ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 10-บทที่ 12

เหยาซื่อเดินเข้าห้องกลาง สายตามองไปรอบด้าน

ตอนนางกับฮูหยินผู้เฒ่าเจียงอยู่ที่กานโจว แม้จะอาศัยในเรือนขนาดห้าหกห้อง คนในหมู่บ้านล้วนอิจฉา แต่จะเทียบกับเรือนที่โอ่อ่าตรงหน้านี้ได้อย่างไร แค่เห็นก็รู้สึกตาลายไปหมด ยิ่งทำอะไรไม่ถูกขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้แล้วว่าควรยืนหรือควรนั่งดี

เจียงชิงหว่านเห็นแล้วก็ประคองเหยาซื่อไปนั่งลงบนตั่งหลัวฮั่นที่อยู่ด้านหน้า

มันเป็นตั่งหลัวฮั่นทำจากไม้พะยูงสลักลายวั่นจื้อด้านบนปูเบาะรองนั่งผ้าต่วนสีเขียวคราม ตรงกลางมีโต๊ะเตี้ยทำจากไม้พะยูงวางอยู่หนึ่งตัว

เหยาซื่อเองก็ไม่รู้ว่าควรเรียกให้พวกเมิ่งอี๋เหนียงนั่งหรือไม่ สายตาถึงกับเลื่อนไปมองเจียงชิงหว่าน

ประหนึ่งว่าในใจรู้สึกพึ่งพานางอย่างมาก

เจียงชิงหว่านเห็นเช่นนี้ก็ไม่มีคำใดจะพูด เพียงคิดว่าจะอย่างไรที่ผ่านมาเหยาซื่อก็ไม่เคยประสบกับเรื่องเหล่านี้ การไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรไปชั่วขณะก็สามารถเข้าใจได้ เห็นทีคงต้องพูดเรื่องจัดการอนุภรรยากับเหยาซื่อเสียหน่อยแล้ว

เจียงชิงหว่านคุยสัพเพเหระกับพวกเมิ่งอี๋เหนียงได้ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกว่าเพลียแล้ว อยากจะพักผ่อน แล้วบอกให้พวกนางกลับไปก่อน

พวกเมิ่งอี๋เหนียงต่างขอตัวออกไป ครั้นพวกนางออกไปแล้วเจียงชิงหว่านก็ให้จิ่นผิงไปเรียกหญิงรับใช้ในเรือนหลิวเซียงนี้เข้ามา

จิ่นผิงตอบรับก่อนออกไปเรียก คนทั้งหลายต่างเข้ามาคุกเข่าบนพื้นห้องกลาง โขกศีรษะคารวะนายหญิงและคุณหนูสาม

มีหัวหน้าสาวใช้สองนางนามว่าไฉ่สยาและไฉ่อวิ๋น นอกจากนี้ยังมีสาวใช้ระดับรองและบ่าวรับใช้สูงวัยที่ทำหน้าที่ทำความสะอาดอีกหลายคน

ตอนนี้ในมือเหยาซื่อไม่มีเงิน อยากจะตกรางวัลคนเหล่านี้ก็ไม่สามารถ แม้จะได้นำผลิตผลพิเศษของกานโจวอย่างพวกพุทราแดงมาด้วยจำนวนมาก แต่ถ้ามอบให้หญิงรับใช้เหล่านี้ก็เป็นไปได้ว่าจะทำให้พวกนางเอาไปพูดลับหลังว่านายหญิงตระหนี่ถี่เหนียว ดังนั้นจึงยังไม่ให้อะไร

เจียงชิงหว่านพูดกระตุ้นให้คนเหล่านี้จงรักภักดีต่อนายหญิง ทั้งให้เอาใจใส่และจงตั้งใจทำงาน นายหญิงย่อมไม่ปฏิบัติต่อพวกนางอย่างไม่เป็นธรรม หลังกล่าวเตือนเสร็จก็บอกให้พวกนางลุกขึ้น ออกไปทำงาน

ครั้นเห็นพวกนางออกไปหมดแล้วเจียงชิงหว่านก็บอกให้จิ่นผิงไปเฝ้าหน้าประตู ครานี้นางถึงค่อยนั่งคุยกับเหยาซื่ออยู่บนตั่งหลัวฮั่น

“หว่านวาน” เหยาซื่อเรียกนางเสียงแผ่วเบา ซ้ำบนใบหน้ายังมีรอยยิ้มเจื่อน “เจ้ารู้สึกว่าแม่ไม่เอาไหนมากใช่หรือไม่”

แม้เหยาซื่อจะมีนิสัยอ่อนแอปวกเปียก แต่ก็มิได้โง่เขลา เห็นพวกเมิ่งอี๋เหนียงล้วนแต่งกายด้วยผ้าแพรผ้าต่วน บนศีรษะเต็มไปด้วยเครื่องประดับไข่มุกอัญมณี ตัวนางเองเช้านี้ก็ตั้งอกตั้งใจสวมอาภรณ์ประทินโฉมมาเช่นกัน กระนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว กลับยังสง่างามสู้การแต่งกายของสาวใช้ข้างกายพวกนางไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เหยาซื่อจึงอดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมาไม่ได้

เจียงชิงหว่านยิ้มพลางปลอบใจนาง “มิใช่เจ้าค่ะ ท่านแม่ ท่านทำได้ดีมากแล้ว วันหน้าท่านจะทำได้ดีขึ้นแน่นอน”