ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 2-บทที่ 3

หมิ่นลู่ส่งเสียง ‘เชอะ’ ออกมาก่อนจะเดินตามลู่จยาเข้าไปในห้อง ดูจากท่าทางแล้วดูเหมือนลู่จยาจะมีเรื่องในใจ แต่หมิ่นลู่ยังไม่ทันจะถามอะไรลู่จยาก็เปิดกระทู้ให้ดูซะก่อน เธอเล่าให้หมิ่นลู่ฟังถึงเรื่องที่ถูกสืบหาตัวและเรื่องที่กระทู้ถูกแชร์ไปในเวยป๋อ

ลู่จยาคิดว่าหมิ่นลู่จะต่อว่าเธอ แต่ไม่คิดว่าหมิ่นลู่จะรับโทรศัพท์ไปอ่านกระทู้อย่างสนุกสนาน พออ่านจบก็ดูเหมือนจะยังอารมณ์ค้าง “เมื่อไหร่จะอัพเดตต่อ”

“ยังจะให้ฉันอัพเดตอีกเหรอ” ลู่จยาตีเพียะไปที่หลังมือของหมิ่นลู่ เธอนั่งลงบนโซฟาเอาหมอนอิงมากอดด้วยความกลัดกลุ้มก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้ฉันแทบจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แล้ว ฉันจะให้เธอช่วยหาวิธีแก้ไขนะ”

“กระทู้นี้เธอเขียนดีอย่างกับเขียนนิยายเลยนะ มันทำให้คนอยากอ่านต่ออ่ะ” หมิ่นลู่ยังติดใจเรื่องในกระทู้ “แต่ในฐานะที่เป็นคนอ่านฉันก็มีข้อสงสัยนิดหน่อย ทำไมเฉิงอี้เหิงถึงดีกับเธอขนาดนี้ล่ะ”

“ก็ตามชื่อกระทู้นั่นไง” ลู่จยาลำพองใจนิดๆ

“ลู่จยา ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็ควรจะระวังเอาไว้บ้าง ไม่มีใครจะมาดีกับใครโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ”

“ถ้าเป็นเพราะฮอร์โมนกับโดพามีนล่ะ”

“หรือถ้าเกิดเขามีเรื่องที่ปกปิดอยู่ล่ะ” ที่หมิ่นลู่พูดอย่างนี้ไม่ใช่เพราะต้องการทำร้ายจิตใจลู่จยา แต่เพราะหมิ่นลู่นึกถึงเฉิงอี้เหิงตอนที่อยู่ในลิฟต์ขึ้นมา อาการเงียบและลังเลของเขาทำให้หมิ่นลู่รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย

หมิ่นลู่ไม่ได้อยากจะทำลายความรู้สึกของเพื่อนรัก ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุหมิ่นลู่ยังกลัวว่าลู่จยาจะล้มแล้วลุกขึ้นมาไม่ได้อีก ทว่าพอเห็นลู่จยาค่อยๆ ตั้งหลักใหม่ได้เธอก็ดีใจ แต่ก็อดกังวลด้วยไม่ได้เพราะเธอไม่รู้ว่าเฉิงอี้เหิงมีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่ ถึงสิ่งที่เขาทำอยู่นี้จะดูเหมือนว่าไม่ได้เป็นการทำร้ายลู่จยาก็ตาม

หลังจากเฉิงอี้เหิงซื้อวัตถุดิบทำอาหารกับนมเปรี้ยวมาแล้ว หมิ่นลู่ก็นึกคึกอยากจะเป็นคนทำกับข้าวจึงให้เฉิงอี้เหิงซึ่งเพิ่งลงเวรดึกมาไปนอนพักผ่อนรอ

ลู่จยายืนพิงประตูมองหมิ่นลู่ทำกับข้าวก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

แล้วอยู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็มีเสียงร้องเตือนดังขึ้น ในที่สุดแอดมินของเวยป๋อก็ตอบกลับ

ฝั่งแอดมินตอบกลับลู่จยามาว่า

‘จากการตรวจสอบหลักฐาน การที่บล็อกเกอร์นำกระทู้ไปแชร์ต่อนั้นถือว่ามีพฤติกรรมละเมิดสิทธิจริง ทางแอดมินจึงได้ทำการลบเวยป๋อที่เกี่ยวข้องเรียบร้อยแล้ว’

ในเวลาเดียวกันนั้นเองทนายของเฉิงอี้เหิงได้ติดต่อเขามาเช่นกัน

‘คุณเฉิง เนื้อหาในเวยป๋อถูกเรากดดันจนลบไปเรียบร้อยแล้วครับ’

อ่านแล้วเฉิงอี้เหิงก็ตอบกลับ

‘ขอบคุณมากครับ’

แต่ว่าแอ็กเคาต์อื่นๆ ยังเอากระทู้ไปโพสต์ต่อในเวยป๋อราวกับไฟป่าที่ยังไม่มอดดี เมื่อมีลมพัดก็พร้อมจะติดไฟขึ้นมาใหม่ ไม่อาจจัดการดับไฟให้หมดได้

ลู่จยาเอาข้อความจากแอดมินให้หมิ่นลู่ดู โพสต์ในเวยป๋อถูกแชร์ต่อไปแล้วสามหมื่นครั้ง

หมิ่นลู่หยอกล้อ “ลู่จยาเธอได้แชมป์เป็นสิบครั้งยังไม่ดังเท่ากับเขียนกระทู้เดียวเลย เธอนี่มันเสียเวลาฝึกเป็นนักบิดไปสิบกว่าปีจริงๆ”

“ช่างปะไร” ลู่จยายกขาขึ้นคิดจะเตะหมิ่นลู่ แต่ก็กลัวว่าจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บซ้ำสองจึงต้องวางขาลงแต่โดยดี

พอมองลู่จยาที่โมโหแล้วทำท่ายกเท้าขึ้น แต่แล้วกลับค่อยๆ วางลงอย่างระมัดระวัง หมิ่นลู่ก็กุมท้องหัวเราะลั่น