ทดลองอ่าน หอมเกศา บทที่ 81.1-81.2

“ข้าจำผิดเองขอรับ ญาติข้าไม่ได้อยู่หมู่บ้านเฟิ่งเหว่ย พวกข้าจะกลับเดี๋ยวนี้…”

พวกเขาหันหัวม้าเตรียมจะกลับไปตามทางเดิม แต่พวกทหารมั่นใจแล้วว่าคนกลุ่มนี้มีพิรุธจึงไม่คิดจะปล่อยตัวไป พากันชักอาวุธออกมาหมายจะบังคับให้พวกเขาลงจากหลังม้า

ฉิวเจิ้นส่งสายตาคราเดียว พรรคพวกคนอื่นๆ ก็ชักดาบฟันพวกทหารล้มลงอย่างรวดเร็วฉับไว

คนที่เขาพามาล้วนเป็นผู้ฝึกฝนวรยุทธ์ชั้นยอด เคลื่อนไหวได้รวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ อีกทั้งอยู่ในระยะใกล้ เป็นการต่อสู้ประชิดตัวที่พวกเขาเชี่ยวชาญ ดังนั้นจึงฟันทหารสองสามนายนั้นตายอย่างคล่องแคล่วว่องไว

“ท่านผู้บัญชาการ พวกเรายังจะมุ่งหน้าต่อไปอีกหรือไม่ขอรับ” ผู้ใต้บังคับบัญชากระซิบถาม

ฉิวเจิ้นแค่นหัวเราะ “เจ้าลูกเต่าสกุลหานกลับรักชีวิตยิ่งนัก! ถึงกับเตรียมการป้องกันไว้เช่นนี้”

จุดนี้ยังอยู่ห่างจากหมู่บ้านเฟิ่งเหว่ยอีกระยะหนึ่งก็ตั้งด่านรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดแล้ว หากเข้าไปใกล้ขึ้นไม่รู้จะยังมีทหารอีกหรือไม่

ฉิวเจิ้นตัดสินใจชะลอเวลา รอฟ้ามืดค่อยลักลอบเข้าไปอีกที

ขณะเขาหันกายตั้งท่าจะถอยห่างออกมา เสียงลูกธนูแหวกอากาศจากทางลับพลันดังขึ้นข้างหู

ผู้ที่รบราฆ่าฟันกลางสมรภูมิจะคุ้นเคยกับเสียงนี้มากที่สุด ฉิวเจิ้นไม่หยุดคิดใคร่ครวญก็ใช้โล่เล็กที่สะพายหลังมากำบังไว้ได้ทัน แต่กลับมีลูกธนูพุ่งตามมาอีก

ความรู้สึกราวกับเภทภัยคืบคลานมาใกล้เช่นนี้เหมือนตอนที่ถูกโจมตีในป่าปีศาจวันนั้น ทำให้ฉิวเจิ้นขนลุกไปทั้งกาย

เขาจับทิศทางได้อย่างฉับไว ทันใดนั้นก็เห็นม้าหลายสิบตัวห้อตะบึงจากหมู่บ้านเฟิ่งเหว่ยมาหาพวกตน

เป็นที่ประจักษ์ชัดว่าคนกลุ่มนี้ออกจากหมู่บ้านพอดี เห็นเหตุการณ์ตอนที่พวกฉิวเจิ้นสังหารทหารอยู่ไกลๆ พอคิดว่าจะไล่กวดไม่ทันจึงได้แต่ยิงธนูหมายจะสกัดพวกเขาให้ล้มลงก่อน

ในชั่วพริบตาม้าพ่วงพีขนสีดำเป็นมันตัวหนึ่งก็มาถึง คนบนหลังม้าชักดาบประจำตัวฟันใส่พวกเขา

ฉิวเจิ้นรีบชักดาบกันไว้ แต่พละกำลังของอีกฝ่ายที่ฟันลงมาอย่างไม่ให้ตั้งตัวก่อแรงสะเทือนจนเขาแขนชา

ระหว่างที่ยกดาบสกัดอีกฝ่าย เขาอดเหลือบมองผู้จู่โจมไม่ได้ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้เขานิ่งงันไปอึดใจหนึ่ง

คนผู้นี้มีคิ้วเข้มตาคม รูปงามผิดสามัญ ดูไปแล้ว…คล้ายจะมีสายเลือดของชนต่างเผ่าแฝงอยู่บ้าง…

ฉิวเจิ้นเคยเห็นหานหลินเฟิงจากที่ไกลๆ แต่จดจำได้เพียงเสื้อคลุมลายพร้อยปักเส้นทอง ส่วนรูปโฉมของอีกฝ่ายนั้นมองเห็นไม่ชัดเจนสักนิดเพราะอยู่ห่างเกินไป อีกทั้งเสื้อคลุมนั่นก็ลายตาเหลือเกิน

ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าคนผู้นี้คือหานหลินเฟิงนั่นเอง

ชั่วขณะที่ฉิวเจิ้นนิ่งงันอยู่ หานหลินเฟิงยังคงโจมตีโดยไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย หลังจากถีบฉิวเจิ้นตกจากหลังม้า เขาก็กระโดดลงจากหลังม้าตามไปกวัดแกว่งดาบใส่อย่างรวดเร็วและดุดันหนักหน่วงขึ้น

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นเกรงว่าคงถูกฟันล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว ทว่าวรยุทธ์ของฉิวเจิ้นฝึกฝนเคี่ยวกรำมาจากการตีรันฟันแทงนองเลือดเช่นเดียวกัน

ฉายาเทพสงครามเหล็กแห่งกองทัพกบฏของเขาส่วนหนึ่งก็มาจากความสามารถที่แท้จริงของตนเอง เขารีบดึงสมาธิตั้งใจรับการจู่โจม แต่พอเห็นว่าเสียงปะทะกันตรงจุดนี้เริ่มดังอึกทึกอื้ออึงออกไป ทำให้มีทหารจากจุดอื่นมาเสริมทัพ ฉิวเจิ้นก็รู้แก่ใจดีว่าจะต่อสู้ติดพันไม่ได้

ขณะที่โรมรันกันอยู่ ผ้าพันคอที่ปิดบังใบหน้าฉิวเจิ้นก็หลุดออก ผู้จู่โจมได้เห็นรูปโฉมของเขาในที่สุด…