ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 2-บทที่ 3

หลังจากหมิ่นลู่กลับไปลู่จยาถึงมีเวลาว่างเปิดคอมพิวเตอร์ เธอล็อกอินเข้าไปในโต้วปั้นก่อนจะพบว่า มีความคิดเห็นเกือบพันกว่าข้อความพากันหลั่งไหลเข้ามาจนโต้วปั้นของเธอแทบระเบิด

ลู่จยาตกใจมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้กระทู้ของเธอจะค่อนข้างได้รับความนิยม แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาแสดงความคิดเห็นมากมายเช่นนี้

ลู่จยากดเข้าไปดูในกระทู้จึงพบว่าชาวเน็ตกำลังสืบหาตัวตนของเธอนั่นเอง และพวกเขาก็ใกล้เข้าถึงความจริงทุกทีแล้ว เธอรู้สึกว่าเลือดในตัวกำลังจับตัวเป็นน้ำแข็ง มือเท้าเย็นเฉียบ

นักซิ่งสาวค่อยๆ อ่านความคิดเห็นทีละอันซึ่งแยกออกได้เป็นสองฝั่ง ฝั่งแรกคิดว่าเจ้าของกระทู้คือลู่จยามาเขียนเอง ส่วนอีกฝั่งคิดว่ามีนักเขียนมือปืนรับจ้างมาเขียนกระทู้

แต่ทั้งสองฝ่ายก็มีความคิดเห็นตรงกันนั่นคือ พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับลู่จยาจริงๆ

การค้นหาความจริงในกระทู้เริ่มบานปลายถึงขนาดที่มีชาวเน็ตจะไปสืบหาโรงพยาบาลที่ลู่จยาเข้าผ่าตัดเพื่อจะตามหาตัวตนที่แท้จริงของ ฉ.

ลู่จยากดรีเฟรชกลุ่มอีกครั้ง หน้าแรกยังคงเป็นความคิดเห็นที่พูดถึงเรื่องนี้อยู่

เมื่อเห็นว่าท่าทางจะไม่ค่อยดีแล้ว และเธอไม่ต้องการให้เรื่องนี้ลุกลามใหญ่โต ลู่จยาจึงรีบเข้าไปอัพเดตกระทู้

‘ฉันแค่เขียนกระทู้นี้เล่นสนุกๆ แต่กลับมีคนกำลังจะล้ำเส้นแล้ว ฉันบอกได้เลยว่าตอนนี้ทุกคนที่ตามสืบเรื่องราวอยู่นั้นผิดกันทั้งหมด ฉันเองก็ไม่อยากให้มีผลกระทบกับคนอื่น ดังนั้นจะขอหยุดอัพเดตและต้องขอให้ระบบระงับการตอบกลับด้วย ขอบคุณ’

หลังจากอัพเดตกระทู้เรียบร้อยลู่จยาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอได้แต่หวังว่าทุกคนจะไปสนใจเรื่องใหม่แล้วลืมเรื่องกระทู้ของเธอซะ จริงๆ แล้วถ้าทุกคนจะสืบหาแค่ตัวตนของเธอก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ที่กลัวคือหากสืบหาตัวตนของเฉิงอี้เหิงจนเจอนั่นคงจะสร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ให้กับเขาแน่ๆ ถึงตอนนั้นเธอกับเขาคงจะเป็นเพื่อนกันต่อไม่ได้

ลู่จยาตบหน้าผากตัวเองด้วยความหงุดหงิดพร้อมโทษตัวเองว่า “ทำไมฉันถึงได้เขียนกระทู้เรื่องแบบนั้นในอินเตอร์เน็ตนะ เพี้ยนไปแล้วหรือไง!”

จังหวะเดียวกันนั้นเองเฉิงอี้เหิงที่ถือแก้วนมอยู่ก็เปิดประตูเข้ามา “กระทู้อะไร” ที่จริงเฉิงอี้เหิงเห็นกระทู้นั่นแล้ว และได้ติดต่อทนายของตัวเองให้ไปจัดการกับเรื่องนี้ด้วย แต่เขาไม่ได้บอกให้ลู่จยารู้

ลู่จยาตกใจจนเกือบจะตกจากเก้าอี้แต่ยังดีที่เธอทรงตัวเอาไว้ได้ เธอตอบกลับอย่างลนลาน “ฉันอ่านเจอกระทู้ตลกมากในอินเตอร์เน็ต”

“กระทู้ตลกอะไรเหรอให้ผมดูหน่อยได้ไหม” เฉิงอี้เหิงพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว

“อย่าเลย” ลู่จยารีบปิดหน้าจอด้วยความตื่นตกใจ “เป็นพวกกระทู้ลามกน่ะ”

“อ้อ” เฉิงอี้เหิงส่งแก้วนมให้เธอ “ดื่มซะ คุณต้องเสริมแคลเซียมสักหน่อย”

หัวใจของลู่จยาเต้นตุบๆๆๆๆ เหมือนรัวกลอง ใบหูก็ร้อนขึ้นมา อาฟเตอร์ช็อกจากกระทู้ยังอยู่ ลู่จยาจึงดื่มนมเข้าไปรวดเดียวหมดจนแก้ว ในตอนนั้นเธอถึงรู้สึกว่าสบายใจขึ้นมาได้บ้าง

“คุณ…คุณไม่ต้องดื่มเร็วขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ได้รีบจะไปทำงาน” เฉิงอี้เหิงตกใจ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้ามีเรื่องอะไรที่อยากจะให้ช่วย คุณบอกผมได้เลยนะ”

ลู่จยาพยักหน้ารับ “ฉันรู้แล้ว” หลังดื่มนมหมดแล้วเธอก็ส่งแก้วคืนเฉิงอี้เหิง แล้วจึงผลักให้เขาออกไปที่หน้าประตู “คุณรีบไปทำงานเถอะค่ะ ฉันจะรบกวนเวลาคุณตรวจรักษาคนไข้ไม่ได้ มีคนไข้เยอะแยะกำลังรอคุณอยู่”

เฉิงอี้เหิงรู้สึกว่าตัวเองควรจะให้เวลาส่วนตัวกับลู่จยาบ้าง “ก็ได้ งั้นผมไปทำงานแล้วนะ”