ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 5

“ไม่จำเป็นหรอก แค่นี้ฉันก็รับลูกค้าวีวีไอพีไม่หวาดไม่ไหวแล้ว แทนที่จะมาสงสารฉัน ฉันว่าเธอสงสารตัวเองดีกว่ามั้ง”

“แกหมายความว่าไง”

“ได้ข่าวว่าค้างจ่ายค่าคอมเอสเออยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ขอเงินแม่มาล่ะ เอ๊ะ หรือว่าธุรกิจของแม่เธอก็ซบเซาจวนจะเจ๊งเหมือนกัน”

“แก…”

เนตรอัปสรแสยะยิ้มเหี้ยม ข้อดีของการเป็นคนโปรดของลูกค้ากระเป๋าหนักอย่างหนึ่งคือลูกค้ามักหยิบเรื่องโน้นเรื่องนี้มานินทาให้เธอฟัง เรื่องของแม่ลวิตราก็คือหนึ่งในหัวข้อสนทนา

“เอ๊ะ หรือว่าฉันได้ยินผิดไป จริงๆ แล้วเธอไม่ได้ค้างจ่าย แต่ตั้งใจโกงลูกน้อง ก็อย่างว่าแหละนะ ขนาดเสาร์อาทิตย์ลิเลียนายังร้างยังกะป่าช้า ประสาอะไรกับวันธรรมดา”

ลวิตราขบฟันกรอด ถลึงตาใส่คู่อริด้วยความเดือดดาล

“มากไปแล้วนะเนตรอัปสร อย่าคิดว่าฉันจะยอมแกง่ายๆ นะ นังลูกไม่มีพ่อ!”

คนกำพร้าพ่อแค่นยิ้ม เมื่อก่อนปมด้อยนี้อาจเคยทำร้ายจิตใจตนได้ แต่เธอเติบโต ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากจนคำพูดพล่อยๆ ไม่อาจบาดหัวใจได้อีกแล้ว

“ฉันกำพร้าพ่อ ไม่ใช่เพราะถูกผู้หญิงหน้าด้านอย่างแม่เธอแย่งไปเหรอ แถวบ้านฉันเรียกผู้หญิงพวกนี้ว่าอะไรนะ…อ๋อ เมียน้อยไงล่ะ”

“คอยดูนะ ฉันจะฟ้องเมเนเจอร์แอนนา ให้เขาไล่แกออก!”

เนตรอัปสรคือหนึ่งในพนักงานตัวท็อป ทำยอดให้แอนนา โอลิเวียร์ต่อปีตั้งเท่าไร เมเนเจอร์ไม่สนใจเรื่องส่วนตัวงี่เง่าพวกนี้ แล้วก็ไม่โง่เขี่ยคนทำเงินทำทองให้แบรนด์ออกแน่นอน

“ฟ้องอะไรดีล่ะอีฟ ฟ้องว่าฉันเหน็บแนมที่แม่เธอเป็นเมียน้อยพ่อฉันเหรอ”

“แม่ฉันไม่ใช่เมียน้อย แม่แกต่างหากที่ให้ความสุขพ่อแกไม่ได้ เขาก็เลยมาซบอกแม่ฉัน ตัวเองไม่มีอะไรดีแล้วมาโทษคนอื่น”

“ตรรกะง่าวๆ แบบนี้ยังกล้าพูด ถามจริงนะ ไม่เคยส่องกระจกดูตัวเองเลยเหรอ”

“แก…”

เนตรอัปสรกระตุกยิ้มหยันพลางยกมือโบก “วันนี้ลับฝีปากแค่นี้พอ กลับไปทำการบ้าน แล้วค่อยมาสู้กันใหม่เนอะ”