ทดลองอ่าน หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม บทที่ 419-บทที่ 420

บทที่ 420

กับสือซีและฉงซานล้วนเรียกขานว่า ‘พี่’ ตอนนี้ยังมีพี่จูโผล่มาอีกคน ทีเขากลับเอาแต่เรียก ‘แม่ทัพเซ่า’

แม่ทัพหนุ่มชักไม่พึงใจ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็จับเจ้าสองคนที่เป็นหางตามหลังข้ากับนางมาหลายวันออกมาจัดการเถอะ

“เจาเจา อย่าเสียใจเลย หากเรื่องท่านอาจูไม่ใช่อุบัติเหตุ เช่นนั้นการตายของท่านต้องเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าเมืองหลี่อย่างหนีไม่พ้น ช้าเร็วพวกเราก็ต้องจัดการคนพวกนี้มิใช่หรือ”

เฉียวเจาพยักหน้า

เซ่าหมิงยวนลอบพิศดูเสี้ยวหน้าด้านข้างของนาง ในใจคิดคำนึงอย่างขัดเคืองพอดู พี่จูผู้นั้นเป็นสหายสมัยวัยเยาว์กับเจาเจาใช่หรือไม่

ส่วนสหายของเขาไม่มีเด็กหญิง มีแต่เด็กชาย ซ้ำยังมีถึงสามคน…

หญิงสาวรับรู้ได้ถึงสายตาพินิจของบุรุษข้างกาย นางเบนหน้ามองเขาด้วยสายตาแกมฉงน

เซ่าหมิงยวนกระแอมกระไอเบาๆ “วันนี้จับหางที่ตามหลังออกมาเถอะ ถึงเวลาทำให้ฝ่ายนั้นร้อนใจสักหน่อยแล้ว”

สหายเก่าของสกุลเฉียวก็เยี่ยมคารวะจนครบหมดแล้ว นอกจากสมุดบัญชีจากเบาะแสที่ได้จากสกุลเซี่ยเล่มนั้นก็ไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์จากสกุลอื่นๆ เลย ฉะนั้นถึงเวลาที่พวกเขาต้องพลิกจากฝ่ายรับเป็นฝ่ายรุกแล้ว

ถนนในชนบทมีคนผ่านไปผ่านมาบางตา ต้นไม้สองข้างทางสูงใหญ่แน่นขนัด แม้นล่วงเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้วยังร่มรื่นชุ่มชื้น พฤกษชาติในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวของแดนใต้คงความเขียวชอุ่มไว้ดุจเดิม

เซ่าหมิงยวนก้มตัวลงเก็บก้อนหินสองสามก้อนขึ้นมาหมุนคลึงในมือเล่นๆ

“หางแรกอยู่หลังต้นอิ๋นซิ่ง* ซ้ายมือด้านหลังเรา” เขายื่นหน้าไปกระซิบบอกข้างหูเฉียวเจา “ส่วนหางที่สองเจ้าเล่ห์กว่า เจาเจาเดาได้หรือไม่ว่าตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ที่ใด”

ริมใบหูมีเสียงแผ่วเบาของบุรุษคละเคล้าเสียงซู่ซ่าของใบไม้ต้องลม เฉียวเจาหลับตาลงอึดใจหนึ่งก็บังเกิดปฏิภาณโดยพลัน “บนต้นไม้?”

เซ่าหมิงยวนอมยิ้มพลางพยักหน้า เจาเจาของเขาฉลาดน่ารักดังคาด

นางชะงักฝีเท้า “เจ้าหางนั่นอยู่บนต้นไม้ นี่มิแสดงว่าเขาดักซุ่มอยู่ตรงนั้นแต่แรกหรือไร หรือว่าเขาตั้งใจจะจัดการพวกเราวันนี้”

เซ่าหมิงยวนยกยิ้มอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “วันนี้พวกเราอยู่ในเรือนสกุลจูเป็นเวลานานไปบ้าง นานกว่าไปที่เรือนสกุลอื่นๆ อยู่มาก สงสัยว่าคนบางคนจะเป็นวัวสันหลังหวะ คิดจะชิงลงมือก่อน”

เขากล่าวถึงตรงนี้แล้วสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นปึ่งชา ดวงตาทอแววเย็นเยียบราวกับฉาบด้วยน้ำค้างแข็ง เขาพูดกลั้วเสียงหัวร่อในลำคอ “คงรู้สึกว่าข้ากวนจวินโหวผู้นี้ไม่สมคำเล่าลือกระมัง เจาเจา คอยดูนะ ข้าจะจับหางสองตัวนั่นออกมาให้เจ้าเอง”

เฉียวเจาฟังแล้วอมยิ้มน้อยๆ “แม่ทัพเซ่าช่างพูดได้อย่างง่ายดายนัก ทำให้ข้านึกถึงเรื่องสมัยเด็กๆ”

“หือ?”

“ตอนนั้นท่านอาจูจะพาพี่จูมาเล่นที่สวนซิ่งจื่อบ่อยๆ พี่จูชอบที่ใช้ไม้ง่ามยิงนกกระจอกก็มักพูดอย่างนี้เสมอ”

แม่ทัพหนุ่มทำหน้าตึง “อือ อย่างนั้นหรือ”

ยิงนกกระจอก?

นี่มีอันใดน่าโอ้อวดต่อหน้าดรุณีน้อย ยิงนกกระจอกได้แล้วยังเอามาย่างกินเพื่อประจบเอาใจนางด้วยใช่หรือไม่

เซ่าหมิงยวนแน่ใจเป็นคำรบที่สองว่าเขาไม่ชอบพี่จูผู้นั้นแม้แต่น้อยนิด!

แม่ทัพหนุ่มนึกอิจฉาริษยาอยู่ในใจ เขายกมือดีดหินก้อนหนึ่งไปทางซ้ายมือด้านหลังเต็มแรง

พอเสียงร้องโอดโอยดังขึ้น เขาซัดก้อนหินในมือทั้งหมดไปบนต้นไม้เบื้องหน้าไม่ไกลด้วยสีหน้านิ่งสนิท

หินหลายก้อนนั้นลอยพุ่งไปไม่พร้อมกันดูเหมือนขว้างออกมาตามใจชอบ ทว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้กลับตื่นตกใจเมื่อพบว่าพวกมันล้วนเล็งตามจุดอ่อนร้ายแรงบนตัวเขา เขาคิดจะหลบหลีกก็ต้องกระโดดลงจากต้นไม้เผยตัวออกมา

ท่าทีโต้ตอบของยอดฝีมือเกิดขึ้นในชั่วลัดนิ้วมือ คนผู้นั้นตัดสินใจอย่างฉับไว กระโดดลงจากเหนือยอดไม้ทิ้งตัวลงตรงหน้าเฉียวเจากับเซ่าหมิงยวนพอดี

“เจาเจา อยู่เฉยๆ” เซ่าหมิงยวนกล่าวคำนี้ทิ้งท้ายไว้ก่อนชักดาบยาวตรงเอวออกมา ประกายดาบคมกริบโอบล้อมอีกฝ่ายไว้ในพริบตา

ทั้งคู่เริ่มต่อสู้กันพัลวัน

ผู้คนประปรายตามถนนเห็นแล้วรีบหลบไปอยู่ไกลๆ หวาดหวั่นสุดใจว่าเภทภัยจะมาเยือนตนเอง

ส่วนเรื่องแจ้งทางการ? อย่าล้อเล่น ดูจากฝีมือของคนพวกนี้ ต่อให้เจ้าหน้าที่ในที่ว่าการพวกนั้นมาแล้วก็เปล่าประโยชน์ ดีไม่ดียังจะกล่าวโทษว่าคนที่แจ้งทางการยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกด้วย

คนบนถนนหนีไปกันหมดแล้ว เหลือเฉียวเจายืนมองคนสองคนที่สู้กันอย่างดุเดือดอยู่ไม่ไกล มือที่ห้อยลงข้างลำตัวของนางกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

เป็นคนในภาพวาด!

นี่ก็คือฆาตกรที่สังหารคนในครอบครัวนาง