ทดลองอ่าน สะดุดใจลงเอยรัก บทที่ 3

บทที่ 3

นมใหญ่เดี๋ยวก็ยาน นมกระดานสิยั่งยืน

วันศุกร์ เวลา 14:00 น.

เข็มนาฬิกาบอกเวลาบ่ายสองโมง ชนาพร ภาพฟ้า และเทพบุตรได้เดินทางมาถึงรีสอร์ตหรูระดับห้าดาวของจังหวัดกระบี่ เพื่อเตรียมตัวเป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานมงคลสมรสของนัชชารีกับราเชดมหาเศรษฐีบ่อน้ำมันที่จะจัดขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้ ทันทีที่ว่าที่เจ้าสาวของงานหันมาเห็นเพื่อนสมัยเรียนทั้งสองกำลังลากกระเป๋าสัมภาระเข้ามาบริเวณล็อบบี้ของรีสอร์ต ก็ผละออกจากแก๊งเพื่อนเจ้าบ่าวมาต้อนรับ เพราะรู้ว่ากว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เริ่มจากนั่งเครื่องบินเหินฟ้าจากกรุงเทพฯ เป็นชั่วโมง ต่อด้วยนั่งรถตู้มายังท่าเรือยี่สิบห้านาที สุดท้ายลงสปีดโบ๊ตข้ามฟากอีกยี่สิบนาทีกว่าจะฝ่าผืนน้ำเค็มมาถึงเกาะ แม้ว่าเจ้าบ่าวของงานจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด แต่การเดินทางที่อาจไม่สะดวกสบายและใช้เวลายาวนานทำให้เจ้าของงานรู้ดีว่าแขกทุกคนที่บุกน้ำลุยทรายมาร่วมเป็นสักขีพยานรักครั้งนี้มาด้วยหัวใจ

“กรี๊ด…ฉันกำลังรอพวกแกอยู่พอดีเลย” นัชชารีสวมกอดชนาพรกับภาพฟ้าด้วยความดีใจ ก่อนจะหันไปหาเทพบุตร หนุ่มอ้วนร้อยกิโลกรัมที่เปลี่ยนตัวเองจนหุ่นฮอตปรอทแตกซึ่งเป็นสามีของภาพฟ้า “สวัสดีค่ะคุณเทพ ฟ้าบอกชาว่าคุณยุ่งมาก ขอบคุณนะคะที่สละเวลามาร่วมงานแต่งชากับราเชด”

“ด้วยความยินดีครับคุณชา”

พอเห็นว่าเทพบุตรขอตัวไปคุยงานทางโทรศัพท์ ว่าที่เจ้าสาวจึงอมยิ้มน้อยๆ อย่างมีเลศนัย แล้วใช้มือป้องปาก กระซิบกระซาบข้างหูภาพฟ้า “ที่นี่บรรยากาศโรแมนติกมาก เหมาะจะปั่มปั๊มทายาทปกรณ์เกียรตินะแก อย่าปล่อยโอกาสเชียว”

“อพิโธ่! ดีไม่ดีแกจะท้องป่องก่อนฉันนะชา” ภาพฟ้าแซวคืน ทำให้ว่าที่เจ้าสาวหน้าเห่อแดง ก่อนจะหันไปหาเพื่อนสาวข้างกาย “จริงไหมเป็ด”

ชนาพรรับรู้ถึงปัญหาการมีลูกยากของภาพฟ้ามาโดยตลอดทำเพียงไหวไหล่ ไม่แสดงความเห็น

“แล้วแกล่ะเป็ด เมื่อไหร่จะท้องป่อง เอ๊ย! พาผู้ชายมาอวดเพื่อนบ้าง”

“คุยกันอยู่สองคนทำไมวกมาหาฉันได้วะ” ชนาพรมองบนใส่คนถาม

ในขณะเดียวกันภาพฟ้ากับนัชชารีเป็นต้องหัวเราะหัวไห้ทุกครั้งยามพูดเรื่องผู้ชายกับเพื่อนคนนี้ สนุกตรงได้เห็นอาการเหวี่ยงเบอร์สามของเจ้าหล่อนนี่แหละ

“ว่ายังไงไอ้เป็ด เมื่อไหร่แกจะเลิกหวงความโสดเสียที”

“ไม่ได้หวงเลยเว้ย แต่จะมีผู้หญิงสักกี่คนบนโลกโชคดีเหมือนกับพวกแกกันยะ การจะหาผู้ชายหน้าตาและจิตใจดี มีนิสัยรวย สำหรับฉันมันยากยิ่งกว่าปั่นจักรยานจ่ายตลาดไปดาวอังคารเข้าใจไหม”

“อะไรจะยากเย็นแสนเข็ญขนาดนั้น”

“เออ! ยากมาก” ชนาพรโต้กลับนัชชารีทันควัน “และจงรู้กันเอาไว้ด้วย ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชายหรอก ฉันก็ท้องป่องได้”

“ยังไง” ภาพฟ้าและนัชชารีถามออกมาพร้อมกัน

“ก็ไม่…” ชนาพรขยับปากเป็นคำว่า ‘ขี้’ แบบไม่มีเสียงต่อท้าย เพราะรู้ว่ามันเป็นคำไม่สุภาพ ไม่เหมาะที่จะพูดออกมากลางที่สาธารณะ “…ไง”

“อี๋! ไอ้เป็ด!” ภาพฟ้ากับนัชชารีผสานเสียงกันขานชื่อเพื่อนสาวตัวแสบ ก่อนทั้งสามคนจะพากันหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง