ทดลองอ่าน สะดุดใจลงเอยรัก บทที่ 2

“อ้าว น้องเป็ด” เขาทักทายเธอด้วยรอยยิ้มดีใจ รอยยิ้มนั้นดูไม่เปลี่ยนไปเลย “สบายดีไหมเรา”

ชนาพรแย้มยิ้มตอบ “สบายดีค่ะ โหย…ไม่ได้เจอพี่ภูนานมากเลย สบายดีนะคะ?”

“พี่สบายดี แล้วนี่น้องเป็ดมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”

“อ๋อ พอดีเป็ดมาคุยธุระค่ะ แล้วพี่ภูล่ะคะมาทำอะไรแถวนี้”

“พี่แวะมาหาลูกค้าน่ะ แต่เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อยเลยมาหากาแฟดื่ม ไม่งั้นได้คุยกับลูกค้าเป็นภาษามนุษย์ต่างดาวแน่ๆ” พูดจบก็ขำนำร่องให้คู่สนทนาขำตาม

“แบล็กค็อฟฟี่ฮันนี่ได้แล้วค่ะ”

เสียงใสจากพนักงานในร้านดึงความสนใจของชนาพรไปจากภูมิน เธอหันหลังเดินไปหยิบแก้วกาแฟพลาสติกที่ทำจากพืช และไม่ลืมกล่าวคำขอบคุณ

“เป็ดต้องขอตัวก่อนนะคะพี่ภู ดีใจที่ได้เจอกันนะคะ”

“อืม ยินดีที่ได้เจอกัน” ภูมินพยักหน้าพลางยิ้มตอบเธอมา “เอ่อ เดี๋ยวก่อนน้องเป็ด!”

เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้คนที่เตรียมผลักประตูออกไปนอกร้านหันกลับไป

“พี่ขอไลน์เราไว้หน่อยได้ไหม”

หลังแยกจากภูมินแล้ว คนรีบร้อนจึงจ้ำอ้าวไปยังลานจอดรถทันที เนื่องจากถูกเพื่อนสาวทั้งสองโทรตามไม่หยุด เลยไม่ทันระมัดระวังชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเข้า เป็นเหตุให้กาแฟในแก้วที่ถืออยู่กระฉอกใส่เสื้ออีกฝ่ายเลอะเป็นวงกว้าง ริมฝีปากสีส้มอิฐถึงกับเปิดอ้าค้าง มองสำรวจคราบสกปรกสีน้ำตาลบนเชิ้ตสีขาวสะอาดด้วยแววตาตื่นตระหนก

“Oops! ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ” มือสวยยกไหว้ปลกๆ ก่อนจะเงยหน้ามาเห็นว่าใครคือคู่กรณีของตัวเองเต็มตา “ฉันไม่ได้ตั้ง…นาย!”

แทนคุณหลุดคำสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นเสื้อตัวเก่งของเขามีรอยเปื้อน พอยิ่งรู้ว่าคนนิสัยซุ่มซ่ามไม่ใช่ใครอื่นไกล ไฟโทสะก็แทบจะพวยพุ่งออกมาจากกลางกะโหลกเสียให้ได้ ทำไมหนอทำไม เจอเจ้าหล่อนทีไร เขาถึงซวยทุกที

“ยายเป็ด! เธออีกแล้วเหรอ” แทนคุณชักสีหน้าใส่อีกฝ่าย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ชนาพรยอมรับผิดอย่างไม่ขัดขืน และพร้อมจะชดใช้ค่าเสียหายให้คู่กรณีเต็มอัตรา แต่พอเห็นคนตัวสูงทำหน้ายักษ์ใส่ เธอเลยนึกหมั่นไส้กลอกตามองบนกลับบ้าง ปัดโธ่! แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวมันจะราคาเท่าไหร่กันเชียว “นายจะให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามา ฉันกำลังรีบ”

“สามหมื่นสี่”

“สามหมื่นสี่!” ชนาพรตกใจเบิกตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศพลางทวนราคาที่เธอได้ยินอีกครั้ง “จะบ้าเหรอ แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดาเนี่ยนะ”

“Balenciaga รุ่น double-faced cotton shirt สีขาวไซส์สี่สิบสี่” แทนคุณเอ่ยเสียงเรียบ ไม่คิดสนใจอาการตื่นตระหนกของหญิงสาวตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

ติดแบรนด์! ใส่ยี่ห้อธรรมดาจะตายหรือยังไง

ชนาพรแอบค่อนขอดคู่กรณีของตัวเองอยู่ในใจพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือแล้วหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา หมายจะกดเปิดแอพพลิเคชั่นธนาคารเตรียมโอนค่าเสียหายชดใช้ให้กับอีกฝ่าย ใบหน้าที่แสดงความอวดดีเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเรียบตึง ทว่าในใจกำลังโอดครวญอย่างหนัก มันจบแล้ว ฉายาทะเลเกลือที่เพื่อนสนิทมอบให้สมัยก่อร่างสร้างตัวกำลังจะถูกทำลายลงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เพราะเธอกำลังจะจ่ายเงินซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ภายนอกดูสุดแสนธรรมด๊าธรรมดา แต่สนนราคาอยู่ที่สามหมื่นสี่พันบาทถ้วน

“เลขบัญชี?”

แทนคุณขมวดคิ้วนิ่วหน้า “เลขบัญชีอะไร”

“ก็เลขบัญชีของนายไง ฉันจะโอนเงินให้” ชนาพรอธิบายให้คนเข้าใจอะไรยากฟัง ก่อนจะปิ๊งไอเดียประหยัดเงินในกระเป๋าสตางค์ได้กะทันหัน “แต่ถ้านายอยากจะให้ฉันซัก…”

“ไม่” แทนคุณพูดแทรกทันที เขาไม่คิดจะฟังข้อเสนอของเธอจนจบประโยค