ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 5-7

ของที่จี้ชิงอิ่งซื้อมีไม่มาก หนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ต่อมาทุกอย่างก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว

ทุกหนทุกแห่งของตลาดของตกแต่งบ้านเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการดำรงชีวิตซึ่งไม่เข้ากับเธอเลย

ระหว่างทางกลับทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน

ฟู่เหยียนจื้อเองเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว ส่วนเวลานี้จี้ชิงอิ่งก็อารมณ์สงบนิ่ง ไม่มีความคิดจะหยอกเย้าชายหนุ่มแล้ว

เงียบมาจนถึงหมู่บ้าน ฟู่เหยียนจื้อจอดรถไว้ตรงจุดจอดรถแล้วชำเลืองตามองเธอ

จี้ชิงอิ่งถึงได้สติกลับมา “ถึงแล้วเหรอคะ”

“อืม”

จี้ชิงอิ่งลงจากรถตามฟู่เหยียนจื้อ ของที่กระโปรงหลังรถไม่นับว่ามาก แต่ก็ไม่น้อยเช่นกัน

เธอเพิ่งยื่นมือออกไปหยิบก็ถูกชายหนุ่มปฏิเสธเสียแล้ว

“ไม่ต้องครับ” ฟู่เหยียนจื้อมองเธอ “ไปกดลิฟต์”

จี้ชิงอิ่งตกตะลึง มองสีหน้าเรียบเฉยของเขา “เยอะเกินไปแล้วค่ะ ฉันถือโคมไฟสองดวงเอง”

ฟู่เหยียนจื้อไม่ได้ห้ามเธออีก

ทั้งสองคนถือของเรียบร้อยแล้วก็เข้าไปในลิฟต์

หลังจากถึงบ้านและวางของลงจี้ชิงอิ่งก็เข้าไปในห้องครัวรินน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว

ฟู่เหยียนจื้อไม่ได้ปฏิเสธเธอ รับมาดื่มไปหนึ่งอึก

จี้ชิงอิ่งช้อนตาขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่เห็นก็คือภาพลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง

เธอจ้องมองสองวินาที ทันใดนั้นก็รู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อยด้วยเช่นกัน

“หมอฟู่ ฉันเลี้ยงข้าวคุณดีกว่าค่ะ” จี้ชิงอิ่งเสนอขึ้นมากะทันหัน “วันนี้รบกวนคุณเกินไปแล้ว”

ฟู่เหยียนจื้อช้อนตาขึ้นถาม “จะเลี้ยงอาหารดีลิเวอรี่ผมเหรอครับ”

“…”

จี้ชิงอิ่งรู้สึกจุกอยู่ในลำคอ กล่าวเสียงเบาว่า “ไม่ต้องรังเกียจอาหารดีลิเวอรี่ขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ”

ฟู่เหยียนจื้อปราดมองเธอแล้วเอ่ยเสียงเบาเช่นกัน “ไม่ต้องครับ”

จี้ชิงอิ่งร้อง “อ้อ” แล้วพูดด้วยอารมณ์หดหู่ “ก็ได้ค่ะ งั้นครั้งหน้าค่อย…”

‘เลี้ยงคุณ’ สองคำนี้ยังไม่ทันพูดจบ ฟู่เหยียนจื้อก็เอ่ยขึ้นก่อน “ไปกินข้างนอก”

ดวงตาของจี้ชิงอิ่งเป็นประกายขึ้นมา

ฟู่เหยียนจื้อกวาดสายตาและเอ่ยเสริมว่า “เรื่องของเยี่ยเจินเจิน รบกวนแล้วครับ”

“…”

แม้ว่าจะเป็นเพราะเธอช่วยเยี่ยเจินเจิน ฟู่เหยียนจื้อถึงรับปากกินข้าวกับเธอ ทว่าความสัมพันธ์เชิงเหตุผลประเภทนี้จี้ชิงอิ่งไม่ได้สนใจขนาดนั้น

ถึงอย่างไรผลลัพธ์ก็สำคัญที่สุด

หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็ต่างคนต่างกลับบ้าน

จี้ชิงอิ่งไม่ได้รู้สึกเสียดายเช่นกัน เมื่อวานเธอได้ยินเยี่ยเจินเจินพูดถึงงานของฟู่เหยียนจื้อ

มันยุ่งกว่าที่เธอคิดไว้มากนัก เวลาพักผ่อนที่หาได้ยากนี้เธอจำเป็นต้องให้ฟู่เหยียนจื้อพักผ่อนครึ่งวัน

อาจเป็นเพราะได้กินอาหารกลางวันกับคนที่ชอบ ตลอดทั้งช่วงบ่ายจี้ชิงอิ่งราวกับฉีดเลือดไก่* ก็ไม่ปาน ประสิทธิภาพในการทำงานสูงปรี๊ด

ตอนพลบค่ำซย่าหรงเสวี่ยมาช่วยเธอ

เฉินซินอวี่ก็มาหลังจากเลิกงาน โดยใช้คำพูดที่ดูดีว่า ‘มาช่วยเหลือ’ แท้จริงแล้วก็แค่อยากฟังเรื่องซุบซิบ

ทั้งสามคนสั่งอาหารดีลิเวอรี่มากินกัน ทำงานไปพลางรอไปพลาง

เฉินซินอวี่และจี้ชิงอิ่งเรียนสาขาเดียวกัน หลังเรียนจบแล้วเธอก็เข้าทำงานที่บริษัทออกแบบที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง

วันนี้เธอทำโอที ถูกเจ้านายทรมานไปไม่เบา

ทันทีที่เข้ามาในบ้านก็นอนแผ่หลาบนโซฟา ถือรีโมตดูโทรทัศน์อย่างใจลอย

หาอยู่หนึ่งรอบก็หาสิ่งที่อยากดูไม่ได้ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแชร์หน้าจอเชื่อมต่อเข้ากับโทรทัศน์และเริ่มดูโชว์

เมื่อได้ยินเสียงดนตรีซย่าหรงเสวี่ยก็วิ่งออกมาจากในห้อง “พี่ซินอวี่ ดูโชว์อะไรอยู่เหรอ”

เฉินซินอวี่เชิดคาง “ดูโชว์ใหญ่คอลเล็กชั่นสปริงซัมเมอร์ปีที่แล้วของ Dior หาแรงบันดาลใจหน่อยน่ะ”

ซย่าหรงเสวี่ยร้อง “อ้อ” ไม่ได้สนใจมากนัก “ก่อนหน้านี้ฉันดูกับพี่ชิงอิ่งตั้งหลายรอบ”

เฉินซินอวี่ตกตะลึง มองเธออย่างประหลาดใจ

“ชิงอิ่งดูโชว์นี้แล้วเหรอ”

“ดูแล้วค่า” ซย่าหรงเสวี่ยพูดเสริม “พี่เขายังดูตั้งหลายรอบด้วย”

เฉินซินอวี่นิ่งเงียบ ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับ กำลังคิดจะพูดอะไรหน่อยจี้ชิงอิ่งก็ออกมาจากข้างในแล้ว

เธอรีบปิดโทรทัศน์ทันที

จี้ชิงอิ่งไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ทางด้านนี้ เพียงแค่ถือแก้วน้ำเข้าไปในห้องครัวเพื่อรินน้ำหนึ่งแก้ว แล้วก็เข้าไปในสตูดิโอของตัวเองอีกครั้ง

ซย่าหรงเสวี่ยทึ่มทื่อไปครู่หนึ่ง มองเฉินซินอวี่อย่างสงสัย “พี่ซินอวี่ พี่ปิดทำไมน่ะ”

“…มือไปโดน” เฉินซินอวี่มองยายเด็กโง่ตรงหน้าที่ไม่เข้าใจอะไรเลย เขกหัวอีกฝ่าย และกล่าวว่า “ไปช่วยพี่ชิงอิ่งของเธอ ฉันจะรอดีลิเวอรี่อยู่ข้างนอก”

“อ้อ”

ซย่าหรงเสวี่ยก็ไม่ได้โกรธ หยิบขนมขบเคี้ยวแล้ววิ่งเข้าห้องไป

เฉินซินอวี่ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีก็ส่งข้อความให้เพื่อน