ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 1

คำถามนี้ทำให้ริมฝีปากของสาวหน้าหวานเหยียดออกเป็นเส้นตรง รอยขุ่นใจผุดพรายขึ้นในดวงตาหวานซึ้งก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“เนตรไม่มีอะไรจะคุยกับเขาหรอกค่ะน้าแก้ว”

“เราก็อย่าทิฐินักเลย เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะเนตร”

“เนตรไม่ได้ทิฐิค่ะ เพียงแต่ไม่อยากยุ่งกับพ่อ ไม่อยากให้ครอบครัวใหม่ของพ่อว่าเอาได้”

แก้วตาถอนหายใจแรงๆ “ทางโน้นก็เหลือเกิน พ่อลูกกันแท้ๆ ทำมาเป็นหวงก้าง ตัวเองมาทีหลังแท้ๆ”

“ช่างเถอะค่ะน้าแก้ว เนตรไม่อยากพูดถึงคนพวกนั้นอีก”

“เอาล่ะน้าขอตัวก่อน ต้องไปดูคนไข้ต่อ”

“ค่ะ อีกแป๊บนึงเนตรก็จะกลับแล้วค่ะน้าแก้ว”

คล้อยหลังน้าสาวไปแล้ว เปลือกตาเรียวยาวของคนไข้ก็เปิดขึ้น นัยน์ตาคมกล้าจับจ้องใบหน้าหวานซึ้งไว้ราวกับจะประทับความหวานละมุนให้แนบแน่นอยู่ในความทรงจำ

“ฉันไปก่อนนะคะคุณ”

“อย่า-ไป”

เนตรอัปสรชะงักฝีเท้า สบนัยน์ตาคมกริบที่ทอดมองมาอย่างเว้าวอน เห็นแล้วในใจพลันอ่อนยวบ อดคิดไม่ได้ว่าหากเธอความจำเสื่อม จำไม่ได้ว่าตนเองเป็นใครคงรู้สึกว้าเหว่และตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน

“ไม่ต้องกลัวนะคะคุณ แล้วฉันจะแวะมาใหม่”

เสียงทุ้มนุ่มปลอบใจคนฟัง ก่อนร่างเล็กบางจะก้าวพ้นไปจากสายตา ไม่หันกลับมามองคนไข้ที่พองแก้ม ปั้นหน้ามุ่ยเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครขัดใจเขามาก่อน

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 4 ธ.ค. 64 เวลา 12.00 น.