ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 4-บทที่ 5

หมิ่นลู่ยกสองมือขึ้นกอดอกแล้วส่งค้อนปะหลับปะเหลือก ไม่สนใจคำเตือนของตำรวจและยังบ่นต่อไป “ลู่จยาเธอเงยหน้าขึ้นมาได้ไหม หน้าตาเธอตอนนี้เหมือนกับหมาตกอับเลย!”

แล้วหมิ่นลู่ก็บ่นด้วยความหงุดหงิดไปตลอดทาง ส่วนตำรวจที่นั่งอยู่ทางด้านหลังต้องคอยออกปากห้ามเป็นระยะจนเกือบจะทะเลาะกับเธอแล้ว แต่ก่อนที่จะได้ทะเลาะกันพวกเขาทั้งหมดก็มาถึงสถานีตำรวจจนได้

ตำรวจที่ขับรถมาพอจอดรถได้ก็ถอนใจอย่างโล่งอก “ในที่สุดก็ส่งพระถึงตะวันตกแล้ว ยังดีที่ไม่ได้ตีกันตอนที่ฉันขับรถอยู่”

เมื่อเข้ามาในสถานีตำรวจ ตำรวจหญิงสองนายเข้ามาบันทึกปากคำหมิ่นลู่กับลู่จยา ส่วนเฉิงอี้เหิงและเว่ยอิ้งกับพวกวัยรุ่นที่ก่อเรื่องนั้นถูกพาตัวไปอีกด้านหนึ่ง

ในตอนที่ต้องแยกกับลู่จยา เขาก็รู้สึกว่าเธอมีท่าทีแปลกๆ ลู่จยาจับมือของเฉิงอี้เหิงไว้ไม่ยอมปล่อย แต่ยังก้มหน้าอยู่เหมือนเดิม

หมิ่นลู่เองก็ไม่เข้าใจนัก ในใจนึกอยู่ว่าตลอดทางว่าลู่จยาไม่ยอมพูดอะไรเลยอีกทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือของเฉิงอี้เหิงอีกด้วย หรือว่าตอนที่เธอถูกเว่ยอิ้งลากออกไปนั้นลู่จยาถูกทำร้ายจนเป็นซึมเศร้าไปแล้ว หรือไม่ก็ลู่จยาถูกทำร้ายจนมีพฤติกรรมการเรียนรู้แบบฝังใจ

ตำรวจหญิงพยายามแกะนิ้วมือลู่จยาออกจากมือของเฉิงอี้เหิง เมื่อแกะสำเร็จลู่จยาก็เงยหน้าขึ้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรวมทั้งหมิ่นลู่อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ไม่รู้ว่าลู่จยาถูกใครชกเข้าที่ดวงตา ทำให้เบ้าตาของเธอบวมเป็นลูกท้อปูดขึ้นมาจนลูกตานั้นยุบเข้าไปเห็นเป็นขีดเดียว

หมิ่นลู่ดึงมือลู่จยาที่ปิดตาออก “จะปิดอะไรอีก ให้คุณตำรวจเขาดูว่าผู้ชายสามคนนั้นรังแกผู้หญิงยังไง พวกนายมีความแค้นกับลู่จยาหรือไง พวกเราแค่มากินข้าวกันแต่กลับเจอคนที่ไม่รู้จักสามคนรวมตัวเข้ามาทำร้าย ทำตัวเป็นผู้ผดุงคุณธรรมในอินเตอร์เน็ตจนชินแล้วใช่ไหม คิดว่าออกมาร่ำร้องคำหนึ่งก็จะกลายเป็นวีรบุรุษเขาเหลียงซานหรือไง คิดว่านี่เป็นการกระทำของจอมยุทธ์ผู้ผดุงคุณธรรมงั้นสิ ร้ายกาจสุดๆ จริงๆ แล้วพวกนายมันเป็นแค่ไอ้โง่ที่ถูกคนเขาหัวเราะเยาะยังไม่รู้ตัวอีก”

คำว่า ‘วีรบุรุษเขาเหลียงซาน’ ทำเอาคนที่เหลือในสถานีตำรวจพากันหัวเราะ แม้กระทั่งตำรวจที่กำลังบันทึกปากคำวัยรุ่นพวกนั้นก็ยังอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

เฉิงอี้เหิงลูบหัวลู่จยาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรนะ ผมไปแค่แป๊บเดียว”

ลู่จยาไม่อาจจะสู้หน้าเฉิงอี้เหิงได้

ทันทีที่เฉิงอี้เหิงเดินไป ลู่จยาก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของหมิ่นลู่ร้องฮือๆ ออกมา “คราวนี้ฉันน่าเกลียดตายเลย”

หมิ่นลู่หัวเราะจนปวดท้องยังไม่ทันจะดีขึ้น “ฉันว่าเธอไม่ได้ขี้เหร่ตาย แต่จะโง่ตายต่างหาก”

ขณะที่กำลังบันทึกปากคำอยู่นั้นตอนแรกทุกคนยังดูปกติดี ตำรวจหญิงกำลังพยายามปลอบลู่จยาและหมิ่นลู่ “สังคมสมัยนี้มีแต่คนที่โมโหง่าย พวกคุณอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วกันไปเถอะ ที่สำคัญสุดคือเราจะดำเนินชีวิตต่อไปยังไง”

แล้วจู่ๆ วัยรุ่นทางด้านโน้นก็ตบโต๊ะตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงดังลั่น “พวกเราทำเพื่อพิทักษ์คุณธรรม! ฮว่าถิงตายอย่างมีเงื่อนงำจะต้องมีคนรับผิดชอบต่อการตายของเธอ!! ฮว่าถิงเป็นเจ้าหญิงของพวกเราจะปล่อยให้คนอื่นรังแกอย่างนี้ได้ยังไง!”

ที่คนเหล่านี้สร้างความวุ่นวายไม่หยุดไม่หย่อนเป็นเพราะพวกเขาคือแฟนคลับของฮว่าถิงนี่เอง ลู่จยาไม่แน่ใจนักว่าพวกเขาเป็นแฟนคลับของฮว่าถิงจริงหรือไม่ เพราะตอนฮว่าถิงยังมีชีวิตอยู่หล่อนก็ไม่ได้ดังมากมายขนาดนั้น ทว่าพอเสียชีวิตแล้วกลับมีแม้กระทั่งคนตามท้องถนนทั่วไปมาบอกว่าเป็นแฟนคลับและต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเธอเต็มไปหมด

ลู่จยาหันไปมองแต่หมิ่นลู่รีบดันหัวเธอกลับ “ไม่ต้องดู! ไม่มีอะไรน่าดู แล้วก็ไม่ต้องไปฟังด้วย”

พวกวัยรุ่นโวยวายอยู่อีกครู่ใหญ่ก่อนจะถูกเสียงตำรวจกลบไป จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเฉิงอี้เหิงพูดขึ้น ฟังไปสักพักลู่จยาก็ไม่ได้ยินเสียงของกลุ่มวัยรุ่นนั้นแล้ว

หมิ่นลู่จิ้มไปที่ไหล่ของลู่จยา “ไม่คิดว่าแฟนเด็กของเธอก็ไม่ใช่ย่อยนะ”

ลู่จยากุมดวงตาตัวเองเอาไว้ ตอนนี้เธอค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นแล้ว ลู่จยาแอบยิ้มแล้วทำท่าเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา “อย่าพูดแบบนั้น เขาไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย”

“ตอนนี้ไม่ใช่ แต่ต่อไปก็ใช่เองแหละ”

ขณะที่ลู่จยากำลังถกเรื่องของเฉิงอี้เหิงกับหมิ่นลู่อย่างสนุกสนาน เว่ยอิ้งที่บันทึกปากคำเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมา