ทดลองอ่าน สาวใช้ประพันธ์รัก

“นายน้อยสี่…”

“อืม?”

“ได้ยินนายน้อยสิบสองบอกว่าสกุลจางอยากดองกับสกุลเนี่ยหรือเจ้าคะ” เสวียนจีเอ่ยถามขึ้น

“พวกเขาตั้งใจเช่นนี้” เนี่ยมี่หยางตอบโดยไม่คิด แต่ฝีเท้าก้าวช้าลงกว่าเดิม ดวงตาเขาจับสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย “นายท่านจางสิ้นใจเมื่อเดือนก่อน รุ่นเยาว์ในตระกูลไม่มีใครมีความสามารถ แม้จะเป็นวงศ์ตระกูลใหญ่แต่ก็ต้องพึ่งพาการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ คุณหนูจางปีนี้อายุสิบเจ็ด โตกว่าหยวนเฉี่ยวไม่กี่เดือน แต่ข้ากลับรู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกันยิ่ง”

“อ่อ” เสวียนจีส่งเสียงตอบรับเบาๆ

เขามองนาง ใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจชั่วคราว ฉินเสวียนจีเงียบขรึม ไม่ชอบเป็นที่สนใจของใครมาแต่ไหนแต่ไร นี่เป็นข้อสรุปจากปากสาวใช้คนอื่นๆ และหลังจากเคยได้สัมผัสคลุกคลีกับนาง คำถามที่สตรีเช่นนี้จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามเองมีไม่มาก และนางก็ดูคล้ายจะสนใจสกุลจางอยู่หลายส่วน…

ทว่าจุดสำคัญมิใช่เรื่องนี้ เขาขมวดคิ้ว ปรับสีหน้า ก่อนจะถอนหายใจยาว

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสกุลเนี่ยมีพี่ชายน้องชายสิบสองคน นอกจากหยวนเฉี่ยวกับข้าแล้ว พี่น้องแต่ละคนพออายุได้ราวสิบปีก็แทบจะตั้งปณิธานให้ตัวเองกันทุกคน” เขาเริ่มเล่าอย่างไม่นึกรำคาญ “เป็นต้นว่านายน้อยห้าของเจ้า ตั้งแต่เล็กก็ขึ้นเรือแล้ว นายน้อยเจ็ดของเจ้าสนใจศึกษาค้นคว้าหลักคำสอนของพุทธศาสนา ตั้งปณิธานจะออกบวช นายน้อยสามชมชอบหนังสือ ส่วนนายน้อยหกก็ออกท่องยุทธภพ…”

“ประวัติวงศ์ตระกูลหรือเจ้าคะ นั่นน่าสนใจนัก”

นางคล้ายว่าฟังอย่างหลงใหลเพลิดเพลินยิ่ง คนก่อนที่ฟังเขาเล่าประวัติวงศ์ตระกูลฟังได้ไม่ถึงครึ่งทางก็สลบไสลไม่ตื่นแล้ว สาวใช้นางนี้กลับเหมือนว่าสนใจจริงๆ

เขาแย้มยิ้ม “ในบ้านเจ้าไม่มีพี่น้องหรือ”

นางลังเลเล็กน้อยก่อนตอบ “มีเจ้าค่ะ แต่มิได้สนิทกันเท่านายน้อยสี่กับเหล่าพี่น้อง”

อย่างนี้นี่เอง

“เจ้าชอบฟังประวัติวงศ์ตระกูล วันหลังก็ให้นายน้อยสามเล่าให้เจ้าฟัง มันทั้งเหม็นโฉ่ทั้งยืดยาว เล่าสามวันสามคืนก็ยังเล่าไม่จบ คนที่ข้าจะพูดถึงคือนายน้อยหกของเจ้า เขาจะกลับมาคฤหาสน์ในไม่กี่วันนี้แล้ว”

“เอ่อ…” แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้า

“เขาศึกษาค้นคว้าด้านการแพทย์ สามปีก่อนหาหมอไม่ได้ความ ไม่เพียงรักษาสองขาของนายน้อยสามของเจ้าให้หายไม่ได้ แต่ยังเพิ่มความยุ่งยากให้อีก นายน้อยหกออกเสาะหายาไปทั่วสารทิศ ไม่กี่วันก่อนฝากข่าวกลับมาว่าได้ตัวยาครบแล้ว รอเพียงพี่สามตอบตกลง”

“ขาของเขามีโอกาสรักษาหายหรือเจ้าคะ” นางหลุดปากถามด้วยความประหลาดใจ

“แน่นอน! ในคฤหาสน์สกุลเนี่ยมีเพียงเรื่องที่ไม่ยอมทำ ไม่มีเรื่องที่ทำไม่ได้” เขาถอนหายใจอีกคำรบ “ติดก็แต่พี่สามไม่ยอมตอบตกลง”

“เขาไม่ยอมหรือ…” ทำไมกัน เดินเหินได้มิใช่เรื่องดีหรือไร

“เจ้าฉลาดพอ เสวียนจี” เนี่ยมี่หยางกางพัด แย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง “เพราะฉะนั้นข้าจะบอกเพียงเท่านี้ ข้อสงสัยที่เหลือต้องรอเจ้าขุดค้นด้วยตัวเองแล้ว”

นางหรี่ตา นี่หมายความว่าปลาอย่างนางติดเบ็ดแล้วหรือ เขาต้องการให้นางไปเกลี้ยกล่อมเนี่ยเฟิงอวิ๋น? อาศัยนาง? เนี่ยเฟิงอวิ๋นมีหรือจะเห็นนางอยู่ในสายตา ถ้าจะว่ากันเรื่องเกลี้ยกล่อมก็ควรให้บัณฑิตเย้ยโลกมาช่วยพูด แม้เขาจะเพิ่งพบบัณฑิตเย้ยโลกเป็นหนแรก และเขาก็มิได้มีความตื่นเต้นใดๆ แต่ดูเหมือนเขาจะชอบหนังสือเรื่องคันฉ่องส่องบาปอยู่มาก จนพลอยชมชอบไปถึงผู้ประพันธ์ อยากพบหน้าค่าตาอย่างมากไปด้วย

ถ้าสองขาเขาสามารถเดินเหินได้…ถ้าสามารถเดินเหินได้…

นางกำหมัดแน่น นางชื่นชมเลื่อมใสในตัวเขาจากใจจริง ถ้าสกุลจางต้องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์จริงๆ เช่นนั้นนางก็ต้องจากไปอย่างเงียบๆ ก่อนถึงเวลานั้น ถ้าสามารถกล่อมให้เขายอมรักษาขาทั้งสองของเขาได้…

“รีบเดินเถอะเสวียนจี” เขากล่าวยิ้มๆ อย่างอบอุ่น เห็นชัดว่ามองการตัดสินใจของนางออกแล้ว

“ท่านฉลาดนักนะเจ้าคะ นายน้อยสี่” นางพูดพึมพำขึ้นมา

“ส่วนเจ้าก็สร้างความประทับใจให้ข้าอย่างมากเสวียนจี” มากจนอยากจะตรวจสอบประวัตินาง มิใช่เพราะนางเป็นภัย แต่เพราะปริศนาบนตัวนางทำให้เขานึกสงสัย

คุณหนูสกุลจางอย่างนั้นหรือ พอพูดถึงนาง เสวียนจีดูคล้ายจะสนใจเป็นพิเศษ เช่นนั้นก็เริ่มตรวจสอบจากสกุลจางแล้วกัน…