ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 1-2

บทที่ 2

 แสงไฟของบาร์เปลี่ยนแปลงไปมาอย่างไม่อาจคาดเดา สว่างจ้าจนทำให้คนตาพร่า

ฟู่เหยียนจื้อนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของโซฟา บุคลิกที่เยือกเย็นกับบรรยากาศของบาร์ห่างกันไกลแสนไกล

บนเวทีเพลงเมามันเต้นกันเร่าร้อน เสียงเพลงร็อกแอนด์โรลทำให้คนปวดหัว

เขายื่นมือออกไปบีบคลึงสันคิ้ว มีความใจร้อนอยากจะออกไปจากสถานที่แห่งนี้ก่อน

หลินเฮ่าหรานมองท่าทางเช่นนี้ของเขาก็ถามอย่างไม่พอใจ “หมอฟู่ นายเป็นอะไรน่ะ” เขาหัวเราะเยาะ “มาร้านเหล้าทำให้นายเป็นทุกข์ขนาดนี้เชียว?”

ฟู่เหยียนจื้อชำเลืองมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลินเฮ่าหรานถูกเขามองจนรู้สึกใจฝ่อเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก เขายื่นมือไปลูบๆ ปลายจมูกพร้อมส่งเสียง “จิ๊” ออกมาทีหนึ่ง “ดีเลวอย่างไรก็เป็นวันเกิดฉัน ให้เกียรติกันบ้างไม่ได้หรือไง”

ฟู่เหยียนจื้อตอบ “อืม” ไปหนึ่งคำ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

วันนี้เป็นวันเกิดของหลินเฮ่าหราน ก่อนหน้านี้ไม่นานเขาโหมทำงานจนเหนื่อยจะแย่แล้ว พอถึงวันเกิดก็อยากจะหาสถานที่ผ่อนคลายดีๆ

แต่ใครจะคิดว่าสุดท้ายเขาจะจองสถานที่น่าเบื่อๆ อย่างร้านเหล้า

เพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้านข้างฟังบทสนทนาของทั้งสองคนแล้วก็ยิ้มออกมา “หมอหลิน นายไม่ต้องทำให้หมอฟู่ลำบากใจแล้ว”

หลินเฮ่าหรานเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ “ฉันทำให้เขาลำบากใจตรงไหน”

ได้ยินแบบนั้นเพื่อนร่วมงานก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “มาร้านเหล้าก็คือทำให้หมอฟู่ลำบากใจน่ะสิ! เทียบกับร้านเหล้า หมอฟู่จะต้องอยากอยู่บ้านอ่านหนังสือทางการแพทย์ทั้งคืนมากกว่า อีกอย่างเมื่อก่อนหมอฟู่ก็เคยบอกว่าเขาไม่ชอบดื่มเหล้า”

หลินเฮ่าหราน “…”

ฟู่เหยียนจื้อช้อนตาขึ้นและเอ่ยแก้ว่า “ผิดแล้ว”

ทั้งสองคนหันหน้าไปมองเขา

ฟู่เหยียนจื้อเอ่ยต่ออย่างราบเรียบ “ฉันเลือกนอน”

อาชีพของพวกเขาหากมีเวลานิดๆ หน่อยๆ ก็อยากจะช่วงชิงเวลาทุกวินาทีเพื่อพักผ่อน บำรุงจิตใจสะสมกำลัง ไหนเลยจะมาผลาญเวลาที่นี่ได้

ทุกคนไร้กำลังจะโต้แย้ง ได้แต่สบตากันโดยไร้คำพูด

หลินเฮ่าหรานกลับแตกต่างออกไป แต่ไหนแต่ไรมาเขาสนับสนุนให้ทำงานเมื่อควรทำ เล่นเมื่อควรเล่น ไม่อาจปล่อยช่วงเวลาที่ดีงามให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ได้

ขณะที่กำลังคิดเขาก็เอ่ยแขวะอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย “มิน่านายถึงไม่มีแฟน”

สาวน้อยคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างฟังคำพูดนี้ก็โต้แย้งว่า “หมอหลิน หมอฟู่ของพวกเราไม่หาต่างหาก ไม่ใช่หาไม่ได้สักหน่อย”

“ใช่ๆๆ โรงพยาบาลมีหมอกับพยาบาลผู้หญิงตั้งเท่าไหร่ที่แอบรักหมอฟู่ของพวกเรา!”

“หมอฟู่ ฉันแนะนำให้นายเอาไหม นายชอบน่ารักๆ หรือว่าสวยเซ็กซี่ล่ะ”

“…”

ทุกคนต่างแย่งกันถาม

หลินเฮ่าหรานมองคนที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาแล้วพูดตรงๆ ว่า “พวกนายเป็นอะไรกัน ทำไมแนะนำให้แต่หมอฟู่ ไม่แนะนำให้ฉันล่ะ” เขาแขวะฟู่เหยียนจื้ออย่างไร้ความปรานี “หมอฟู่ไม่มีความปรารถนาในด้านความรัก พวกนายก็ไม่ต้องทำให้เขาลำบากใจแล้ว”

ทุกคน “…ทำไมถึงไม่มี”

หลินเฮ่าหรานและฟู่เหยียนจื้อรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย และหลินเฮ่าหรานก็ค่อนข้างจะรู้จักฟู่เหยียนจื้อดี

“ตั้งแต่วันที่ฉันรู้จักเขาก็ไม่เคยเห็นสายตาของเขาหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนไหนเกินสามวิเลย ยกเว้นคนไข้กับคนในครอบครัวน่ะ”

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของทุกคนหลินเฮ่าหรานก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยสรุป “ดังนั้นน้องสาวทั้งหลายไม่ต้องคิดแล้ว หมอฟู่ของพวกเธอชีวิตนี้จะใช้ชีวิตอยู่กับหนังสือทางการแพทย์ รอเกษียณแล้วเขาก็จะไปเป็นพระที่วัด”

ทุกคน “เหอะ”

หลินเฮ่าหรานอึกอัก มองกลุ่มคนตรงหน้า “ถ้าไม่เชื่อฉันจะทดสอบให้พวกเธอดู”

“ทดสอบยังไงน่ะ”

หลินเฮ่าหรานครุ่นคิด “ก็หาคนที่สวยที่สุดในบาร์ออกมา พวกเธอดูว่าหมอฟู่ของพวกเราจะมองคนเขาเกินสามวิหรือเปล่า”

ทุกคน “…”

ระหว่างที่พูดอยู่หลินเฮ่าหรานก็ยังไม่ลืมที่จะหาคนที่สวยที่สุดในบาร์

ฟู่เหยียนจื้อไม่สนใจการทดสอบประเภทนี้เลยแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นยืนทันที ตั้งใจจะจากไป

เพิ่งจะยืนขึ้นมาจู่ๆ หลินเฮ่าหรานก็คว้าไหล่ของเขาไว้และร้อง “ว้าว!” อย่างเกินจริง “นายดูทางนั้นสิ”

ฟู่เหยียนจื้อไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น หลุบตาลงมองมือของเพื่อนที่วางอยู่บนไหล่ของตัวเองและเอ่ยอย่างเย็นชา “ปล่อย”

หลินเฮ่าหรานไม่กลัวเขา สายตาหยุดอยู่ที่จี้ชิงอิ่งแล้วกล่าวต่อ “ไม่ได้ นายมองสักแป๊บสิ ให้ฉันทำการทดสอบนี้ให้เสร็จ ขอแค่นายมองแวบนึง ฉันก็จะอนุญาตให้นายออกไปก่อน”

ฟู่เหยียนจื้อถูกอีกฝ่ายทำให้หนวกหูจนรำคาญใจจึงมองไปอย่างเย็นชา

ฉับพลันนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว ทั้งสองคนที่ถูกคั่นด้วยโต๊ะสองสามโต๊ะก็สบประสานสายตากัน

แสงไฟเปลี่ยนแปลงไปมาตกลงบนใบหน้าของจี้ชิงอิ่ง ทำให้ทุกคนมองเห็นใบหน้าที่สะสวยและละเอียดงดงามของเธอได้ชัดเจนขึ้นทีละภาพๆ ขยายใหญ่ขึ้นตามการแปรเปลี่ยนของแสงไฟ ดึงดูดให้ผู้คนจับจ้องขึ้นเรื่อยๆ

หลินเฮ่าหรานตะลึงไปครู่หนึ่ง แม้แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก็อุทานด้วยความตกใจ สองสามวินาทีให้หลังทุกคนถึงได้สติกลับมา พวกเขาที่ถูกทำให้ตกตะลึงต่างลืมนับว่าฟู่เหยียนจื้อจ้องมองเกินสามวินาทีหรือเปล่า

รอเมื่อหลินเฮ่าหรานนึกขึ้นมาได้ ฟู่เหยียนจื้อก็ไปห้องน้ำแล้ว