ทดลองอ่าน วาสคนเขลา

ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ในคืนนี้ยากจะข่มตานอนได้ ในวันรุ่งขึ้น นางจึงสั่งพ่อบ้านให้เตรียมของขวัญ แล้วนั่งรถม้าไปยังที่พักรับรองเพื่อขอพบฉู่ซือหม่า

ตอนที่องครักษ์รายงานต่อฉู่ซือหม่าว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลี่มาขอพบ ฉู่จิ้งเฟิงเพิ่งจะขมวดคิ้วกล่อมให้หญิงสมองเสื่อมกินขนมแป้งเกาลัดปั้นไส้ถั่วแดงไปครึ่งลูก

การป่วยในครั้งนี้หลี่รั่วอวี๋ยิ่งดูอ่อนแอมากขึ้น นางไม่ยอมลุกจากเตียงเลย ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงจะต้องให้คนมาป้อนอาหารเท่านั้นจึงจะยอมกิน

หลี่รั่วอวี๋กินไปได้ครึ่งลูก รู้สึกว่าขนมแป้งปั้นลูกเล็กๆ นี้หวานอร่อยมาก จึงยกที่เหลืออีกครึ่งลูกยื่นไปที่ริมฝีปากบางๆ ของฉู่จิ้งเฟิง

ฉู่จิ้งเฟิงมีหรือจะยอมกินของเหลือจากนาง เขาจึงเอี้ยวตัวเล็กน้อยคิดจะหลบ คาดไม่ถึงว่านางจะไม่ลดละมุดออกมาจากใต้ผ้าห่ม ยามนี้นางสวมเพียงบังทรงสีกลีบบัว เนินอกอวบอิ่มดันเนื้อผ้าให้นูนสูง แขนขาวราวหิมะคู่หนึ่งเผยออกมาให้เห็นอย่างไม่ปิดบัง เจิดจ้าเสียจนเห็นแล้วแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

ฉู่จิ้งเฟิงตัวแข็งไปเล็กน้อย แค่เหม่อเพียงนิดก็ทำให้หญิงสมองเสื่อมผู้นั้นได้เปรียบ ยัดขนมแป้งเกาลัดปั้นไส้ถั่วแดงที่เปื้อนน้ำลายของนางใส่ปากเขา ดวงตาของฉู่จิ้งเฟิงหรี่ลง กลืนของหวานในปากลงไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหญิงสาวที่ขยับตัวไปมาตรงหน้าเหมือนของว่างรสอร่อยที่ถูกห่อด้วยเสื้อที่ทำจากข้าวเหนียว รอการแกะออกแล้วกินอย่างมีความสุข…

ในตอนนี้เอง นอกประตูก็มีคนมารายงานว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลี่มาเยือน

เดิมทีด้วยฐานะของฉู่จิ้งเฟิง ไม่มีทางไปพบฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ผู้นี้แน่นอน

สกุลหลี่แม้จะมีเงิน แต่ก็ยังเป็นเพียงตระกูลพ่อค้า จะมาเสวนากับฉู่จิ้งเฟิงที่สูงศักดิ์เป็นถึงพระญาติได้อย่างไร

แต่อาจเป็นเพราะเมื่อครู่กินของว่างครึ่งชิ้นที่หวานหอมอ่อนนุ่มเหลือเกินลงไป ฉู่จิ้งเฟิงจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยอมให้เกียรติแก่ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ พยักหน้าจะออกไปพบด้วยตนเอง

ครั้งก่อนอยู่ไกลจากซือหม่าผู้นี้ จึงไม่เห็นหน้าตาของเขาชัดเจน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม ตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่เดินเข้าไปในโถงรับแขกที่พักรับรองอย่างกังวล ก็ช้อนตาขึ้นมองผู้ที่ผีเห็นยังหวั่นผู้นี้ซึ่งอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว จึงพบว่าหน้าตาชายหนุ่มผู้นี้มีกลิ่นอายเย็นเยือกที่ทำให้คนตัวสั่นได้ทั้งที่อากาศไม่หนาว ใบหน้าเย็นชานั้นกอปรกับผมขาวประหลาด ทำให้คนเห็นแล้วไม่มีความคิดอยากจะเข้าใกล้เลยจริงๆ

แต่เพื่อบุตรสาวตนเองแล้ว แม้จะเป็นยมบาลผู้ตัดสินภูตผีในยมโลกก็ต้องเอาชีวิตเข้าขอร้อง

ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่พยายามรวบรวมความกล้า ฉีกยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “ขอบคุณซือหม่าที่ให้ข้าน้อยเข้าพบ เมืองเล็กอย่างเมืองเหลียวเฉิงไม่มีของล้ำค่าอะไรที่สามารถเอาออกมาได้ จึงตั้งใจเอารากเหอโส่วอู* อายุห้าร้อยปีที่ร้านของสกุลหลี่ซื้อไว้มาให้ใต้เท้าบำรุงร่างกาย”

ฉู่จิ้งเฟิงช้อนตามองไป ในกล่องของขวัญที่เปิดออกมีรากเหอโส่วอูรูปร่างเหมือนคนชิ้นใหญ่วางอยู่ มองดูสีสันและรูปร่างแล้วนับเป็นของชั้นเลิศยิ่ง

“ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ลำบากแล้ว แต่รากเหอโส่วอูนี้เป็นการเสียดสีว่าข้าผมขาวเต็มหัวอย่างนั้นหรือ” เขาดื่มชาหนึ่งอึก ขนตายาวหลุบลง เอ่ยถามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ถูกฉู่จิ้งเฟิงถามเช่นนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที ครึ่งค่อนชีวิตของนางไม่เคยต้องเหน็ดเหนื่อยคิดอะไรเลย สามีมีความสามารถ บุตรสาวฉลาดเฉลียว การรับรองในสถานการณ์เหล่านี้นางต้องออกหน้าเสียเมื่อใดกัน

วันนี้เตรียมของขวัญให้ฉู่ซือหม่า นางก็คิดจนหัวแทบแตก ได้ยินว่าซือหม่าผู้นี้เป็นผู้นำกองทหาร เป็นคนสำคัญยิ่ง คิดว่าคงพบเห็นความหรูหรามาจนชินแล้ว ไม่รู้ว่าเขาชอบอะไร คิดถึงว่าเขามีผมขาวตั้งแต่อายุยังน้อย ดังนั้นจึงเตรียมรากเหอโส่วอูอายุห้าร้อยปีชั้นเลิศที่หาได้ยากนี้ และเตรียมโฉนดที่ดินร้านค้าหลายแห่งในเมืองหลวงพร้อมกับตั๋วเงินหนึ่งหมื่นตำลึงเพื่อติดสินบนใต้เท้าซือหม่าผู้นี้

แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันเอ่ยปากขอร้องแทนบุตรสาวคนรองก็ถูกซือหม่าสั่งสอนเป็นนัย นางรู้สึกว่ารากเหอโส่วอูที่มอบให้นั้นราวกับเหล็กร้อนลวกมือ ทำให้นั่งยืนก็ไม่สบายใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ทำได้เพียงพูดว่า “ข้า… ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนี้…”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่พบเจอชายหนุ่มเจียงหนานที่สุภาพมาจนชิน คิดว่าชายจากทางเหนือต้องพูดตรงไปตรงมา ตอนนี้กล่องของขวัญใหญ่ๆ นี้วางเรียงอยู่บนโต๊ะ ตั๋วเงินและโฉนดที่ดินก็วางอยู่ริมกล่องเผยให้เห็นมุมหนึ่งของแผ่นกระดาษ ได้แต่รอดูคำพูดประโยคเดียวของท่านซือหม่าว่าจะปล่อยคนหรือไม่ปล่อย

แต่ซือหม่าผมขาวใบหน้าเย็นชาผู้นี้กลับยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างช้าๆ ใช้เวลาไปกับการดื่มชาสามอย่างของเมืองเหลียวเฉิงอย่างเต็มที่

ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ไม่กล้าเร่งเขาเช่นกัน ทำได้เพียงใช้สายตากระวนกระวายมองดูมือใหญ่เรียวยาวที่ถือดาบถือกระบี่จนชินจับตะเกียบไม้ไผ่เล็กๆ คีบเม็ดบ๊วยกับน้ำตาลกรวดใส่ในถ้วยทีละอย่าง

อย่าเห็นว่าฉู่ซือหม่าเป็นคนต่างถิ่น แต่การดื่มชานี้พิถีพิถันมาก การดื่มโดยใส่ลูกบ๊วยหนึ่งเม็ดกับน้ำตาลกรวดสองก้อนเหมือนกับความชอบของบุตรสาวคนรองของนาง…

ในขณะที่ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่เริ่มเหม่อ ฉู่จิ้งเฟิงก็เอ่ยปากพูดขึ้นทันใด “ฮูหยินร้อนใจเช่นนี้ เพราะกลัวจะเสียเวลาการแต่งงานของแม่นางรั่วอวี๋หรือ”