา หลอดไฟถูกทุบแตกจึงเปรียบเสมือนสารลับที่บุรุษนิรนามต้องการสื่อสารถึงพ่อกับเขาว่าโง่เขลาเบาปัญญา ไม่ต่างจากครีเอทีฟหัวแตก!

ทว่าสำหรับอินทัชแล้ว…มากกว่าความโกรธคือความพิศวงงุนงง

เขาอยากรู้เหลือทนว่าคนชื่อชาติเป็นใครกันแน่ ถึงได้ส่งของบ้าบอนี่มาให้เขากับพ่อ!