ทดลองอ่าน สานวาสนากับท่านอาของอดีตคู่หมั้น บทที่ 147-148

สีหน้าจีผิงเหลียนก็พลอยเริ่มไม่น่ามอง แววตานางกระเพื่อมไหว คิดหาแผนการรับมืออย่างเร่งด่วน แต่ในสมองกลับว่างเปล่า เหลือเพียงความหวาดหวั่นสับสน

ที่สุดแล้วชายาก่วงเสียนอ๋องก็อาบน้ำร้อนมามากกว่า เรื่องมาถึงขั้นนี้นางก็ตัดสินใจได้เด็ดขาดแล้ว

“นางเด็กเลวอย่างเจ้าพลอยทำให้พี่สาวเจ้าเสียคนไปด้วย!” นางฟาดฝ่ามือลงบนหน้าจีผิงเจวียนไปหนึ่งฉาดด้วยสีหน้าเศร้าสลด เดือดดาล และยังมีความผิดหวังจากมารดาผู้รักและเมตตา

จีผิงเจวียนถูกฝ่ามือนี้ทำเอามึนงง

แม้นางจะเป็นบุตรสาวสายรอง แต่จะอย่างไรก็เป็นบุตรสาวของท่านอ๋อง ยามอยู่ที่บ้านเกิด นอกจากต้องเอาใจมารดาใหญ่กับพี่สาวสายตรง เวลาออกนอกจวนนางมิใช่ล้วนเดินยืดอกเชิดหน้าหรือไร ครั้งนี้นางคิดหาวิธีตามมาเมืองหลวงก็เพื่อวางแผนเผื่อการแต่งงานของตนเอง วันนี้ถูกตบหน้าต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้จะให้นางกู้หน้าอย่างไร

“ข้าปฏิบัติต่อเจ้าราวบุตรสาวในอุทร เลี้ยงเจ้าไว้ข้างกาย ให้เจ้าได้เล่าเรียนเหมือนกับพี่สาวสายตรงของเจ้า ของกินของใช้ก็มีให้เจ้าอย่างไม่ขาดแคลน เหตุใดเจ้ายังสลัดสันดานต่ำช้าจากมารดาแท้ๆ ของเจ้าไม่หลุดเสียที!” ชายาก่วงเสียนอ๋องตวาดตำหนิเสียงดัง หยิบเอาลักษณะท่าทางของชายาอ๋องออกมา ในท่าทางนี้ยังคงมีความผิดหวังเสียใจของผู้เป็นมารดาอยู่เช่นเดิม

เมื่อถูกเอ่ยถึงมารดาบังเกิดเกล้า จีผิงเจวียนก็ขอบตาแดงก่ำอย่างรวดเร็ว ความอดสูและความเดือดดาลไม่มีที่ให้เก็บซ่อน ทว่านางกลับไม่มีสิทธิ์โต้เถียงแม้แต่คำเดียว

ชายาก่วงเสียนอ๋องหยิบผ้าเช็ดหน้าซับหางตาก่อนมองไปยังกู้เจี้ยนหลี ไม่ได้เอ่ยคำใด ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วถึงเอ่ยขึ้น

“ข้ามาเมืองหลวงคราวนี้ไม่ควรพานางมาด้วยเลย ทำให้ท่านหญิงกับหัวหน้าจีไม่สบายใจแล้ว ข้าอบรมสั่งสอนไม่เข้มงวดเอง ในใจรู้สึกผิดนัก จะทุบตีจะลงโทษก็สุดแล้วแต่สกุลกู้ ต่อให้ตีนางจนตาย ข้าก็ไม่มีความไม่พอใจแม้เพียงกระผีกเดียว!”

บนหน้ากู้เจี้ยนหลีมีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้มีอารมณ์รุนแรงจนเกินควร นางกล่าวว่า “ท่านเอ่ยหนักไปแล้ว ผู้น้อยอย่างข้ารับการขออภัยจากท่านไม่ไหว ส่วนคุณหนูห้าของจวนท่าน…นางเป็นคนในจวนท่าน ข้าไม่มีเหตุผลให้ตีนางให้ตาย นางควรได้รับโทษอย่างไรย่อมต้องยึดตามกฎตระกูลของจวนท่าน แม้ข้าจะอยู่ในเมืองหลวง กลับเคยได้ยินข่าวมาช้านานว่าท่านดูแลบ้านได้เป็นอย่างดี กฎตระกูลของจวนท่านยิ่งเข้มงวดกวดขัน มอบให้ท่านจัดการ ข้าย่อมจะวางใจ”

กู้เจี้ยนหลีไม่ห่วงแม้แต่น้อยว่าชายาก่วงเสียนอ๋องจะปล่อยจีผิงเจวียนไป จีผิงเจวียนเป็นเพียงบุตรสาวสายรอง วันนี้ทำให้จีผิงเหลียนเดือดร้อนไปด้วย ชายาก่วงเสียนอ๋องจะละเว้นนางง่ายๆ ได้อย่างไร มารดาใหญ่มีวิธีจัดการกับบุตรสาวสายรองอยู่ถมถืดไป

ส่วนจีผิงเหลียนนั้น กู้เจี้ยนหลีมองอีกฝ่ายปราดหนึ่ง

นางไม่ได้คิดจะจัดการกับจีผิงเหลียนด้วยระดับเท่ากับที่แก้เผ็ดจีผิงเจวียน อย่างน้อยวาจาเหล่านั้นก็ไม่ใช่จีผิงเหลียนพูดจริงๆ เรื่องในวันนี้เพียงพอจะทำให้อีกฝ่ายขายหน้าแล้ว ช่วงที่อยู่ในเมืองหลวงนี้จะต้องไม่มีความสุขอย่างแน่นอน ส่วนว่าวันหน้าอีกฝ่ายจะกู้ชื่อเสียงกลับคืนได้หรือไม่ นั่นก็ต้องดูความสามารถของตัวจีผิงเหลียนเองแล้ว

กู้เจี้ยนหลีมองไปยังจีอู๋จิ้ง พลันเห็นเขามีสีหน้าไม่สู้ปกตินัก ก้นบึ้งดวงตาปรากฏประกายแดงก่ำแปลกประหลาด

ชั่วพริบตาถัดมาขันทีที่อยู่ห่างไปไกลพลันเปล่งเสียงเล็กแหลมร้องลั่น “มีมือสังหาร! คุ้มกันฝ่าบาท…”