ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 7

เนตรอัปสรเบะปาก กลอกตามองบน พูดออกมาได้ ตรงไหนเรียกป่วย แค่เดินเหินไม่คล่องอย่างเดียว แต่ปากนี่สับคนหัวแบะได้เลยด้วยซ้ำ

“ถ้างั้นก็นั่งเฉยๆ อย่ามาเกาะเอวฉัน เกาะราวจับด้านหลังแทนสิ”

“หวงตัวไปได้ ตัวก็สั้นเอวก็หนา ผมไม่คิดไรด้วยสักหน่อย”

คนถูกเหน็บหันมาค้อนขวับ “บูลลี่ฉันเหรอ”

“ไม่ได้บูลลี่ แค่บอกเฉยๆ ว่าไม่ต้องคิดมาก ผมเกาะเอวเพราะกลัวตก ไม่ได้แต๊ะอั๋ง”

“ถึงงั้นก็เถอะ ห้ามแตะ ฉันจั๊กกะจี๋”

“ไม่แตะก็ได้” เขาอ้อมมือข้างหนึ่งไปเกาะราวด้านหลังพลางเร่งคนขี่ “เร็วๆ หน่อยสิ ช้าเป็นเต่าไปได้”

เนตรอัปสรบึนปากด้วยความหมั่นไส้ เวรกรรมอะไรนะ ถึงต้องมารับเลี้ยงเด็กโค่งแบบอีตานี่

ตลาด ‘มงลง’ กินพื้นที่เกือบสิบไร่ ตัวอาคารเปิดโล่ง ยกเพดานสูง มองเห็นโครงเหล็กที่มีสนิมเขรอะบนเพดาน บนพื้นมีเศษขยะให้เห็นเป็นหย่อมๆ ตามท่อมีกลิ่นเหม็นชวนคลื่นเหียนลอยอวลขึ้นมาจนคนเจ้าสำอางต้องยกมือขึ้นบีบจมูก กำลังจะชักชวนสาวหน้าหวานเดินไปที่อื่น แต่อีกฝ่ายกลับเดินนำลิ่วเข้าตลาดไปก่อน เขาเลยจำใจเดินตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้

สภาพภายในตลาดค่อนข้างเฉอะแฉะ บางจุดมีน้ำเจิ่งนองจนชายหนุ่มต้องสับขาหลีก กระนั้นความซวยก็ยังไม่วายเล่นงานยามมีมนุษย์ป้าย่ำเท้าผ่านตนไปอย่างรวดเร็ว น้ำสีดำกระเซ็นมาเปื้อนข้อเท้า ทำเอาเจ้าของร่างสูงผิวขาวผ่องเบะปากด้วยความขยะแขยง

“มีทิชชูไหมคุณ”

“อยากเข้าห้องน้ำเหรอ”

“เปล่า น้ำกระเด็น ดูสิคุณ ขาผมเปื้อนหมด”

เนตรอัปสรก้มลงมองรอยน้ำสีดำเปรอะข้อเท้าจนเจ้าตัวปั้นหน้าแหยง ทีแรกคิดจะเอื้อเฟื้อทิชชูให้ แต่พอนึกถึงฝีปากร้ายกาจของหมอนี่เลยส่ายหน้าแทน

“ไม่มี แค่เปียกนิดหน่อย จะเป็นไรไป”

“เก๊าะมันเหนอะหนะ ทำไมต้องมาตลาดนี้ด้วย สกปรกจะตาย เหม็นด้วยนะคุณ ไปที่อื่นไม่ได้เหรอ”

“ซื้อของสด ไม่ซื้อในตลาดแล้วจะให้ซื้อที่ไหน”

“ซูเปอร์มาร์เก็ตไงคุณ”

“ฉันเป็นพนักงานกินเงินเดือนนะ ต้องยืนขายของเช้าจรดเย็น เมื่อยขาจะตาย ถามหน่อยฉันจะเอาเงินถุงเงินถังที่ไหนมาซื้อของในซูเปอร์ฯ บ่อยๆ”

“บอกแล้วไง ผมจำได้เมื่อไรจะคืนเงินคุณหลายเท่าเลย”

คนรักความสะอาดชักสีหน้าใส่ความชื้นแฉะ เสียงโหวกเหวกข้ามหัวไปมาของพ่อค้าแม่ค้า และกลิ่นเหม็นตุที่บรรจุอยู่ในสถานที่แห่งนี้