ทดลองอ่าน สานวาสนากับท่านอาของอดีตคู่หมั้น บทที่ 147-148

จีผิงเหลียนกับจีผิงเจวียนนั่งอยู่ในรถม้าที่มุ่งหน้ากลับบ้าน คนทั้งสองนั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร พวกนางสองคนล้วนมีอาการใจลอย ในดวงตามีโทสะและความเคียดแค้นแฝงอยู่

รถม้าโคลงเคลง จีผิงเหลียนยันผนังรถม้าประคองตัว นางเก็บใจที่ล่องลอยกลับมา มองไปยังน้องสาวที่อยู่ด้านข้างแล้วเอ่ยปากอย่างอดสงสารไม่ได้

“เรื่องวันนี้บานปลายจนกลายเป็นเช่นนี้ เจ้าอย่าได้โทษที่ท่านแม่ตบเจ้าเลย”

จีผิงเจวียนยิ้มเยาะตนเอง กล่าวว่า “มีวาจานี้จากพี่หญิง ผิงเจวียนสบายใจขึ้นมากแล้ว ทุกอย่างที่ผิงเจวียนทำลงไปก็เพื่อทำให้พี่หญิงเบิกบานใจเท่านั้นเอง”

จีผิงเหลียนมองใบหน้าที่ถูกตบจนบวมของจีผิงเจวียนแล้วเริ่มจะใจอ่อน นางผ่อนน้ำเสียงให้อ่อนลงแล้วกล่าวว่า “เจ้าวางใจเถอะ พี่รู้ความคิดของเจ้า หลังกลับถึงบ้านท่านแม่ต้องลงโทษเจ้าแน่ เจ้าอย่าได้นึกตำหนิว่าพี่ไม่ช่วยขอความเมตตาแทนเจ้า แต่เรื่องนี้จะไม่แล้วกันไปแค่นี้แน่นอน”

จีผิงเจวียนมองนางด้วยความประหลาดใจ “พี่หญิงพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร แต่ว่ากู้เจี้ยนหลีในยามนี้ไม่ได้ตกยาก จะแตะต้องนางง่ายๆ ไม่ได้!”

“เจ้ากลัวนาง แต่ข้าไม่กลัว” จีผิงเหลียนยิ้มเย็น “จะถึงเทศกาลปีใหม่แล้ว ทูตจากแคว้นต่างๆ กำลังเดินทางมา พระราชบัลลังก์ของฝ่าบาทไม่มั่นคง ความทะเยอทะยานของพวกต่างแคว้นมีไม่น้อยมาแต่ไหนแต่ไร ปีนี้ฝ่าบาทจะต้องทรงต้อนรับทูตจากต่างแคว้นเป็นอย่างดีแน่นอน หากคนเถื่อนจากต่างแคว้นกลุ่มนั้นร้องขอสตรีนางหนึ่งจากฝ่าบาท…”

จีผิงเจวียนอ้าปากค้าง มองพี่สาวสายตรงของตนเองด้วยความตกตะลึง นางพลันค้นพบว่าเมื่อก่อนตนเองหาได้มองพี่สาวผู้นี้ออกปรุโปร่ง พี่สาวผู้นี้ร้ายกาจกว่าที่นางคิด

กู้เจี้ยนหลีที่ถูกสองพี่น้องสกุลจีวางแผนเล่นงานไม่ได้ล่วงรู้เรื่องนี้โดยสิ้นเชิง นางกำลังมองเถาซื่อด้วยอาการตกตะลึงขณะเอ่ยถาม

“ข้าไม่ได้ฟังผิดไปกระมัง ใครนะเจ้าคะ หรงฮูหยินสู่ขอให้ใคร”

ในใจเถาซื่อสับสนอลหม่านไปหมดแล้วเช่นกัน นางกล่าวว่า “ไม่ได้ว่ากล่าวสู่ขออย่างชัดเจน เพียงแต่ถ้อยคำที่หรงฮูหยินพูดกับข้าตามลำพังเป็นความหมายนั้น! ต้องการสู่ขอพี่สาวเจ้าให้ซื่อจื่อน้อยของสกุลหรง ยามนี้สองแม่ลูกยังอยู่ในโถงด้านข้างอยู่เลย!”

ซื่อจื่อน้อยสกุลหรง? หรงหยวนโย่ว?

ในห้วงสมองกู้เจี้ยนหลีมีแต่ภาพเจ้าหนูน้อยที่ตามหลังต้อยๆ ในสมัยเด็ก ตอนยังเล็กหรงหยวนโย่วร่างกายอ่อนแอ ตัวผอมบางกว่าเด็กวัยเดียวกันพอสมควร ดูไปแล้วเป็นคนเงียบๆ เรียบร้อยละมุนละม่อม

ขณะกู้ไจ้หลีได้ข่าวก็มึนงงเช่นกัน นางยุ่งมาทั้งวัน เพิ่งจะอาบน้ำคลายความเหนื่อยล้า เปลี่ยนมาสวมชุดสะอาดตัวนุ่ม นั่งเขียนคิ้วอยู่หน้าคันฉ่องอย่างง่วงงุน ครั้นได้ยินคำรายงานจากจี้ชุนผู้เป็นสาวใช้ มือนางก็หยุดชะงักจนวาดคิ้วเบี้ยวแล้ว

“คุณหนู ซื่อจื่อน้อยสกุลหรงต้องการพบท่านเจ้าค่ะ…จะพบหรือไม่เจ้าคะ” จี้ชุนถาม

กู้ไจ้หลีหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคิ้วที่วาดเบี้ยวอย่างระมัดระวังก่อนบอกด้วยเสียงอ่อนโยน “พบ เจ้าไปเชิญเขาเข้ามา”

“หา?” จี้ชุนนึกสงสัยว่าตนเองจะฟังผิดไป “ท่านจะพบเขาในห้องนอน? นี่…นี่ผิดขนบธรรมเนียมกระมัง ไปที่โถงด้านหน้าดีหรือไม่เจ้าคะ”

กู้ไจ้หลีแย้มยิ้มช้าๆ ให้ตนเองในคันฉ่อง เสียงนางทั้งเบาทั้งเกียจคร้าน “ไม่เป็นไรหรอก ตอนเขายังเล็กใช่ว่าไม่เคยเข้าห้องนอนข้าเสียเมื่อไร”

จี้ชุนรู้สึกว่าผิดขนบธรรมเนียม แต่คุณหนูสั่งมาเช่นนี้ นางก็ได้แต่กัดฟันทำตาม

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 28 พ.ย. 68