ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 2-บทที่ 3

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มีกลุ่มคนถือกล้องและไมโครโฟนพุ่งเข้ามาในธนาคาร พวกเขาเห็นลู่จยากำลังคว้าข้อมือของแม่ฮว่าถิงอยู่ ภาพที่ทั้งสองคนกระชากข้อมือกันนั้นดูราวกับว่ากำลังทะเลาะและลงไม้ลงมืออยู่

นักข่าวกลุ่มนี้กำลังหาประเด็นไปทำข่าวจึงย่อมไม่ยอมพลาดแน่นอน พวกเขาไม่สนใจที่มาที่ไปของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดแต่กลับถ่ายรูปเอาไว้ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน และพาดหัวข่าวก็คงถูกคิดขึ้นมาสดๆ ในตอนนั้น ‘ฮว่าถิงเสียชีวิต ลู่จยายังกลับมาหาเรื่องทั้งยังลงไม้ลงมือกับพ่อแม่นักแข่งสาวอีกด้วย’

ทันทีที่ข่าวออกไปเธอจะต้องตกเป็นประเด็นให้ถูกวิจารณ์อย่างเผ็ดร้อนและโดนเหยียบจนจมดินอย่างไม่ต้องสงสัย

ลู่จยายอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกไม่ได้ ก่อนหน้านี้เธอก็แบกรับความกดดันไว้มากพอแล้วจนนอนฝันร้ายแทบทุกคืน ถ้าไม่ได้เฉิงอี้เหิงอยู่ข้างๆ เธอคงเสียสติไปนานแล้ว

นักแข่งรถนั้นมีความกบฏและหยิ่งยโสฝังอยู่ในกระดูก ไม่ยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ

ลู่จยาเกลียดเสียงชัตเตอร์กับแสงแฟลชมาก เมื่อเธอแน่ใจว่าแม่ฮว่าถิงจะไม่ล้มลงไปแล้วจึงพยุงตัวด้วยไม้ค้ำก่อนหันกลับไปเผชิญหน้ากับนักข่าวโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว ลู่จยาเดินเข้าไปแย่งกล้องของพวกเขามา

เธอโกรธจนหัวร้อนไปหมดจึงไม่ทันได้คิดอะไรให้รอบคอบ ตอนเข้าไปแย่งกล้องถ่ายรูปมาเธอไม่ได้กลัวเลยว่าจะถูกถ่ายภาพตอนหน้าตาบิดเบี้ยวเอาไว้และจะโดนนักข่าวเอารูปนี้ไปเขียนข่าวให้เป็นเรื่องใหญ่โต อีกทั้งไม่ได้คิดเลยว่าการเข้าไปแย่งกล้องมาแบบนี้อาจจะทำให้กล้องของอีกฝ่ายเสียหายจนต้องจ่ายเงินชดใช้อีกด้วย

เรือผุก็ยังมีตะปูสามชั่ง* แม้ว่าขาลู่จยาจะยังไม่หายดี แต่เธอออกกำลังกายอยู่ตลอด ดังนั้นหากเทียบกันแล้วร่างกายของเธอย่อมแข็งแรงกว่าพวกนักข่าวมาก หนึ่งต่อสามก็ยังไหว และยิ่งไปกว่านั้นเธอยังใช้ไม้ค้ำเป็นอาวุธได้อีกด้วย

หลังจากลู่จยาถูกนักข่าวยั่วโมโหและทะเลาะกันยกใหญ่ เธอก็ใช้ไม้ค้ำพาตัวเองเดินออกจากธนาคารไปพร้อมทิ้งท้ายไว้ว่า “คุณน้าคะ ฉันหวังว่าคุณจะรอให้มีประกาศอย่างเป็นทางการออกมาก่อนค่อยตัดสินว่าจะเรียกฉันว่า ‘ฆาตกรฆ่าคน’ หรือไม่ แล้วอีกอย่างในเมื่อคุณเกลียดฉันขนาดนี้ก็ไม่ต้องรับเงินห้าล้านของฉันสิ ฉันเชื่อว่าฮว่าถิงคงหาเงินให้พวกคุณได้มากกว่าห้าล้านสินะ คุณคงไม่เห็นค่าเงินเท่านี้หรอก”

ลู่จยาพูดจบก็เดินจากไป เหลือทิ้งไว้แค่เพียงความสะใจไว้เบื้องหลัง

นักข่าวที่ถูกกำราบจนพ่ายแพ้ยังไม่กล้าจะลุกขึ้นมา ทั้งสองคนมองไปยังกล้องถ่ายรูปของตนที่แตกเป็นชิ้นๆ ได้แต่กัดฟันและกำมือแน่นพร้อมพ่นลมออกจากจมูกอย่างดูถูกการกระทำของลู่จยา พวกเขาคิดไว้แล้วว่าจะเขียนข่าวใส่ร้ายลู่จยาอย่างไร ถ้าคิดจะเล่นเกมปากกาแบบนี้ ยังไงซะพวกเขาก็เป็นมืออาชีพ

เมื่อออกจากธนาคารมาแล้ว ลู่จยาก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอเย็นวาบ

ลู่จยาเงยหน้าขึ้นละอองฝนจึงเข้าตาของลู่จยา เธอรีบเช็ดออก ในตอนที่เดินออกมาจากธนาคารตลอดทางเธอก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรง ราวกับว่าได้จุดไฟในตัวขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนั้นราวกับว่าตัวเธอได้กลายเป็นทหารหาญสวมชุดเกราะ แม้หนทางข้างหน้าจะมีระเบิดมากมาย แต่เธอก็สามารถเดินฝ่าพายุกระสุนและกับระเบิดเหล่านั้นไปได้และประสบความสำเร็จในที่สุด