ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 4

“เฮ้ย ไอ้ทอย!” เสียงร้องเรียกอย่างตกใจของนลินีดังมาแต่ไกลที่เห็นเพื่อนตนเองอยู่ในสภาพล่อแหลมเช่นนั้น

นลินีปรี่เข้ามาแยกทยาดาออก สพลที่อยู่ในอารามตกใจที่มีคนเห็นรีบปล่อยตัวหญิงสาวจนแทบผลัก แล้วลุกขึ้นมาจัดแจงเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ส่วนทยาดาปัดเนื้อตัวด้วยความขยะแขยง

“ก็เพราะเป็นคนทุเรศแบบนี้นี่แหละ ฉันถึงรังเกียจไอ้พวกสำส่อนอย่างแก” ทยาดาตวาดแหวจนนลินีต้องปรามให้เพื่อนสาวใจเย็นลง

ผิดกับสพลที่มองทยาดากำลังโมโหด้วยความพอใจ “โดนด่าวันนี้ก็ถือว่าคุ้มกับการได้กอด”

“ฉันถือว่าให้ทานหมามัน”

“ทอยใจเย็น นี่ข้างๆ ห้องประชุมนะ” นลินีปรามทยาดาที่พร้อมปะทะเต็มที่ โดยสพลก็ยังลอยหน้าลอยตายั่วโมโหอยู่

“แกก็เห็นที่มันทำนะหนิง” หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น ต่อสู้กับความอดกลั้นไม่ให้ร่างตัวเองพุ่งไปจัดการกับสพลจนสาแก่ใจ

“นี่นายช่วยออกไปก่อนได้ไหม อย่ามารังควานเพื่อนฉันให้มากนักเลย ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ ไปเลือกที่เขาเล่นด้วยเถอะ” นลินีเอ่ยไล่

“หึ ทำตัวเป็นเด็กในโฆษณาแม่หนูเกลียดผู้ชายไปได้ คิดจะเล่นตัวไปถึงเมื่อไหร่กัน เห็นมานักต่อนักแล้วหยิ่งๆ แบบเนี้ย”

“ไอ้สพล!” ทยาดาสบถแรงพลางสะบัดแขนนลินีออกแล้วกระโจนเข้าใส่สพลทันที แต่ติดที่ว่ามีคนเดินผ่านไป เธอเองเลยได้แต่ชะงักไว้ตรงนั้นด้วยความโมโหที่ไม่ได้ระบายออกมา หนำซ้ำสพลยังยิ้มเยาะอีกต่างหากที่เธอทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้

“ฉันไม่รู้ว่านายไปเจอคนง่ายๆ ที่ไหนมานะ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าเพื่อนฉันไม่ใช่คนประเภทนั้น ครั้งที่แล้วก็รู้ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ยังจะมาตื๊อมันอีกทำไม” นลินีพูดไปพลางดึงทยาดาไปพลางไม่ให้พุ่งเข้าใส่อีก

“ทอย ฉันว่าเดี๋ยวแกเอาของว่างไปช่วยฉันเสิร์ฟ ส่วนนาย ฉันขอล่ะ” นลินีดันตัวทยาดาไปด้านหลัง แม้จะรู้ว่าตัวเองต้านไม่ค่อยอยู่ก็ตามในยามที่เพื่อนสาวคนนี้โมโหขั้นสุด “พอเสียที เพื่อนฉันจะทำงาน หยุดก่อกวนได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะรายงานเข้าไปในสาขานาย”

สพลหัวเราะหึในลำคอ สาวเท้าเข้ามาใกล้นลินีที่กางแขนปกป้องทยาดาเต็มที่ ก่อนจะโน้มตัวเข้าหาทยาดาแล้วกระซิบเบาๆ ข้างใบหู

“หยิ่งๆ แบบนี้ชอบจัง”

พูดจบก็เดินผิวปากออกไป ทิ้งให้นลินีต้องปรามทยาดายกใหญ่ มือบางกำหมัดแน่นพร้อมปะทะตลอดเวลา ดีที่ได้นลินีกอดพลางลูบหลังให้เธอปรับอารมณ์ลงเร็วๆ “หายใจเข้า นับหนึ่งถึงสิบ มันมาวันนี้วันเดียวก็ไปแล้ว”

ทยาดาหายใจเข้าลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบครบตามที่นลินีบอกแล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจอย่างเชื่องช้า มือที่กำแน่นคลายตัว แล้วค่อยหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาชงจัดชุดพร้อมของว่างอย่างตั้งสติที่สุด

“ฉันอยากจะตามไปฆ่ามันจริงๆ” ทยาดาพูดลอดไรฟันด้วยความไม่พอใจที่ยังคั่งค้างอยู่

“เข้าใจ แต่ตอนนี้ต้องช่วยกันเอาของว่างไปเสิร์ฟก่อน คิดถึงงานเอาไว้เพื่อน” นลินีพูดไปช่วยจัดไป “ฉันล่ะอยากจะพาแกหนีไปให้ไกลๆ มันจังเลยเชียว ไอ้สพลนี่มันโรคจิตหรือไงนะ ชอบใครก็จะเอาให้ได้”

ทยาดาชะงักมือหลังจากนลินีพูดทันที ครั้งแรกที่เจอกันสพลเข้ามาประกาศต่อหน้าทุกคนหลังเลิกงานว่าจะตามจีบเธอ ครั้งที่สองหลังจากเธอรู้พฤติกรรมแย่ๆ ก็ยังจะมาตามตื๊อ จนครั้งที่สามที่เป็นเรื่องราวใหญ่โตลือกันไปสามช่วงถนนนั่น

แววตาของหญิงสาวแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมให้มีครั้งที่สี่ และจะไม่หนีอีกต่อไป ในเมื่อเจอคนบ้า เธอก็จะบ้ากว่าให้รู้แล้วรู้รอดกันไปข้าง!