ทดลองอ่าน หมอหญิงพลิกธรรมเนียม บทที่ 7-บทที่ 8

บทที่แปด

เฮยเจ๋อเฉ่า หยางเจี่ยวเถิง…ในสวนสมุนไพรปลูกพืชมีพิษมากเพียงนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลุงใบ้ต้องเป็นยอดฝีมือในการใช้พิษแน่นอน

นึกถึงบุรุษอัปลักษณ์ที่เป็นเหมือนปริศนาผู้นั้น หลวนอวิ๋นชูอดที่จะร่างสั่นเทาน้อยๆ ไม่ได้

ภาษามือที่ชำนิชำนาญของซิ่วเอ๋อร์ พอลุงใบ้เห็นนางก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ซิ่วเอ๋อร์จับแขนลุงใบ้พลางออดอ้อนด้วยความสนิทสนมเช่นนั้น อากัปกิริยาเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น ไม่มีสิ่งไหนไม่บ่งบอกถึงความคุ้นเคยของคนทั้งสอง มองเห็นได้ถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งดุจพ่อลูกของพวกเขา

สาเหตุอะไรที่ทำให้ลุงใบ้ตัดสินใจวางยาสังหารซิ่วเอ๋อร์ในเวลาชั่วพริบตาเดียว การตัดสินใจที่เหี้ยมโหดไร้เยื่อใยเช่นนี้ได้นำมาปฏิบัติจริงจนสัมฤทธิผล!

เป็นตอนที่ซิ่วเอ๋อร์ถามถึงหยางเจี่ยวเถิงหรือ

หลวนอวิ๋นชูย้อนนึกทุกการเคลื่อนไหวของพวกตนตอนอยู่ในสวนสมุนไพรอย่างละเอียด ตอนซิ่วเอ๋อร์ถามถึงหยางเจี่ยวเถิง ลุงใบ้มีท่าทีผิดปกติเล็กน้อย ยังมีตอนที่นางคิดจะหยั่งเชิงเขา จู่ๆ อากาศรอบตัวก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกขึ้นมา ตอนนั้นเพียงเข้าใจว่าลุงร้อนตัวกลัวพวกนางจะพบหญ้าพิษในสวนสมุนไพร ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ดูเหมือนจะมีความลับอย่างอื่นซุกซ่อนอยู่…

ลุงใบ้ผู้นี้ที่แท้แล้วมีภูมิหลังเช่นใดกันแน่

“สะใภ้สี่…”

เห็นหลวนอวิ๋นชูสีหน้าซีดขาว ฝูหรงจึงร้องเรียกออกมาด้วยความเป็นห่วง

หลวนอวิ๋นชูตื่นจากภวังค์ เห็นฝูหรงใบหน้าซีดเผือด กำลังสะอึกสะอื้น แม้แต่ร่างก็สั่นเทาไม่หยุด ใจของหลวนอวิ๋นชูก็สั่นสะท้าน

“เจ้าไม่เป็นไรกระมัง…ปวดท้องหรือ”

“บ่าวไม่เป็นไร” ฝูหรงเงยหน้าขึ้นมาด้วยความฉงน “สะใภ้สี่เป็นอะไรไป”

ถ้าฝูหรงถูกพิษด้วยจริง เกรงว่าคงเหมือนซิ่วเอ๋อร์ วิญญาณกลับสู่ยมโลกไปนานแล้ว ไหนเลยจะรอมาถึงป่านนี้ พอคำพูดออกจากปากหลวนอวิ๋นชูก็นึกเสียใจแล้ว นึกบ่นว่าตนเองที่มุทะลุบุ่มบ่ามกลายเป็นนกตื่นธนูมองว่าจวนกั๋วกงแห่งนี้ก็คือสุสานรกร้างที่น่าสะพรึงกลัวแห่งหนึ่ง แม้ตอนกลางดึกจะกลายเป็นคฤหาสน์ที่งามหรูหรา แต่ทว่าทุกหนแห่งกลับดูแปลกประหลาด ลี้ลับ และน่าอึดอัดจนทำให้คนหายใจไม่ได้…

สงบจิตสงบใจลงแล้ว หลวนอวิ๋นชูแข็งใจทำเป็นสุขุมเยือกเย็น

“เห็นเจ้าสีหน้าไม่ดี ยังเข้าใจว่าเจ้าก็ไม่สบาย”

“บ่าวเพียงตื่นตระหนกตกใจ เหตุใดจู่ๆ ซิ่วเอ๋อร์ก็…ตอนเช้านางยังพูดคุยหัวเราะอยู่ด้วยกันแท้ๆ”

ขณะพูดอยู่นั้นก็เห็นสาวใช้รุ่นเล็กคนหนึ่งมาเคาะประตู เกาะขอบประตูอยู่ด้วยท่าทางอกสั่นขวัญหาย ร้องบอกอยู่ห่างๆ

“เรียนสะใภ้สี่ หลี่ว์หมัวมัวมาแล้วเจ้าค่ะ รออยู่นอกประตู”

“หลี่ว์หมัวมัว?”

“นางมาเพื่อทำความสะอาดร่างกายแต่งตัวให้ซิ่วเอ๋อร์เจ้าค่ะ” สาวใช้รุ่นเล็กตอบ

หลังสาวใช้รุ่นเล็กพูดจบ เห็นหลวนอวิ๋นชูไม่ตอบ เฉียนหมัวมัวก็กล่าวเสริมขึ้น

“ซิ่วเอ๋อร์ตายตั้งแต่อายุยังน้อย มีความอัปมงคลสูง เชิญสะใภ้สี่ไปรอที่ห้องโถงเถอะเจ้าค่ะ จะได้ให้หลี่ว์หมัวมัวเข้ามาบรรจุศพ”

หลวนอวิ๋นชูขมวดคิ้ว