ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 4-บทที่ 6

รุ่ยเซียงโล่งใจ รอยยิ้มบนหน้าดูมากขึ้นสองส่วน “เรียนนายท่าน ยามนี้อี๋เหนียงอยู่ที่เรือนปี้อู๋เจ้าค่ะ เรือนปี้อู๋เป็นเรือนที่จะให้คุณหนูสามพัก อี๋เหนียงกังวลว่าบ่าวไพร่จะเก็บกวาดไม่เรียบร้อย เมื่อกลางวันหลังให้ผู้ดูแลที่มารายงานการทำงานในโถงปรึกษางานแยกย้าย นางกลับไปกินอาหารอย่างเร่งรีบได้ไม่กี่คำ ยังไม่ทันได้พักก็รุดไปเรือนปี้อู๋ทันทีเพื่อคอยดูบ่าวไพร่เก็บกวาดด้วยตนเองเจ้าค่ะ”

อันที่จริงเมิ่งอี๋เหนียงเพิ่งจะไปเมื่อครู่นี้เอง ทว่านางมีฐานะเป็นสาวใช้ อย่างไรก็ต้องพูดถึงเจ้านายของตนในทางที่ดี ทำให้เจ้านายพอใจแล้ว ตนเองก็จะได้ประโยชน์ไม่น้อย

ทางหนึ่งเจียงเทียนโย่วก็ทอดถอนใจว่าเมิ่งอี๋เหนียงดีต่อพวกฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจากใจจริง ทางหนึ่งก็ปวดใจที่เมิ่งอี๋เหนียงต้องทำงานตรากตรำ จึงจูงมือเจียงชิงอวี้พลางเอ่ยว่า “พวกเราไปดูอี๋เหนียงของเจ้าที่เรือนปี้อู๋กัน”

ครั้นมาถึงเรือนปี้อู๋ก็เห็นเมิ่งอี๋เหนียงกำลังร้องบอกให้สาวใช้นำจานประดับทำจากหยกเขียวสลักลายนกและดอกพุดตานซึ่งฐานวางทำจากไม้ประดู่ไปวางไว้บนชั้น

ได้ยินสาวใช้ที่ด้านนอกบอกว่านายท่านกับคุณหนูรองมา เมิ่งอี๋เหนียงจึงรีบหันมา เห็นเจียงเทียนโย่วก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเดินเข้ามาในห้องแล้ว

เจียงเทียนโย่วอายุสี่สิบต้นๆ เขาเป็นทหาร จึงมีบ้างบางคราที่อารมณ์ไม่ดีนัก อีกทั้งคิ้วดาบและดวงตาที่เป็นประกายก็ดูทรงพลังยิ่ง ยามนี้เดินเข้ามาอย่างองอาจผึ่งผายก็ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่อาจหาญอยู่หลายส่วน

เมิ่งอี๋เหนียงยอบตัวคารวะเขา บนใบหน้าแย้มยิ้มอ่อนหวาน “นายท่าน กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

เจียงเทียนโย่วกุมมือนางไว้พลางมองด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย “เมื่อครู่ได้ยินสาวใช้บอกว่าเจ้ายังไม่ทันได้กินอาหารกลางวันดีๆ ก็มาง่วนกับงานที่นี่แล้ว? กว่าพวกท่านแม่จะมาถึงก็อีกตั้งสองสามวัน เจ้าไม่ต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้ สุขภาพของตนเองเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด” ก่อนถามนางอีกว่า “เหนื่อยหรือไม่”

ทั้งๆ ที่เป็นทหารหาญแท้ๆ กลับเอ่ยวาจาเอาใจใส่ผู้อื่นเป็น เมิ่งอี๋เหนียงพลันรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

ในครานั้นเมิ่งอี๋เหนียงพึงใจในตัวเจียงเทียนโย่วจากใจจริง นางจึงขึ้นเตียงเขาโดยปราศจากความลังเล ทั้งๆ ที่เขาอายุมากกว่านางถึงสิบกว่าปี ซ้ำยังเป็นพี่ชายบุญธรรมของนาง

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 23 ส.ค. 64 เวลา 12.00 น.