ทดลองอ่าน หอมเกศา บทที่ 9

ตอนนั้นเขาออกไปส่งคนของจวนราชบุตรเขยแล้วนั่งรถม้าไปถามคุณหนูลู่ที่จวนสกุลลู่ว่าองค์หญิงต้องการเครื่องหอมชนิดใดกันแน่ ปรากฏว่าคุณหนูลู่ยื่นขี้ผึ้งหอมให้เขาอย่างฉงนฉงาย บอกว่าเป็นของที่ซูลั่วอวิ๋นมอบให้นาง

นายท่านใหญ่สกุลซูลองดมกลิ่นดูแล้วก็รู้สึกแค่ว่ากลิ่นหอมหวานสดชื่น ได้กลิ่นผลไม้อบอวลกำจาย การปรุงกลิ่นทำได้กลมกลืนเป็นธรรมชาติ แต่กลับแยกแยะไม่ออกไปชั่วขณะว่ามีส่วนผสมกี่ชนิด แต่ก็โทษมิได้ที่องค์หญิงได้ดมกลิ่นแล้วไม่ลืมเลือน

ทว่า…นี่มิใช่เครื่องหอมจากร้านโส่วเว่ยของพวกเขา!

ด้วยเหตุนี้นายท่านใหญ่สกุลซูจึงเร่งรุดกลับจวนโดยไม่หยุดพัก ไต่ถามบุตรสาวคนโตว่าได้ขี้ผึ้งหอมที่สร้างความวุ่นวายอลหม่านไปทั่วนี้มาจากที่ใด

ซูลั่วอวิ๋นฟังบิดาพูดจบแล้วถึงกล่าวช้าๆ “เป็นเครื่องหอมที่ข้าปรุงขึ้นเองเจ้าค่ะ เป็นที่โปรดปรานขององค์หญิงได้ ทำให้ข้าตกใจและปลาบปลื้มจริงๆ…”

ครึ่งวันมานี้ซูหงเหมิงรู้สึก ‘ตกใจ’ เพียงอย่างเดียว จวบจนได้ยินซูลั่วอวิ๋นบอกว่าเป็นคนปรุงขึ้นเอง จิตใจที่หวาดหวั่นว้าวุ่นจึงสงบลงได้โดยสิ้นเชิง

ตอนแรกเขายังเป็นห่วงว่าบุตรสาวจะซื้อขี้ผึ้งหอมนี้มาจากที่อื่น หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ จะมิใช่มีคลื่นลูกใหม่มาแทนที่ร้านโส่วเว่ยของพวกเขาหรือไร

ในเมื่อซูลั่วอวิ๋นปรุงขึ้นมา เช่นนั้นก็เป็นเรื่องง่ายแล้ว

เขาพูดทันที “ในเมื่อองค์หญิงทรงโปรดปราน เจ้าก็เอาตำรับให้เหล่าเฝิงของร้านโส่วเว่ยปรุงขึ้นมาแล้วนำไปถวายองค์หญิง”

นางได้ยินคำกล่าวของบิดาแล้วก็ลุกขึ้นยืนอย่างเยือกเย็น ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ลูกอกตัญญู โปรดอภัยที่ยากจะทำตามคำสั่งได้เจ้าค่ะ”

หูหงเหมิงวิ่งวุ่นไปมาครึ่งวันจนเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก เดิมทีคิดว่าสั่งการเสร็จแล้วจะได้ถอดเสื้อเอนกายลงนอนพักผ่อน คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวคนโตจะเอ่ยวาจาที่เนรคุณต่อบุพการีเช่นนี้ออกมากะทันหัน เขานั่งตัวตรงอย่างโมโหโทโสทันใด

“เจ้าพูดเหลวไหลอะไรกัน ข้าจะเอาสินเดิมเจ้าสาวของมารดาเจ้ารึ เจ้าถึงยากจะทำตามคำสั่งได้”

เถียนมามาที่อยู่ด้านข้างรีบพูดปกป้องนางทันที “นายท่านโปรดระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ เมื่อครู่คุณหนูใหญ่ได้ยินว่าฮูหยินจะส่งนางกลับชนบท ทั้งยังไม่อนุญาตให้ยายเฒ่าอย่างบ่าวกับเซียงเฉ่าตามไป ในใจนางเป็นทุกข์ถึงได้พูดด้วยอารมณ์”

ซูหงเหมิงฟังแล้วก็นิ่งไป เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ติงเพ่ยหารือกับตนเรียบร้อยแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่านางจะเอ่ยกับบุตรสาวคนโตเร็วเพียงนี้ และคิดไม่ถึงว่าติงเพ่ยยังจะเปลี่ยนคนที่รับใช้ข้างกายซูลั่วอวิ๋นด้วย…

พวกสตรีมีความคิดตื้นเขินนัก! รู้สึกว่าชีวิตสงบสุขเกินไปหรือ จะรีบพูดเรื่องนี้กับนางไปเพื่ออันใด

“เจ้า…พูดกับลั่วอวิ๋นเช่นนี้หรือ” ซูหงเหมิงกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้างไปชั่วขณะ เขาได้แต่หันไปขึงตาใส่ติงเพ่ย หวังว่านางจะช่วยแก้สถานการณ์อย่างมีปฏิภาณไหวพริบ

ติงเพ่ยประจักษ์แจ้งแก่ใจ ทว่านางเป็นประมุขหญิงของจวน จะถอนคำพูดง่ายๆ ได้อย่างไร

ดังนั้นนางจึงแสร้งมองไม่เห็นว่าซูหงเหมิงขยิบตาให้ตน พูดด้วยสีหน้าอ่อนโยนเป็นกันเอง “เด็กคนนี้พูดไปถึงไหนกัน เมื่อครู่ก็แค่ลิ้นกับฟันกระทบกระทั่งกันเท่านั้นมิใช่หรือ องค์หญิงอวี๋หยางเป็นพระธิดาที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด นางอยากได้เครื่องหอมกลิ่นนั้น เจ้าไม่มอบให้บิดาเช่นนี้ ตั้งใจจะนำเภทภัยมาสู่คนทั้งตระกูลหรือ”