ทดลองอ่าน หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งฉางอัน บทที่ 9-บทที่ 10

นางขมวดคิ้ว หลังจากฝืนตนเองกินไปสองคำแล้วก็วางตะเกียบลงทันที

การกระทำเหล่านี้ของนางล้วนอยู่ในสายตาของลู่เยี่ยนไม่ขาดตกแม้แต่อย่างเดียว

เขากระตุกหนังตา พูดเสียงเอื่อยว่า “ปกติเจ้าเลือกกินอาหารแบบนี้หรือ”

ได้ยินเขาเอ่ยปากพูด เสิ่นเจินก็เหมือนถูกฟ้าผ่า ไม่กล้าพูดความจริง ทำได้เพียงกัดฟันพูดข้างๆ คูๆ “ใต้เท้า ข้าเพียงแค่…ไม่ค่อยหิว”

ลู่เยี่ยนมองนางกึ่งยิ้มแวบหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้น

แท้จริงแล้วเขาก็เลือกกินตั้งแต่เด็ก กลิ่นคาวดมไม่ได้แม้แต่น้อย ในจวนเจิ้นกั๋วกงเปลี่ยนพ่อครัวเพื่อเขามาไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว แต่ว่าเขาเริ่มไม่สนใจอาหารคาวไม่คาว กินได้ทุกอย่างตั้งแต่เมื่อใดหนอ

เขาคิดว่าคงเป็นในปีที่เขาไปรับตำแหน่งนายอำเภอหยางซานกระมัง

ขุนนางราชสำนักไม่ได้กินดีอยู่ดีเท่ากับชนชั้นสูง ออกไปตรวจตราท้องที่ขึ้นมาก็ใช้เวลาเป็นวัน

ต่อให้เป็นปากที่ช่างเลือก สุดท้ายก็ยังพ่ายให้แก่ความหิว

เขาเข้าใจนางครั้งหนึ่งอย่างหาได้ยาก นางถูกเลี้ยงดูอย่างมีเกียรติมาสิบหกปี เสื้อมายื่นมือ ข้าวมาอ้าปาก สาวใช้นับไม่ถ้วนห้อมล้อมซ้ายขวา คิดจะแก้นิสัยในตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องภายในวันเดียว

เขาใช้ผ้าเช็ดมือและเดินไปข้างกายนาง แตะหัวของนางทีหนึ่ง พูดอย่างไม่หนักไม่เบาว่า “ต่อให้ไม่ชอบกิน อย่างน้อยตอนนี้มันยังร้อนอยู่ อย่ารอให้มึนหัวตาลายแล้วมากินอาหารตอนเย็นชืด”

คำพูดนี้เข้าหูของเสิ่นเจินก็มีความหมายสองแง่อยู่บ้าง ฟังครั้งแรกเหมือนแค่ถูกเขาว่าเรื่องการเลือกกินของนาง แต่พอคิดอย่างละเอียดจะไม่ใช่การว่ากระทบนางได้อย่างไร

อาหารเย็นชืดนี้ก็เหมือนสภาพการณ์ของนาง อาหารหายากรสเลิศไม่มีเหลือนานแล้ว

ต่อให้ฝืนทนไม่ยอมกิน ฝืนทนต่อไปจะทนได้นานเท่าใดกัน

ช้าเร็วก็ต้องก้มหัวลงต่ำไม่ใช่หรือ

เสิ่นเจินเงยหน้ามองเขา ไม่รู้ว่าคิดตกแล้วใช่หรือไม่ นางยื่นมือไปคว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้และพูดเสียงเบาว่า “ใต้เท้ากำลังสอนให้ข้ารู้ตนเองใช่หรือไม่”

แท้จริงแล้วตอนที่ลู่เยี่ยนพูดคำนี้ไม่ได้คิดมากอย่างนั้น เขาเพียงแค่ทนไม่ได้ที่เห็นนางหิวจนถึงขั้นนั้นแล้วยังไม่ยอมกินอาหารอีก

แต่ถูกนางเข้าใจไปแบบนี้เขากลับไม่ได้คิดจะตอบโต้ จึงพยักหน้าและพูดว่า “เจ้าคิดกระจ่างได้ย่อมดีที่สุด”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 6 พ.ย. 64 เวลา 12.00 น.