ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 2

เจอลูกค้าดีมีชัยไปทั้งวัน แต่หาใช่ว่าจะเจอลูกค้าแสนดีแบบนี้บ่อยๆ ลูกค้าเรื่องมากชวนปวดใจก็มีไม่น้อย บางรายอ้างว่าเจอตำหนิ อยากคืนสินค้า ทั้งที่ก่อนออกจากร้านก็ตรวจเช็กแล้วว่าไม่มีรอยดังกล่าว

บางรายซื้อกระเป๋าจากร้านหิ้วแล้วไม่แน่ใจว่าเป็นของแท้รึเปล่าก็เอามาให้ทางช็อปตรวจสอบ บางรายเด็ดกว่านั้นคือเข้ามาลองสินค้าแล้วคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่อหน้าเธอว่าจะไปสอยจากร้านหิ้วออนไลน์ มากเรื่องมากความ แต่งานบริการก็ต้องรับมือกับเรื่องเหล่านี้ให้ได้

เนตรอัปสรทำงานหนักจนลืมวันลืมคืน และลืมว่ามีใครบางคนรอเธออยู่ โชคดีที่วันต่อมาเธอเลิกงานเร็ว เลยต้องไปรับ ‘ภาระ’ ออกจากโรงพยาบาลตามที่น้าสาวโทรศัพท์มาบ่น

‘ไม่ไหวแล้วนะเนตร หมอนี่ก่อเรื่องจะเอาโน่นเอานี่ แค่รับมือคนไข้น้าก็แย่แล้ว ไม่มีเวลามาดูแลคนของเราหรอกนะ’

ไม่ใช่คนของเธอสักหน่อย เราไม่ได้รู้จักกัน เธอแค่บังเอิญช่วยเขาจากข้างทางเท่านั้น

หญิงสาวระบายลมหายใจออกมาจากเรียวปาก เค้าลางความยุ่งยากผุดขึ้นมากองในใจเต็มไปหมด แต่ไหนๆ ก็ช่วยแล้ว เธอจะยอมจ่ายแค่ค่ารักษาพยาบาลแล้วกัน ที่เหลือก็แล้วแต่เวรแต่กรรมของหมอนี่แล้วล่ะ

เนตรอัปสรใช้เวลาเป็นชั่วโมงฝ่ารถติดจากห้างใจกลางเมืองมายังโรงพยาบาล ยังไม่ทันเดินเข้าไปด้านในสายตาก็พลันเหลือบเห็นคนไข้ร่างใหญ่นั่งชักสีหน้ามุ่ยตุ้ยอยู่บนเก้าอี้ยาวใกล้ประตูทางเข้าแล้ว

“กว่าจะมารับได้!”

น้ำเสียงประชดประชันทำเอาเรียวคิ้วยาวเลิกขึ้นละม้ายแปลกใจว่าเราสนิทกันตอนไหน เหตุใดถึงคิดว่าเธอจะมารับ เธอแค่มาจ่ายค่ารักษาพยาบาล แล้วก็ทางใครทางมัน…แค่นั้นเอง!

“ทำไมคุณออกมานั่งตรงนี้ล่ะ คุณหมอให้ออกมาได้แล้วเหรอ”

“ใครจะห้ามผมได้ คนไข้ส่งเสียงร้องทั้งวัน น่ารำคาญ แล้วนี่คุณหายไปไหนมา”

ขมับของสาวหวานเต้นตุบๆ พยายามข่มใจร่มๆ ไม่ถือสาคนไร้มารยาท

“ฉันต้องทำงานน่ะสิ คุณเห็นน้าสาวฉันไหม”

“ไม่รู้สิ รีบๆ จ่ายเงินแล้วรีบไปเถอะ ผมร้อน เปิดแอร์ประสาอะไรไม่เห็นเย็นเลย”

หนึ่ง…สิบ…ยี่สิบ…หนึ่งร้อย…สองร้อยห้าสิบ