ทดลองอ่าน สาวใช้ประพันธ์รัก

นางถอนหายใจพลางก้าวเดินช้าๆ มาข้างหน้าเขา

“ใครอนุญาตให้เจ้าแล่นไปห้องหนังสือของข้ากลางดึกกลางดื่น” เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์

“ข้า…” นางลังเลเล็กน้อย ห้องหนังสือจี๋กู่ที่มีหนังสือถึงเจ็ดแปดหมื่นเล่ม ที่นั่นเป็นความฝันของคนรักหนังสือทุกคน แต่นางจะบอกได้อย่างไรว่านับแต่ได้ยินเรื่องห้องหนังสือจี๋กู่เมื่อนมนานมาแล้ว นางก็คิดฝันว่าสักวันหนึ่งจะได้เข้าไปสำรวจ นับแต่ได้รู้จักบุคคลอย่างเนี่ยเฟิงอวิ๋นเมื่อนมนานมาแล้วก็ชื่นชมเลื่อมใสมาถึงตอนนี้

“นี่ก็คือสาเหตุที่ตอนกลางวันเจ้าเอาแต่ง่วง?” ไม่รู้ว่าควรโมโหหรือควรดีใจ สาวใช้นางนี้รักหนังสือถึงขั้นนี้จริงๆ หรือ แม้แต่ร่างกายตนเองก็ไม่สนใจเลยหรือไร มิน่าตัวนางถึงได้ผ่ายผอมอ่อนแอ แม้แต่นอนยังนอนไม่ดี แม้แต่ข้าวยังลืมกิน เพื่อให้ได้อ่านหนังสือที่อีกแปดร้อยปีก็ยังไม่มีปัญญาขยับตัวไปไหนไปเหล่านั้น

นี่…นางลุ่มหลงจนไร้สติแล้ว

ริมฝีปากเขาเม้มแน่น “เจ้าไปหาพ่อบ้านหยวน ข้าต้องการให้เขาปิดห้องหนังสือในคืนนี้แล้วนำลูกกุญแจมาให้ข้า จากนั้นก็ย้ายผ้าห่มของเจ้าไปไว้ในห้องข้า”

ตอนแรกนางมองเขาเขม็งด้วยความไม่พอใจ แต่ครั้นได้ยินประโยคสุดท้ายหน้าก็พลันซีดเผือด

“พี่สาม ท่านต้องการให้นางปรนนิบัติท่านตอนกลางคืนอย่างนั้นหรือ” เนี่ยมี่หยางพูดยิ้มๆ “ข้าเห็นว่าตัวหลินอันน่าจะกอดอุ่นกว่า…”

“เจ้าพูดเหลวไหลอะไร! นางต้องนอนพื้น” เนี่ยเฟิงอวิ๋นพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ขึ้นเตียงกับเขา? ให้นางเห็นสองขาที่เดินไม่ได้ของเขาอย่างนั้นหรือ เขาจ้องมองการตอบสนองของนาง นางเหมือนว่าโล่งใจเงียบๆ นี่เขาน่ากลัวขนาดนั้นจริงๆ เลยหรือไร

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง พี่สามต้องการจะเฝ้านางนอน นี่กลับหาได้ยากแล้ว หาได้ยากที่จะเห็นพี่สามเป็นห่วงเป็นใยบ่าวไพร่ผู้หนึ่งถึงเพียงนี้…”

“เจ้าหุบปาก!” โทสะของเนี่ยเฟิงอวิ๋นใกล้จะระเบิดออกมาเต็มที “เจ้าเข็นข้ากลับไปแล้วกัน ข้ายังต้องคุยเรื่องบัณฑิตเย้ยโลกกับเจ้าอีก” เขาหันหน้าไปเหลือบมองเสวียนจีที่มีท่าทางอึ้งตะลึงปราดหนึ่ง “ข้าต้องการเห็นพ่อบ้านหยวนก่อนเที่ยง เจ้ายังไม่รีบไปอีก?”

เสวียนจียอบตัวคารวะน้อยๆ แล้วรีบร้อนโซเซออกไป

“พี่สาม ได้ยินเจาเซิงบอกว่าแม้แต่ข้าวท่านยังเฝ้านางกิน ข้าไม่เคยเห็นท่านเป็นห่วงเป็นใยใครขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะสตรี…”

“เจาเซิงเริ่มพูดมากเหมือนเจ้าตั้งแต่เมื่อไร” เนี่ยเฟิงอวิ๋นอธิบายความรู้สึกในใจออกมาไม่ถูก สามปีมานี้เขาคิดทุกวิถีทางเพื่อหาตัวผู้เขียนเรื่องคันฉ่องส่องบาป ทว่าหลังจากหาเจอแล้ว ในอกกลับไม่มีความตื่นเต้นพลุ่งพล่านใดๆ แต่ขณะที่ได้ยินว่าสาวใช้นางนั้นไม่รู้จักดูแลตนเองถึงเพียงนั้น เขากลับเดือดดาลขึ้นมา

สาวใช้โง่เง่านางนี้ถึงรักหนังสือก็มิควรรักจนหนักขนาดนั้น ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว แต่กลับไม่แยกแยะหนักเบา ไปอ่านหนังสือในห้องหนังสือกลางดึก…ช่างโง่งมจริงๆ!

“พี่สาม แค่สาวใช้นางหนึ่งเท่านั้น ถ้าท่านชอบ จะเลื่อนนางเป็นอนุก็ไม่มีปัญหา ไม่จำเป็นต้องกดดันบีบคั้นตัวเอง เอาอย่างนี้แล้วกัน ตอนกลางคืนข้าจะไม่ให้เจาเซิงไปเฝ้าหน้าห้องท่าน และจะไม่ให้ใครเข้าไปที่หอซั่งกู่ ท่านอยากทำอะไรก็ทำได้เลย เสวียนจีมือไม่มีแรงแม้แต่จะมัดไก่ ขอแค่ท่านหลอกนางขึ้นเตียง หรือแม้แต่แค่ขอบเตียง นางก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือท่านแล้ว ถึงอย่างไรพอเช้าก็เป็นคนของท่านเรียบร้อย จะนึกเสียใจก็ไม่ทันแล้ว”

เนี่ยเฟิงอวิ๋นเส้นเลือดดำเต้นตุบ หมัดกำแน่น “ถ้าข้าเดินได้ ข้าจะกระโดดขึ้นมาซัดเจ้าให้น่วม!”

เนี่ยมี่หยางยิ้มพลางพูดอย่างไม่แยแส “ข้าก็อยากโดนท่านต่อยสักยกเหมือนกัน”