ทดลองอ่าน หมอหญิงพลิกธรรมเนียม บทที่ 7-บทที่ 8

สี่จวี๋ได้ยินแล้วก็ร้องเสียงแหลมออกมา คำพูดพูดออกมาได้ครึ่งหนึ่ง พลันนึกได้ว่าสถานการณ์ร้ายแรง เสียงจึงหยุดชะงักไป มองหลวนอวิ๋นชูด้วยความตื่นตระหนก

“เป็นเรื่องจริง ได้ยินคนที่เรือนคุณชายสามบอก คุณชายสามขวัญกระเจิงจนชีวิตหายไปครึ่งหนึ่ง” สี่จู๋ฟังความหมายในคำพูดของสี่จวี๋ไม่ออก เพียงเข้าใจว่านางสงสัยเรื่องผีหลอก “เวลานี้ยังหมดสติไม่ฟื้น ประเดี๋ยวก็ขอให้พี่หมู่ตันไว้ชีวิต ประเดี๋ยวก็ร้องให้หมู่ตันมาเอาชีวิตไป” เสียงขาดหายไป สี่จู๋ชำเลืองตามองหลวนอวิ๋นชูอย่างไม่สบายใจ พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “นายหญิงใหญ่ได้สั่งให้คนไปเชิญนักพรตมาทำพิธีปัดรังควานให้คุณชายสามแล้ว”

นึกถึงว่าหมู่ตันเป็นสาวใช้ที่ติดตามมาพร้อมการแต่งงานของหลวนอวิ๋นชู ทุกคนต่างปิดปากแน่น แม้แต่เฉียนหมัวมัวก็หดคอถอยไปอยู่ข้างหลัง

ความเงียบที่ผิดปกติทำให้คนรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง แต่ละคนใบหน้าซีดเผือด ไม่กล้ามองซิ่วเอ๋อร์ที่นอนสิ้นลมอยู่บนเตียง กลัวว่าพริบตาถัดมาก็จะกลายเป็นผีร้ายกระโจนเข้าหา ต่างลืมไปอย่างสิ้นเชิงว่าเพราะเหตุใดจู่ๆ สี่จวี๋จึงเงียบเสียงลง เรื่องคุณชายสามถูกผีหลอกจึงผ่านไปแต่เพียงเท่านี้

“จัดการตามที่นายท่านสั่งมาเถิด”

น้ำเสียงราบเรียบทำลายความเงียบที่ทำให้คนหวาดกลัว เห็นหลวนอวิ๋นชูขยับฝีเท้าก็เหมือนได้รับการอภัยโทษเป็นพิเศษ สาวใช้รุ่นเล็กหลายคนที่หน้าประตูต่างพากันพุ่งออกไปดุจลูกธนู

“สะใภ้สี่…” เห็นหลวนอวิ๋นชูจะจากไป ซวงเอ๋อร์พลันพุ่งเข้ามากอดขานางไว้ “พี่ซิ่วเอ๋อร์ไม่ใช่ป่วยตายแน่นอน สะใภ้สี่ได้โปรดช่วยจัดการให้นางด้วย!”

ถูกกอดขาโดยไม่ทันตั้งตัว หลวนอวิ๋นชูร่างเสียหลักเกือบจะล้มลงไป ดีที่ฝูหรงช่วยประคองไว้

“ซวงเอ๋อร์ห้ามพูดจาเหลวไหล! รีบหลบไป ทำให้สะใภ้สี่ตกใจ ระวังจะถูกถลกหนัง”

เฉียนหมัวมัวออกแรงดึงซวงเอ๋อร์ออกมา มอบนางให้หญิงรับใช้สูงวัยไหล่กว้างเอวกลมคนหนึ่ง

“ไม่ใช่ป่วยตาย แล้วเป็นอะไรตาย!” คำพูดพอหลุดจากปากสี่จู๋ก็ตระหนักรู้ขึ้นมาทันที กล่าวเสียงเฉียบขาด “ซวงเอ๋อร์ ข้ารู้เจ้ากับซิ่วเอ๋อร์สนิทกัน แต่เรื่องนี้ไม่มีหลักฐาน ไม่อาจพูดส่งเดช ระวังถ้าพูดออกไปจะรักษาศีรษะไม่อยู่!”

“บ่าวไม่ได้พูดเหลวไหล บ่าวมีหลักฐาน” ออกแรงคิดจะดิ้นให้หลุดจากการถูกจับตัวไว้ ซวงเอ๋อร์ชี้แจงข้อเท็จจริง “ก่อนพี่ซิ่วเอ๋อร์จะขาดใจได้บอกกับบ่าว…”

“หุบปาก! ข้าว่าเจ้าตกใจจนโง่งมไปแล้ว” หลวนอวิ๋นชูสีหน้าตื่นตระหนก “เข้ามา เอานางไปขังไว้!”

มีความลับบางอย่างไม่อาจแบ่งปัน บางครั้งยิ่งรู้มากยิ่งตายเร็ว

ในเมื่อการตายของซิ่วเอ๋อร์เกี่ยวพันกับต่งกั๋วกง เช่นนั้นคนที่ได้ยินคำสั่งเสียของซิ่วเอ๋อร์ล้วนต้องตาย ไม่อาจทวงความเป็นธรรมให้ซิ่วเอ๋อร์ นางก็อับจนปัญญามากอยู่แล้ว จะให้คนทั้งห้องนี้ต้องตายตามไปด้วยได้อย่างไร

หลวนอวิ๋นชูที่อ่อนน้อมโอบอ้อมอารีจู่ๆ บันดาลโทสะออกมา น้ำเสียงเย็นยะเยือกเจืออานุภาพน่าเกรงขามไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง สั่นสะเทือนจนในหูของทุกคนมีเสียงอึงอล ต่างไหล่ลู่ลงตามสัญชาตญาณ ร่างของซวงเอ๋อร์ก็อ่อนปวกเปียกลงไป

“สะใภ้สี่! ที่บ่าวพูดเป็นความจริง ท่านได้โปรดฟัง…”

ถูกหิ้วออกไปจากห้อง ซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกตัว นางดิ้นรนพลางร้องตะโกน จึงถูกคนอุดปากไว้

เสียงร้องราวหัวใจถูกฉีกกระชากดังก้องไปไกลท่ามกลางความเงียบสงัด ทุกคนต่างเนื้อตัวสั่น หันมองไปที่เตียง ใบหน้าของซิ่วเอ๋อร์ถูกกระดาษสีเหลืองขมิ้นปิดไว้อย่างมิดชิด มองไม่เห็นความผิดปกติใดๆ

“สะใภ้สี่…” ฝูหรงดึงแขนนางเบาๆ “ไม่สู้ลองฟังคำพูดที่ซิ่วเอ๋อร์ทิ้งไว้”

“เรียกหลี่ว์หมัวมัวเข้ามา” หลวนอวิ๋นชูไม่สนใจฝูหรง หันหน้าไปสั่งการ “บรรจุศพลงโลง แล้วค่อยให้คนไปส่งข่าวให้คนในครอบครัวซิ่วเอ๋อร์”