ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 2

‘ฝ่ายนำเข้ากับฝ่ายขายเลยโดนร่างแหไปด้วยตามระเบียบ’

นิสราว่า

‘ก็คำสั่งกรรมการนี่จ๊ะ ใครจะไปขัดได้’

นลินีสมทบ

‘ฉันจำได้ว่าตาแก่นั่นก็เคยก้อร่อก้อติกใส่แกนี่หว่าทอย’

นลินีกล่าวถึงประเด็นเมื่อครั้งก่อน ซึ่งทยาดาเองก็ได้แต่ส่งสติ๊กเกอร์พยักหน้ากลับไป

‘รอดไปว่ะเพื่อน’

ทยาดาเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ฝ่ายนั้นเปลี่ยนเป้าหมายไป

ทว่าอย่างไรก็ไม่พ้นการถูกนินทาอยู่ดี เพราะตอนที่เข้าประชุมกรรมการคนนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจในตัวเธอเป็นอย่างมาก คงมีคนเข้าร่วมประชุมคนไหนสักคนสังเกตเห็นและไปแพร่กระจายข่าวกันอย่างรวดเร็ว กระจายว่าเธอหว่านเสน่ห์ใส่ตาแก่นั่น!

แม้จะเป็นแค่การเข้าร่วมประชุมใหญ่แค่สองสามวัน แต่การนินทายังยาวนานอยู่เป็นเดือน บางข่าวถึงกับบอกว่าเธอไล่ตามไปถึงบ้านใหญ่ของกรรมการคนนั้นเพื่อแสดงตัวเป็นเมียน้อยอย่างออกหน้าออกตา ไม่รู้ไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ แค่แต่งหน้าแต่งตาจัดเต็มตามอารมณ์ในแต่ละวันเข้าหน่อยก็หาว่าชอบอ่อย จนต้องมาโฟกัสที่การงานและการเงินมากกว่าเสียงนินทา ไม่เช่นนั้นเธอคงเป็นบ้าและลาออกจากบริษัทไปแล้ว

‘กลางวันนี้เจอกันที่โต๊ะหน้าร้านป้าเหมือนเดิมนะ มีเรื่องเด็ดกว่านี้จะเล่า ตอนนี้งานเข้า ไม่ว่างพิมพ์แล้ว’

นลินีพิมพ์บอกทั้งสองสาว

อันที่จริงงานก็ยุ่งด้วยกันหมดทั้งสามคน แต่สกิลความไวในการพิมพ์ทั้งสามก็ไม่เป็นรองใครเหมือนกัน

หนึ่งวินาทีคุยกันได้เป็นหน้ากระดาษ…

ทยาดายังเคยแอบขำที่นิสราสารภาพว่าที่พิมพ์เก่งขนาดนี้ไม่ใช่เพราะวิชาการพิมพ์ในสมัยเรียน แต่เป็นวิชาการจีบผู้ชายสมัยโปรแกรมแชตบนโลกออนไลน์ถือกำเนิดขึ้นมาใหม่ๆ รวมไปถึงสกิลการแต่งภาพขั้นเทพของนลินีอีกคนหนึ่งด้วย

ส่วนทยาดาเองเก่งเพราะตอนเรียนล้วนๆ เนื่องจากเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ไม่ค่อยมีเวลามาใช้โปรแกรมแชตหาใครเหมือนคนอื่นเขา