ทดลองอ่าน สะดุดรักร้อยโล บทที่ 4 – บทที่ 5

การวิ่งออกกำลังกายกับเทพบุตรเป็นกิจวัตรประจำวันของภาพฟ้าไปเสียแล้ว หลังจากนั้นเธอกับเขาก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว ก่อนจะมานั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกับปุริมและปุรีอีกครั้งตอนเจ็ดโมงครึ่ง แล้วถึงจะเดินทางมาทำงาน

ภาพฟ้านั่งทำหน้าเซ็งเป็ดอยู่ในรถร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว ตาสวยกวาดมองถนนบนทางด่วนที่เธออุตส่าห์จ่ายเงินหลบรถติดจากเส้นทางปกติ ทว่ากลับมีการจราจรที่แย่ไม่ต่างกันเลยสักนิด รู้อย่างงี้สู้ติดรถเทพบุตรออกมา แล้วให้เขาหย่อนเธอลงแถวรถไฟฟ้าเหมือนตอนโฟล์กสวาเกนลูกรักยังซ่อมไม่เสร็จดีกว่า เพราะบริษัทแฟตบอมบ์ก็ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ทำงานของเธอมากนัก ห่างกันเพียงสองสามสถานีรถไฟฟ้าเท่านั้น ขืนเธอเข้างานสายบ่อยๆ แทนคุณจะได้สงสัยกันพอดีว่าทำไม แล้วถ้าความลับแตกโพละล่ะก็…

ซวยกันหมด

กว่าจะฝ่ารถติดมาถึงบริษัทได้เล่นเอาภาพฟ้ากุมขมับไปเจ็ดแปดรอบ เธอยิ้มแย้มทักทายคุณ ‘มีนา’ พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ เห็นเจ้าหล่อนส่งยิ้มกลับมาท่าทางดูแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั่งสาวเท้าเข้ามาในห้องทำงานที่แทนคุณจัดไว้เพื่อให้เธอสะดวกสบายมีพื้นที่ส่วนตัวในบริษัท โดยโยนตำแหน่งพนักงานขายและที่ปรึกษาสมาชิกให้บังหน้า แน่นอนว่าพนักงานเฮลตี้เรียลหลายคนรู้ว่าเธอไม่ใช่คนวิ่งหาลูกค้า แต่ด้วยชื่อเสียงที่พอมีจากฐานแฟนคลับในเพจทำให้ลูกค้าเลือกที่จะวิ่งเข้าหาหญิงสาวไม่หยุด ทุกคนจึงหมดข้อครหาไปโดยปริยาย

พอเห็นกุหลาบช่อโตวางอยู่บนโต๊ะกลางห้องภาพฟ้าก็รู้ทันทีว่าทำไมมีนาถึงส่งยิ้มแปลกๆ แบบนั้นมาให้ มือบางหยิบช่อดอกไม้มาค้นหาการ์ดว่าใครเป็นผู้ส่ง ก่อนจะช็อกไปกับข้อความที่เห็น

‘Love you From Taenkun’

เทรนเนอร์สาวขมวดคิ้วหน้ายุ่งเพราะนึกไม่ออกว่าวันนี้เป็นวันพิเศษอะไร ทำไมแทนคุณถึงจะต้องส่งดอกไม้ช่อโตพร้อมกับเขียนข้อความบอกรักให้เธอด้วย พอคิดจะออกไปถามคุณมีนาก็คาดว่าสาวเจ้าไม่น่าจะรู้แน่ เพราะขนาดตัวเธอเองแท้ๆ ยังไม่รู้เลย

เข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงตรง เป็นจังหวะเดียวกันกับประตูห้องทำงานของภาพฟ้าถูกใครบางคนผลักเปิดเข้ามา โดยสาวเจ้าไม่ต้องเงยหน้าไปดูเลยว่าคนที่สามารถเดินเข้าและออกห้องเธอได้แบบไม่ต้องเคาะประตูเป็นใคร

“เที่ยงแล้วนะ ขืนฟ้ายังไม่หยุดทำงานทางกรมแรงงานได้ขอมาตรวจสอบบริษัทแทนกันพอดี”

หญิงสาวปิดแฟ้มเอกสารลงพลางเงยหน้ามองผู้พูดตาเป็นประกาย

“ดอกไม้เมื่อเช้าสวยมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“สุขสันต์วันครบรอบที่เราเจอกันครั้งแรกนะครับ ฟ้าคงจะจำไม่ได้”

“ใครว่าล่ะ” ภาพฟ้ารีบปฏิเสธแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ เพราะพอเธอเห็นแทนคุณให้ดอกไม้พร้อมเขียนคำหวานมาซะขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องฉุกคิดว่าต้องเป็นวันสำคัญอะไรสักอย่าง เธอเลยวานให้มีนาสั่งดอกไม้จากทางร้านมาเตรียมรอให้เขาแล้ว มือเรียวเอื้อมหยิบกล่องสีดำที่วางหลบไว้อยู่ใต้โต๊ะ โดยด้านในมีช่อดอกกุหลาบหลากสีซ่อนอยู่ขึ้นมายื่นให้คนตรงหน้าพร้อมกับฉีกยิ้มโชว์ฟันเรียงสวย

ให้มาให้กลับไม่โกง

“สุขสันต์วันครบรอบที่เราเจอกันค่ะ”

ภาพฟ้ายื่นช่อดอกไม้ให้กับคนตรงหน้า เห็นเขาพยายามแหวกหาการ์ดข้อความ คงหวังว่าจะได้เห็นคำหวานเหมือนกันสินะ แต่เปล่าเลย เธอสั่งให้ทางร้านเขียนแค่ว่า ‘ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งเท่านั้น’ มีนาทำหน้าที่เสร็จก็เดินกลับออกไปพักเที่ยงตามเวลา ทั้งห้องจึงเหลือเพียงเธอกับแทนคุณสองคนอีกครั้ง

“ว้า…เมื่อไหร่ฟ้าจะยอมใจอ่อนให้แทนสักทีนะ”

“แทนพูดเหมือนว่าไม่มีใครรู้เรื่องของเราเลยอย่างนั้นแหละ” ภาพฟ้าพูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้พลางหยิบกระเป๋าแบรนด์หรูมาสะพายเข้าหัวไหล่

“มันไม่เหมือนกันนี่ครับ แทนอยากได้ความชัดเจนมากกว่าที่พวกเราเป็นอยู่ตอนนี้นะฟ้า”

“โอเคค่ะโอเค…เอาไว้ฟ้าจะพิจารณานะคะ แต่ตอนนี้เราไปหาข้าวเที่ยงกินกันก่อนดีกว่าไหม ไส้ลูกจ้างกิ่วจะแย่แล้วค่ะท่านประธาน”

“ไหนๆ ใครลูกจ้าง แทนเห็นแต่ว่าที่เมียท่านประธานในอนาคตยืนอยู่ตรงเนี้ย”

“หง่อว…ไปกันเถอะค่ะ ฟ้าหิวข้าวแล้ว”

แทนคุณส่ายหัวท้อใจกับว่าที่แฟนสาว เพราะพอเขาถามถึงเรื่องการคบหากันทีไรเจ้าตัวก็จะบ่ายเบี่ยงแบบนี้ตลอด ตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากเร่งรีบอะไรเจ้าหล่อนนักหรอก แม้ว่าเวลามันจะสมควรมานานแล้วก็เถอะ แค่บางครั้งเขาก็อยากได้ความมั่นใจเหมือนกันว่าสรุปแล้วทุกวันนี้เขากับภาพฟ้าเป็นอะไรกันแน่ มันเป็นความพิเศษที่มากกว่าการเป็นเพื่อนกัน แต่ก็ยังไม่พัฒนาไปใกล้คำว่าแฟนเสียที

แล้วแบบนี้เขาจะหยุดรักสนุกไปเพื่ออะไร