ทดลองอ่าน สะดุดใจลงเอยรัก บทที่ 5

แทนคุณแอบชื่นชมสาวเจ้าในใจว่าหัวไว เมื่อเธอตอบรับจุมพิตร้อนแรงจากเขาอย่างดูดดื่ม ทรวงอกเต่งขนาดกำลังดีถูกมือของเขาบีบเคล้นอย่างรู้งาน ส่วนมืออีกข้างกำลังไล้เข้าใต้แม็กซี่เดรสสีขาวที่หญิงสาวสวมใส่ ทว่าเสียงร้องแหบพร่าของเธอฉุดสติสัมปชัญญะที่คงเหลืออยู่แสนน้อยนิดของเขาให้กลับคืนมา

“ปล่อยฉันไปเถอะ”

“ฉันขอโทษ”

คนเผลอปล่อยให้สัญชาตญาณดิบเข้าครอบงำลืมตาโพลง ยอมถอยออกไปโดยง่าย แต่ยังดีหน่อยที่เขายื่นมือมาช่วยพยุงเธอลุกขึ้นไปด้วย นึกว่าจะไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเองเสียแล้ว

“ที่พักเธออยู่โซนไหนล่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปเป็นเพื่อน”

คนแก้มแดงแปร๊ดหาใช่เพราะฤทธิ์เหล้าแต่เป็นเพราะฤทธิ์รักส่ายหัวพึ่บพั่บ “ไม่ต้อง ฉะ…ฉันกลับเองได้”

“ยืนยังจะล้ม อย่าปากเก่งนักเลย” แทนคุณดีดนิ้วใส่หน้าผากหญิงสาวจนเธอสะดุ้งโหยง

“โอ๊ย! เจ็บน้า”

“บอกมาไวๆ ฉันพาเธอไปส่งแล้วจะได้กลับมาพักเหมือนกัน” ชายหนุ่มอธิบายพลางสะบัดศีรษะน้อยๆ เพราะเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมา สงสัยเขาจะโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานเข้าแล้ว

“ไม่บอก”

“นี่ยายเป็ด! เธอไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ที่ดื้อแล้วจะน่ารักน่าเอ็นดู”

ชนาพรเชิดหน้าสู้ “ก็ไม่ต้องรัก ไม่ต้องเอ็นดู”

“ปากดี”

“แล้วจะทำมาย นายจะทำมายฉัน”

ท่าทางยียวนทำให้แทนคุณเริ่มหัวเสีย ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนสมองเขาจะปิ๊งไอเดียจัดการกับยายเด็กดื้ออายุยี่สิบกว่าขวบได้ “ก็ไม่ทำไมหรอก ฉันแค่จะค้นตัวเด็กหัวดื้อ ล้วงดูมันทุกซอกทุกมุมจนกว่าจะหาคีย์การ์ดเจอ”

มันไม่ใช่แค่คำขู่เมื่อคนตัวสูงกว่าย่างกรายเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ

ชนาพรชี้หน้าออกปากด่าอีกฝ่ายปาวๆ “หยุดนะ! ไอ้โรคจิต อ้ายหื่นกาม ไอ้ๆ…”

“พอๆ จะด่าฉันเอาโล่ทองคำหรือยังไง” มือหนายกปราม และใช้สายตาสำรวจผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้งอย่างถี่ถ้วน การที่เธอไม่ยอมบอกโซนห้องพักกับเขาเสียทีอาจมีเหตุผลอื่นที่นอกจากกลัวเขาทำมิดีมิร้ายเจ้าหล่อนก็เป็นได้ อย่างเช่น… “นี่ ถ้าเธอจำทางกลับห้องพักตัวเองไม่ได้ บนคีย์การ์ดมันมีรหัสโซนกับหมายเลขห้องบอกอยู่นะ เดี๋ยวฉันช่วยดูเอาไหม”

“ชิ ไม่ต้องทำมาเป็นคนใจดีเลยนะ” ชนาพรแว้ดใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด พยายามค่อนขอดเขาในใจว่าสร้างภาพ แต่ลึกลงในความรู้สึกของเธอแล้ว ความดีใจกับความเสียใจกำลังตบตีกันอีนุงตุงนัง หัวใจของเธอบีบตัวแน่น ยิ่งเขาทำดีด้วยมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งจะตัดใจจากเขายากขึ้นเท่านั้น ฉะนั้นอย่ามาทำดีกับเธอให้มาก สำหรับคนแอบรักแล้วแค่เขายิ้มให้ตามมารยาทมันก็คือความหวัง

แทนคุณขมวดคิ้วยู่ย่น ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเกิดอารมณ์ดราม่าอะไรขึ้นถึงได้ทำหน้าเบะราวกับจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ เขานิ่งมองอากัปกิริยาของหญิงสาว เธอหันหลังขวับเหมือนกลัวว่าเขาจะเห็นอะไรบางอย่าง และพยายามเกร็งขาเดินกลับให้ตรงเส้นทางมากที่สุด ทว่าเพียงสามก้าวก็หงายหลังล้มลงมาหลับปุ๋ยในอ้อมแขนกำยำที่เปิดอ้ารอรับร่างคนเมาเอาไว้อยู่แล้ว

“เหอะ ให้มันได้อย่างนี้สิน่า”

ริมฝีปากหนาขยับบ่นอุบอิบใส่ผู้หญิงที่หลับน็อกคาแขนตัวเอง ก่อนจะสังเกตเห็นเม็ดน้ำตาเล็กๆ เอ่อออกมาจากหัวตาของเธอ แม้เขาจะไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายมากนักว่าเหตุใดถึงต้องเสียน้ำตา ทว่าปลายนิ้วหนาก็เช็ดมันออกให้คนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบาแล้วช้อนร่างคนเมาอุ้มขึ้นมา

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ตุลาคม 64)