ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 2

“อีกอย่างน้าว่าเขาหน้าตาดี ผิวพรรณขาวผ่องอมชมพู น้าเห็นชุดสูทตอนแม่บ้านซักแล้วเอามาคืนน่าจะแพงอยู่ น้าว่าให้เขาอยู่ด้วยสักพัก เผลอๆ จำได้ขึ้นมา เขาอาจจะตกรางวัลอย่างงามก็ได้”

เนตรอัปสรยิ้มแห้งๆ ถ้าเป็นไปได้เธอไม่ขอรางวัลหรอก แค่เขาเลิกเกาะติดเธอได้ก็ถือว่าแต้มบุญสูงแล้ว

ไอร้อนจากหม้อน้ำแกงลอยคว้างอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ กลิ่นหอมฉุยตลบอบอวลจนชายหนุ่มที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องกลืนน้ำลายยามจับจ้องรถเข็นบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงซึ่งตั้งร้านอยู่ริมถนนใกล้กับร้านสะดวกซื้อ

“คุณอยากกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันสั่งให้”

“บะหมี่แห้งก็ได้ สองชามนะ ไม่ใส่กระเทียมเจียว ผมไม่ชอบมันๆ ชูรสก็ไม่เอานะคุณ”

หญิงสาวร่างเล็กอยากถอนสายบัวรับคำพ่อเจ้าประคุณ แต่ที่ทำได้ก็เพียงเดินไปคุยกับอาแปะเจ้าของร้าน ปล่อยให้ ‘ภาระ’ เดินไปนั่งที่โต๊ะเหล็กพับได้ซึ่งยังมีคราบมันหลงเหลืออยู่บนโต๊ะ

“น้องเช็ดโต๊ะหน่อย”

เรียกอยู่หลายทีก็ไม่มีคนสนใจ ชายหนุ่มเลยชักสีหน้า จำใจเทน้ำชาจากเหยือกพลาสติกลงบนทิชชู เช็ดซ้ำสองรอบจนแน่ใจว่าสะอาดแล้วจึงเท้าศอกลงบนโต๊ะ โดยหารู้ไม่ว่ากิริยานี้ตกอยู่ภายใต้สายตาช่างสังเกตของเจ้าภาพอาหารมื้อนี้เสียแล้ว

ไม่นานบะหมี่แห้งพร้อมน้ำซุปก็ถูกยกมาวาง สีหน้าเขาดูไม่ค่อยถูกใจอาหารพื้นๆ นัก แต่สุดท้ายก็คว้าตะเกียบแล้วส่งบะหมี่สีเหลืองเข้าปากกระทั่งหมดสองชามในเวลาอันรวดเร็ว

“เป็นไงคะ อร่อยใช่ไหม ฉันมาโรง’บาลทีไรก็แวะกินเจ้านี้ประจำเลยนะ”

“งั้นๆ แหละ บะหมี่เส้นหนาไป หมูแดงก็แข็ง ส่วนเกี๊ยวกุ้งนี่ก็มีแต่วิญญาณกุ้ง ให้แค่นี้อย่าให้ดีกว่า แค่พอกินกันตาย อย่าเรียกว่าอร่อยเลย”

เนตรอัปสรหุบยิ้มแทบไม่ทัน ปากเสียแบบนี้ปล่อยให้อดตายดีกว่า พูดจาไม่เกรงใจคนฟัง บางทีสาเหตุที่หมอนี่โดนตีจนน่วมอาจเป็นเพราะปากเสียแน่ๆ

“สั่งให้อีกชามสิคุณ ร่างกายผมอ่อนแอ ต้องบำรุงหน่อย”

“คุณกินไปสองชามแล้วนะ”

“ให้มากะจึ๋งเดียว คีบสองสามทีก็หมดชามแล้ว ผมจำได้เมื่อไรจะใช้คืนให้สิบเท่าเลยเอ้า”

“เดี๋ยวฉันไปสั่งให้”

“เอาบะหมี่น้ำสองชามนะ พิเศษเพิ่มเส้น เพิ่มเกี๊ยวกุ้งด้วย”

“เจ้าค่าาา…”