ทดลองอ่าน วาสคนเขลา

ซูเหมยรู้ว่าสมองฮูหยินผู้นี้ไม่ค่อยดี พูดจาก็ไม่ชัดเจน เวลากินข้าวตะเกียบก็ถือไม่ค่อยอยู่ มักอยากจะยื่นมือไปหยิบ บนหน้าก็มีน้ำมันติด ในใจจึงเกิดความดูแคลนนายหญิงขึ้นมาหลายส่วน

แต่บุตรสาวพ่อค้าปัญญาอ่อนเช่นนี้เองกลับได้เป็นฮูหยินซือหม่า เรื่องนี้จะให้ยอมรับได้อย่างไร ซูเหมยคิดว่าตนเองดีกว่าคนปัญญาอ่อนผู้นี้ทุกอย่าง แม้แต่ชาติกำเนิดก็มาจากครอบครัวบัณฑิตตกยาก ดีกว่าพ่อค้านั่นอยู่มาก!

นางกับพี่สาวเป็นคนที่ท่านหญิงไหวอินเลือกเองว่าจะให้มาเป็น ‘สาวใช้ห้องข้าง’ ยิ่งตอนนางเห็นซือหม่า ความคิดก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นางไม่เหมือนพี่สาวที่ยังคิดจะออกไปมีชีวิตลำบากนอกคฤหาสน์อีก

เป็นอนุในจวนซือหม่ามีความสุขมากกว่าหญิงในบ้านคนธรรมดาไม่ใช่หรือ ยิ่งไปกว่านั้นตำแหน่งภรรยาเอกนี้ก็เป็นคนปัญญาอ่อน หนึ่งคือดูแลเรื่องเงินทองไม่ได้ สองคือไม่มีบารมี ขอเพียงให้กำเนิดลูกสักคนก็ถูกยกขึ้นเป็นอนุ ยังมีอิสระยิ่งกว่านายหญิงในคฤหาสน์อื่นเสียอีก!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางจึงเกิดความหวังในตัวซือหม่า แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อคืนตั้งใจส่งรังนกไปให้ซือหม่าแต่กลับถูกตำหนิเพราะถามอะไรแล้วไม่รู้เรื่อง จึงรู้สึกไม่พอใจมาตลอด ระบายใส่หล่งเซียงได้พอดี ตอนนี้เห็นหลี่รั่วอวี๋เอาแต่หลบ ไม่ให้ตนเองหวีผมให้ นางก็ยิ่งรำคาญ ฉวยโอกาสรอบด้านไม่มีผู้ใดยื่นมือไปจับผมของหลี่รั่วอวี๋แล้วกระชากตัวนางเข้ามาอย่างแรง

คราวนี้หลี่รั่วอวี๋รู้สึกเจ็บ แต่ไม่ยอมแล้ว! นางพรวดลุกขึ้นยืน ถลึงตามองซูเหมย แล้วหยิบปิ่นปักผมอันหนึ่งโยนใส่

ซูเหมยคิดไม่ถึงว่าหลี่รั่วอวี๋จะโกรธ เห็นพี่สาวกับหล่งเซียงเข้ามาในห้อง อาศัยว่าเมื่อครู่ไม่มีผู้ใดเห็น จึงรีบพูดอย่างน้อยใจว่า “เมื่อครู่ตอนหวีผม หวีได้ไม่กี่ที ฮูหยินก็เริ่มอารมณ์เสียแล้ว…”

แต่หลี่รั่วอวี๋จะยอมฟังคำอธิบายของซูเหมยได้อย่างไร เมื่อครู่ที่ถูกกระชากผม หนังหัวถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ ความห้าวหาญที่หอเรียนในอดีตเป็นเพียงคำลืออย่างนั้นหรือ นางกระโจนไปกำผมของซูเหมยไว้ทันที แล้วกระชากอย่างแรง

ซูเหมยไม่ทันระวัง ถูกกระชากให้ก้มหัวลง เจ็บจนร้องไม่หยุด

ซูซิ่วกับหล่งเซียงรีบเข้าไปดึงตัวหลี่รั่วอวี๋ออกมา ในขณะที่กำลังวุ่นวาย ฉู่จิ้งเฟิงก็เดินเข้าห้องมาพอดี เขาขมวดคิ้วมองหลี่รั่วอวี๋ขี่อยู่บนหลังซูเหมย แล้วยื่นแขนไปยกตัวนางขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเช้านี้นายบ่าวจึงตีกันจนเป็นแบบนี้” ฉู่จิ้งเฟิงถามด้วยเสียงเย็นชา

ซูเหมยถูกกระชากจนผมหลุดลุ่ย พูดด้วยเสียงสะอื้น “บ่าวกำลังหวีผมให้ฮูหยิน ฮูหยินอาจจะอารมณ์ไม่ดี จึงตีบ่าวโดยไม่พูดไม่จา…”

หล่งเซียงคิดว่าซูเหมยยังโชคดี อย่างน้อยก็ไม่เหมือนคุณหนูสามหลี่เสวียนเอ๋อร์ที่ผมหลุดไปกระจุกหนึ่ง จึงรีบพูดแทนคุณหนูรองของตนเอง “คุณหนู…ฮูหยินนางไม่มีทางลงมือโดยไร้สาเหตุ เจ้าต้องทำอะไรให้ฮูหยินไม่พอใจแน่นอน…”

“ไม่พอใจก็ลงมือตีคนหรือ” ฉู่จิ้งเฟิงตัดบทคำพูดแย้งของหล่งเซียง ถลึงตามองหลี่รั่วอวี๋

หลังจากโบกมือไล่บ่าวเหล่านั้นออกไปแล้วจึงพูดเสียงแข็งว่า “หลี่รั่วอวี๋ ที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์สกุลหลี่ของเจ้า คนเป็นนายไม่พอใจก็ลงมือ นั่นเป็นวิธีของเจ้าถิ่นกักขฬะ เจ้าเป็นฮูหยินซือหม่า ไปลงมือทำโทษบ่าวไพร่เองได้อย่างไร”

เขาย่อมไม่รู้ถึงการกระทำของซูเหมย คิดไปว่าหลี่รั่วอวี๋โมโหส่งเดช เขาเคยเห็นคนปัญญาอ่อนบางคนบนถนนอารมณ์ไม่ดีก็ทุบตีคนส่งเดช ป่าเถื่อนราวกับสัตว์ป่า คิดถึงหลี่รั่วอวี๋ว่ามีทีท่าจะเป็นเช่นนี้ ใจเขาก็รู้สึกเจ็บ แต่ตัดสินใจว่าจะไม่ปล่อยตามใจนาง จนต่อไปหนักข้อกว่าเดิม

คำพูดใจดำโหดร้ายนี้หลี่รั่วอวี๋ไม่ค่อยเข้าใจ แต่นางรู้ว่าเขาโกรธแล้ว ความน้อยเนื้อต่ำใจของนางยังไม่คลายไปจึงพูดติดสะอื้นว่า “หวีผมให้รั่วอวี๋… เจ็บๆ…เจ็บมาก”