ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 6

“หน้าตาน่าเกลียดแบบนั้นเนี่ยนะ”

“ก็ใช่น่ะสิ มันไม่ได้เลวสุดขั้ว แล้วก็ไม่ได้ดีแสนดี มันเทาๆ เหมือนมนุษย์น่ะ คนเลยชอบเวนอมเยอะมาก เห็นแบบนี้ค่าตัวเวนอมแพงๆ ทั้งนั้นเลยนะคุณ บางตัวในตู้ฉันพรีออเดอร์เกือบปีเลยนะ”

“เท่ตรงไหนก่อน แลบลิ้นปลิ้นตา น่าเกลียดจะตายไป”

“คุณไม่อินก็เรื่องของคุณ ฉันรักของฉันก็แล้วกัน”

พอเห็นแววตาเป็นประกาย สีหน้าชื่นมื่นยามสาวหน้าหวานเอ่ยถึงของรักของหวง ชายหนุ่มเลยอดมองซ้ำไม่ได้

เวลาไม่ดุยายแคระก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

“เอาเป็นว่าต่อไปคุณไม่ต้องเข้าห้องฉัน แล้วก็อย่าแตะของฉันอีกก็พอ”

พูดจบหญิงสาวก็สะบัดหน้าเตรียมเดินหนี แต่อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นยืนพลางโน้มหน้าลงมาในระดับสายตาของเธอก่อนเปรยยั่วเย้า

“ตอนแรกนึกว่าคุณจะบ่นเรื่องผมทำเสื้อในคุณขาดเสียอีก”

คนถูกแซวขบฟันกรอด ถลึงตาใส่ “ลามก! ใครให้คุณมายุ่งกับเสื้อในของฉัน”

“ก็มันอยู่ในเครื่องซักผ้า จะไม่ให้ตากได้ไง หรือว่าจริงๆ แล้วจงใจยั่วผมกันแน่?”

“ใครยั่วคุณ พูดให้ดีๆ ฉันคิดว่าคุณยายเป็นคนซักผ้าต่างหาก”

“โตจนป่านนี้แล้วทำไมไม่ซักชุดชั้นในเอง”

หญิงสาวเม้มปาก ยกมือขึ้นเท้าเอว เชิดหน้ามองคนตัวใหญ่ที่กำลังอมยิ้มราวกับเห็นเธอเป็นตัวตลกเอาไว้ปั่นหัวเล่น จนเธอรู้สึกคันไม้คันมือ อยากซัดสักป้าบ

“ปกติฉันซักเอง แต่วันก่อนเหนื่อยเลยโยนใส่ตะกร้าไว้ แล้วที่ผ่านมาฉันอยู่กับคุณยายแค่สองคน ไม่มีคนนอกอย่างคุณมายุ่งสักหน่อย”