ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 3

การประชุมรวมครั้งใหญ่ที่หมายถึงการรายงานผลประกอบการของแผนกต่างๆ ให้กรรมการคนใหม่ทราบกำลังเริ่มขึ้น กวินในชุดสูทพร้อมทำงานก้าวลงจากรถด้วยท่าทีสง่าสมกับมาดกรรมการบริษัทหลังจากปล่อยตัวเองทำร้านอาหารอยู่ที่ออสเตรเลียเสียนานจนผู้เป็นบิดานึกว่าเขาจะไม่ยอมกลับมาทำงานให้บริษัทเสียแล้ว

ร่างสูงก้าวกระฉับกระเฉงผ่านเข้าตึกโดยไม่ต้องแสดงบัตรเหมือนพนักงานคนอื่นๆ ที่อยู่ร่วมตึกเดียวกัน จังหวะนั้นเองเขาก็ชนเข้ากับชายอีกคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำชั้นล่างเพื่อตรงไปยังลิฟต์เหมือนกันจนกระเป๋าเอกสารทั้งของเขาและอีกฝ่ายร่วงกระจัดกระจาย แต่ด้วยราคาของกระเป๋าที่ผิดกันลิบลับ กระเป๋าของกวินจึงแค่ร่วงหล่น ไม่เปิดอ้ากระจายเท่าอีกคน

“ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง” อีกฝ่ายเอ่ยขอโทษ ร่างสูงก้มลงเก็บกระเป๋าเอกสารของตัวเองพลางจัดเสื้อให้เข้าที่ แต่เห็นอีกฝ่ายยังคงไล่เก็บกระดาษเข้าแฟ้มอยู่เลยยื่นมือเข้าไปช่วย

สายตาคมกวาดมองชื่อบริษัทที่หัวกระดาษ จึงเอ่ยทักไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“ทำงานอยู่บริษัทนี้หรือครับ”

อีกฝ่ายพยักหน้ารับ

“ผมก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

กวินยื่นมือไปทักทายตามปกติ ซึ่งอีกฝ่ายที่เก็บเอกสารเข้าแฟ้มเสร็จเรียบร้อยก็ยื่นมือมาจับทักทายกลับ

กระแสลมเย็นพัดผ่านร่างสูงจนเขารู้สึกได้ ใบหน้าคมหันขวับไปทางลม ทางที่เขาเคยเห็นบางสิ่งตรงหน้าศาลทางเข้าบริษัท เขาเห็นร่างซีดเซียวอันคุ้นตา แล้วภาพตรงหน้าก็พลันเปลี่ยนไป

เปลือกตาหนาปิดลงท่ามกลางความวุ่นวายหน้าลิฟต์ในเช้าวันทำงาน เห็นเพียงชายคนหนึ่งกำลังลากร่างเล็กๆ ของใครบางคนถูลู่ถูกังไปตามทางเดินคอนโดมิเนียม มองดูแล้วเหมือนร่างนั้นจะไม่ได้สติ เพราะแม้แต่แขนตัวเองยังบังคับให้กอดคอชายคนนั้นไว้ไม่ได้จนถูกอุ้มปลิวหายเข้าไปในห้อง

อีกสักพักภาพชายหาดก็ปรากฏขึ้นแทน มีผู้คนจำนวนไม่น้อยกว่าสิบคนยืนทำกิจกรรมอะไรบางอย่างอยู่ริมหาดยามเย็น โต๊ะริมหาดเต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มมากมาย อีกทั้งคนเหล่านั้นต่างร้องเล่นกันอย่างสนุกสนาน กวินจำได้แค่ว่าทุกคนใส่ชุดสีเหลืองเหมือนกันหมด ร่างสูงโปร่งพยายามพาตัวเองออกจากภาพนิมิตนั้นแล้วหันกลับไปมองหน้าประตูอีกที

คนเดียวกัน!

กวินมองคนตรงหน้าสลับกับมองไปทางประตู ก่อนจะคลายมือออกเพราะลืมตัวว่าจับมือทักทายฝั่งตรงข้ามนานเกินไป ซึ่งอีกฝ่ายก็แสดงสีหน้าประหลาดใจเช่นกันที่ถูกเขาจับมือเอาไว้นานเกินปกติที่คนจะทักทายกัน

“พี่สพลมาแล้วเหรอคะ” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งทักคนตรงหน้าโดยที่ไม่ได้สนใจมองเขาแต่อย่างใด

กวินเลยปลีกตัวออกมาจากคนทั้งคู่เพื่อรอลิฟต์รอบต่อไป แต่สายตาของเขายังกวาดมองที่หน้าประตูเช่นเดิมเพื่อให้แน่ใจว่าเขาเห็นไม่ผิด…วิญญาณตนนั้นเหมือนกับวิญญาณที่ตามทยาดาไม่มีผิดเพี้ยน

เขาไม่แน่ใจว่ามาสภาพอย่างไร เพราะค่อนข้างไกลกับระยะสายตาที่จะมองได้ชัด แต่ฟันธงในใจได้แน่นอนว่าผีที่ตามทยาดาต้องเป็นตนเดียวกันกับที่เขาเห็นจากผู้ชายคนนั้น เพราะภาพส่วนหนึ่งที่เขาเห็นมันก็น่าจะเป็นชายหาดที่เดียวกัน ไหนจะสีเสื้อผ้าอีก ชายหนุ่มเก็บความสงสัยไว้เงียบๆ ก่อนจะขึ้นลิฟต์ไปยังห้องทำงานของตัวเองเพื่อเตรียมประชุม อีกใจก็อยากเจอตัวทยาดาเร็วๆ ด้วย