ทดลองอ่าน หมอหญิงพลิกธรรมเนียม บทที่ 3-บทที่ 4

คิดไม่ถึงว่าบัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุคผู้นี้ไม่เพียงสร้างผลงานด้านการเขียนได้ดี ยังเป็นบุคคลที่มีความรักชาติเช่นเดียวกับหลี่ชิงเจ้า

เพียงแต่…เพราะเหตุใดรอยยิ้มของเหยาหลันจึงแปลกประหลาดเช่นนี้

พูดถึงถังเซียวโลหิตสาดในท้องพระโรง นายหญิงใหญ่ก็นึกขึ้นได้ ก่อนหลวนอวิ๋นชูจะออกเรือนก็เขียนกลอนแต่งบทกวี วิพากษ์วิจารณ์การบ้านการเมืองของราชสำนักกับเหล่าปัญญาชนในเมืองหลวนเฉิงตามอำเภอใจ สีหน้าพลันเยียบเย็นลงหลายส่วน

“เหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องของบุรุษ พวกเราอิสตรีเพียงทำหน้าที่ของตนใช้ชีวิตอยู่ในกรอบประเพณีก็พอ”

ด้วยไม่รู้ว่าถังเซียวเป็นเพราะได้รับความคิดจากบัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุคจึงได้โลหิตสาดในท้องพระโรง นางผู้ริเริ่มก่อเหตุย่อมกลายเป็นคนดัง กลายเป็นหัวข้อสนทนาตั้งแต่หัวถนนไปถึงท้ายตรอกในเมืองหลวนเฉิง หลวนอวิ๋นชูย่อมไม่รู้เพราะเหตุใดนายหญิงใหญ่จึงเปลี่ยนสีหน้า แม้จะอยากรู้ว่าเพราะเหตุใดแคว้นหลวนกับแคว้นหลีต้องร่วมมือกันกำจัดแคว้นชื่อ แต่กลับไม่กล้าถามอีก

หลวนอวิ๋นชูรับคำไปด้วยความไม่ชัดแจ้ง แล้วก้มหน้าปอกส้มสีทองอย่างสงบเสงี่ยม

เหยาหลันยิ้มน้อยๆ

นายหญิงใหญ่กลับจมอยู่ในความคิด

บรรยากาศเงียบสงัดลง

บรรดาบ่าวไพร่เริ่มรู้สึกหายใจไม่เต็มปอด พากันสงบปากคำระมัดระวังเนื้อระมัดระวังตัว

“คารวะนายท่าน”

“คารวะนายท่าน!”

เสียงทักทายแสดงความเคารพดังมาจากระเบียงวน ทำลายความเงียบสงบภายในห้อง เหยาหลันรีบสาวเท้าออกไป เลิกม่านประตูขึ้น พวกสี่เหมยก็ปรนนิบัตินายหญิงใหญ่กับหลวนอวิ๋นชูลงจากเตียงเตา

เพิ่งจะยืนมั่นต่งกั๋วกงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ต่งผิงประคองหีบไม้หนานมู่ ที่แกะลายค้างคาวประณีตสวยงามใบหนึ่งเดินตามมาข้างหลัง

เห็นเหยาหลันและหลวนอวิ๋นชูเข้ามาคารวะ ต่งกั๋วกงอึ้งไปชั่วขณะ แล้วหันไปแสดงท่าทีให้ต่งผิงออกไป

“นายท่านกลับมาแล้วก็ไม่ให้ใครมาบอกสักคำ ข้าจะได้ออกไปต้อนรับ” ปรนนิบัติต่งกั๋วกงให้นั่งบนเตียงเตาด้านตะวันออกแล้ว นายหญิงใหญ่ก็รินน้ำชาถ้วยหนึ่งด้วยตนเอง มองหีบไม้หนานมู่ในมือสี่เหมย “นี่เป็นของล้ำค่าอะไรหรือ”

“เอามาให้พวกเจ้าได้เปิดหูเปิดตากัน”

ในน้ำเสียงเจือความตื่นเต้นยินดีอยู่หลายส่วน ต่งกั๋วกงหยิบลูกกุญแจทองแดงออกมาจากแขนเสื้อดอกหนึ่งแล้วเปิดหีบออก