ทดลองอ่าน หยกรัตติกาลแห่งฉางอัน บทที่ 105

วันรุ่งขึ้นลิ่นเฉิงโย่วไม่ได้ไปที่ศาลต้าหลี่ แต่รอฟังข่าวอยู่ที่วังเฉิงอ๋อง หลังกินอาหารกลางวันเสร็จไม่นานควนหนูก็วิ่งมารายงานแล้ว

“ซื่อจื่อคาดการณ์แม่นยำดุจเทพ เมื่อวานตลอดทั้งวันทางฝั่งหลูจ้าวอันไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย วันนี้สำนักศึกษาเซียงเซี่ยงหยุดเรียนวันเทศกาลตวนอู่ ศิษย์แต่ละคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่นานเท่าไรหลูจ้าวอันก็มีความเคลื่อนไหวแล้ว”

ลิ่นเฉิงโย่วหยุดฝีเท้าลงหน้าพุ่มดอกชาตรงระเบียงทางเดิน “คนผู้นั้นเป็นใคร”

“ยายเฒ่าขายโจ๊กหวานผู้หนึ่งขอรับ” ควนหนูตอบ “หลายวันมานี้หลูจ้าวอันยุ่งกับการเตรียมตัวสอบจื้อจวี่ ไม่ค่อยได้ออกจากเรือนไปที่ใด ยายเฒ่าตะโกนขายโจ๊กสองคำ หลูจ้าวอันก็ออกมาแล้ว ละแวกนั้นมีคนพักอาศัยอยู่เต็มไปหมด หากยายเฒ่าตั้งใจค้าขายจริงๆ จะต้องเร่ขายนานกว่านี้สักสองสามชั่วยามสิ แต่พอหลูจ้าวอันซื้อโจ๊กเสร็จไม่นานยายเฒ่าก็เข็นรถจากไปแล้ว พวกเราหลายคนสะกดรอยตามไปตลอดทางจนออกจากประตูฟาง ยายเฒ่าผู้นี้กลับไม่เผยพิรุธออกมาเลย รอจนนางเข็นรถไปถึงถนนหย่งอันของหลี่เฉวียนฟาง ก็มีบ่าวไพร่จากครอบครัวชนชั้นสูงผู้หนึ่งออกมาซื้อโจ๊ก พอข้าน้อยจำได้ว่านั่นเป็นบ่าวไพร่ของใครก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง…”

ลิ่นเฉิงโย่วถาม “บ่าวไพร่ของผู้ใด”

ควนหนูพูดชื่อหนึ่งออกมา

ลิ่นเฉิงโย่วขมวดคิ้วมุ่น

“จะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว” ควนหนูลูบท้ายทอยที่เย็นวาบของตนเอง “ครั้งนั้นตอนซื่อจื่อฉลองวันเกิดยังเคยมาอวยพรถึงวังอ๋อง บ่าวไพร่ที่ซื้อโจ๊กคือสาวใช้อาวุโสมากความสามารถข้างกายคนผู้นี้เอง ข้าน้อยไม่มีทางจำผิดคน”

ความคิดแรกของลิ่นเฉิงโย่วก็คือ ‘จะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว’ เช่นกัน

เมื่อคืนเขากับเถิงอวี้อี้ระบุตัวเป้าหมายที่น่าสงสัยหลักๆ ออกมา แม้จะมีชื่อคนผู้นี้รวมอยู่ในนั้นด้วย แต่ในใจพวกเขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ มาวันนี้พอได้ยินข่าวมีหรือจะไม่แปลกใจ

“เล่าเหตุการณ์ในตอนนั้นมา”

“สาวใช้เดินเข้ามาซื้อโจ๊ก ยายเฒ่าผู้นี้เล่นลูกไม้เดิม รอให้สาวใช้ซื้อโจ๊กเสร็จ รั้งรออยู่เพียงครู่เดียวก็เข็นรถจากไป ไม่นานยายเฒ่าก็กลับไปยังบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ต่อจากนั้นก็ไม่ได้โผล่ออกมาอีกเลย คนกลุ่มนี้ซ่อนตัวลึกลับมากทีเดียว ที่สำคัญยังลงมือได้อย่างแนบเนียนไร้ช่องโหว่ หากซื่อจื่อไม่ได้บอกว่าวันนี้จะต้องมีคนส่งของให้หลูจ้าวอัน ข้าน้อยก็คงไม่สนใจยายเฒ่าขายโจ๊กหวานผู้หนึ่ง ซื่อจื่อ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้พวกเขาจะส่งต่อสิ่งของกัน”

ลิ่นเฉิงโย่วไม่ได้ตอบคำถามนี้ เพียงคิดในใจว่า คุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่มุ่งมั่นอยากเป็นฮองเฮา ต่อให้ถูกเฮ่าเยวี่ยส่านเหรินล่อลวงจนรู้จักวิชามาร จะมารู้ได้อย่างไรว่าหลูจ้าวอันก็เป็นพวกเดียวกันกับคนกลุ่มนี้ด้วย

หรือว่าผู้บงการเบื้องหลังต้องการช่วยเหลือคุณหนูผู้สูงศักดิ์ผู้นี้ ถึงได้จงใจปล่อยข่าวลือบางส่วนไปให้อีกฝ่ายล่วงรู้

ใช่แล้ว เมื่อใดที่คุณหนูผู้นี้ได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาทสมดังปรารถนา สำหรับผู้บงการเบื้องหลังมีแต่ข้อดีไม่มีข้อเสียอะไร

กลอุบายสกปรกเหล่านั้นที่คุณหนูผู้นี้เคยวางแผนมา ผู้บงการเบื้องหลังรู้แจ้งแก่ใจดี เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมเขาก็สามารถใช้จุดอ่อนนี้มาบังคับขู่เข็ญพระชายาองค์รัชทายาท

สตรีนางนี้อาจไม่รู้จักตัวตนของผู้บงการเบื้องหลัง และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป้าหมายที่แท้จริงของอีกฝ่ายคืออะไร แต่เพื่อรักษาชื่อเสียงเกียรติยศของตนเองจะต้องทำตามคำสั่งแต่โดยดีแน่

ขอเพียงควบคุมวังตะวันออกได้ ต่อไปไม่ว่าก่อกบฏหรือลอบปลงพระชนม์ก็จะราบรื่นยิ่งกว่าเดิม…

ดูสิ ความคิดของคนผู้นี้รอบคอบรัดกุมเพียงใด ยังไตร่ตรองถึงปัญหาเผื่อไปยาวไกลปานนั้นอีก

“เยี่ยมมาก” ลิ่นเฉิงโย่วกล่าว “เลือกคนที่หัวไวมีฝีมือที่สุดมาสักหลายคน จะต้องจับตาดูยายเฒ่าผู้นี้ไม่ให้คลาดสายตา ในบ้านนางคงซุกซ่อนของดีอยู่ไม่น้อย ถึงเวลานั้นจะเป็นหลักฐานมัดตัวในการตัดสินโทษ รอให้ทางฝั่งข้าเตรียมการไปพอสมควรแล้ว ก็เข้าไปจับกุมคนมาโดยตรงเลยก็สิ้นเรื่อง อีกอย่างในเมื่อรู้แล้วว่าคนที่วางแผนร้ายในสำนักศึกษาผู้นั้นคือใคร ทางข้าจะปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับผู้รับการคัดเลือกเป็นพระชายาองค์รัชทายาทออกไปเพิ่ม คุณหนูผู้นั้นได้ยินมากเข้าจะต้องอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ คนเราพอว้าวุ่นฟุ้งซ่านก็ทำผิดพลาดกันได้ง่าย สองสามวันนี้พวกเจ้าคอยติดตามนางดีๆ อย่าพลาดเบาะแสของคนผู้นี้ไปเด็ดขาด”

“ขอรับ” ควนหนูคิดทบทวนแล้วเอ่ยว่า “น่าเสียดาย ‘หาง’ หลายคนที่จับได้ในคืนวันเทศกาลอวี้ฝอพิษกำเริบจนตาย ไม่มีหนทางให้ยืนยันฐานะแล้ว แต่อันธพาลไม่กี่คนที่ก่อนหน้านี้สะกดรอยตามซื่อจื่อ ข้าน้อยไปตรวจสอบตามคำสั่งซื่อจื่อแล้ว มีสองคนเคยเป็นนักโทษหลบหนีของราชสำนัก ข้าน้อยคาดเดาว่าพวกเขาแปดส่วนคือนักรบหน่วยกล้าตายที่เผิงเจิ้นเลี้ยงไว้ เพียงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงจับตาดูซื่อจื่อ”

“เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจนอีกหรือ” ลิ่นเฉิงโย่วแค่นเสียงเย้ยหยัน “คนกลุ่มนี้เพิ่งเริ่มจับตาดูข้าหลังปล่อยตัวจวงมู่น่ะสิ เผิงเจิ้นคาดไม่ถึงว่าจวงมู่จะหลุดปาก แต่ติดปัญหาว่าไม่สามารถปล้นคุกศาลต้าหลี่ได้อย่างเปิดเผย จำต้องสั่งคนให้ลอบสะกดรอยตาม ข่าวลือที่ว่าข้าไปหอไจซิงซื้อเครื่องประดับล้ำค่าก็เป็นคนสกุลเผิงปล่อยมา ส่วนพวก ‘หาง’ หลายคนที่สะกดรอยตามข้าในคืนวันเทศกาลอวี้ฝอ…”